τα πράματα / νεκρή φύση

Kι είναι αυτή η κατάρα, που τα πράματα έρχονται στην ώρα τους κι είναι η απόλυτη προδιαγραφή για να προβλέψεις ότι θα φύγουν στην ώρα τους.

Η πρώτη συνάντησή μας:
Tα βιβλία που σας έπεσαν στο δρόμο, όταν βγήκατε βιαστική από ένα μαγαζί κι έπεσα πάνω σας, τα είδα, τα αγόρασα και τα έχω στοιβαγμένα κι αδιάβαστα στο ράφι. Τα μάτια σας δεν τα συγκράτησα. Θα τα ανακτήσω διαβάζοντας αυτά που ίσως διαβάσετε στις ίδιες σελίδες των βιβλίων μας.

Tα πράματα που έρχονται στην ώρα τους είναι η απόλυτη προδιαγραφή για να προβλέψεις ότι θα φύγουν στην ώρα τους.

Κι έπειτα σ' ένα νησί:

Tίναξες τα μαλλιά σου στον αέρα, την πυκνή σου τριχοφυΐα στο μικρό δαχτυλάκι του κόσμου. Ανεμοσκορπίσματα - ανεμομαζώματα. Τα σώματά μας σαν τα βαθειά φαράγγια διαβρώνονται απ' το πέρασμα των άλλων κι ήρθες και ταίριαξες επακριβώς. Και τι σημάδι άραγε να άφηνες να σε θυμάμαι, ήταν που αναρωτήθηκες, όταν δε θα περνάω και να το κάνω σαν να πέρασα: κι είναι αυτή η αίσθηση του μόνιμου, σαν να 'χει μόλις γίνει. Μυρίζει το άρωμα των μαλλιών σου. Πέρασες μόλις σαν να μοιάζει, μα πάνε μέρες που διέσχισες ξυπόλυτα το πάτωμα. Η ζωή είναι μη αντοχή σε ό,τι είναι παρόν κι ό,τι απουσιάζει. Αυτό που παρίσταται είναι ένα ινώδες στις απουσίες. Τίναξες τα μαλλιά σου στον αέρα. Το άγαλμα που στέκει ακίνητο, ίσως κοντοστάθηκε εκεί λίγο πριν το κοιτάξεις. Το φιλί που δόθηκε κάτω απ' το φανοστάτη, ίσως λαξεύτηκε σα σκιά για πάντα. Η σκιά των μαλλιών σου στον αέρα, μια μικρή σκιά στο φως του κόσμου. Τίναξες τα μαλλια σου στον αέρα. Ανεμοσκορπίσματα - ανεμομαζώματα. Αυτό που ήταν για λίγο κι έμεινε κι αυτό που θα 'μενε για πάντα και είναι παντού πέρα από δω έχουν το ίδιο στίγμα και είναι η ίδια στίξη στου κόσμου τη στιγμή. Τα μαλλιά σου.

Τα πράματα έρχονται στην ώρα τους, για να φύγουνε στην ώρα τους

Και το φθινόπωρο στις γειτονιές μας:

Μια γάτα θυμήθηκε να πλένεται αυτές τις πρώτες και μικρές ώρες της νύχτας και μου θύμισε εμάς, που ερωτοτρούμε τέτοιες ώρες, γυρίζουμε από τη δουλειά ή τη βόλτα και που μια και φτάσαμε τέτοια ώρα ως εδώ, ας πάει όσο αργά θέλει. Η κίνηση της γάτας ήταν ολάκερη αψήφιση του θανάτου -όχι γιατί τον κατήργησε, αλλά γιατί τον έγραψε στα παλιά της τα πατούσια. (Στρίβω πάντα εκεί, στο γιασεμί, γωνία Αγίου Γεωργίου και Παύλου Μελά) Κι όπως νυσταγμένος, να, δινόμαστε ολάκεροι κι ολότελα σαν ποντάρισμα όλα για όλα σ' αυτό που δε δίνεται, μόνο λίγο εγγίζεται (ούτε καν ακουμπιέται, ακριβώς σαν την νύχτα) Στους δυο αγαπημένους μου μαύρους κύκλους θα βάλω δυο λευκά γιασεμιά σα δυο νύχτες με φεγγάρι. Τ' άστρα σαν ανθάκια γιασεμί. Σημάδι που πάντα σημαίνει πως στρίβω στη γωνία Αγίου Γεωργίου και Παύλου Μελά. (Κι είσαι ολοκάθαρη σαν φως και όσο σ' αγγίζω δε σ' αγγίζω, σαν νύχτα) Θα σου βάλω ένα γιασεμί στο αυτάκι. Και θα θυμηθώ να σε πλένω, γλέίφοντάς σε σαν να 'σαι γάτα ριγμένη στο κρεβάτι μου τεμπέλα.

Τα πράματα άρχισαν να φεύγουν πριν την προβλεπόμενη ώρα τους και όσα μείνανε κρατούσανε το βάρος και όλων, όσα έφυγαν.

Στο δωμάτιό μου:

Για σένα πια δε γράφω ποιήματα ωραία, γιατί γραφτήκανε πολλά προτού καν γεννηθούμε. Και γεννηθήκαμε γι' αυτά και γεννηθήκαμε από αυτά. Και αυτά κι εμείς γεννηθήκαμε από κει που αναβλύζει ο κόσμος όλος, απ' το σύννεφο που κρύβεται και απ' το φιλί που δίνεται σαν να 'ν' το πρώτο πρώτο.

Τα πράματα μοιάζουν ολοένα και πιο δανεικά.
Η αλήθεια μας ήταν κάποτε μι' αλήθεια δανεική.

Σε μια ερωτική μας στιγμή:

Θα σκάψω στο δέρμα σου μια τρύπα. Θα φωνάξω το μυστικό μέσα (του τύπου "ο Μήδας έχει αυτιά γαιδάρου") και θα το σκεπάσω με μπόλικο δέρμα. Στο σημείο εκεί θα φυτρώσουν και θα ανθίσουνε λουλούδια, χορτάρια και δέντρα. Κάθε φορά που αναρριγείς και φυσάει ένα αγεράκι αλαφρύ, το μυστικό (που δεν αφορά του Μήδα τα αυτιά) θα το σκορπάει στους γύρω και πέρα ανθρώπους. Θα το ακούν και θα ψάχνουν ποιος μιλεί. Θα το ακούν και θα ψάχνονται. Θα ανοίγουν τις τσέπες και τις τσάντες μην πατήθηκε κανα πλήκτρο στο κινητό και κάλεσαν κανέναν και τους μιλά ανήξερος για το κατά λάθος. "Σύγγνώμη, κατά λάθος. Σε ξύπνησα;" ή άλλοι θα θαρρούν πως τρελάθηκαν. Στο σημείο εκεί θα φυτρώσω κι ανθίσω κι εγώ σιωπηρός. Θα φυσάει ο άνεμος και τίποτε δε θα μου παίρνει να το σκορπά. Θα φυσάει ο άνεμος και θα σκορπάει τα μαλλιά σου. Και τι ειρωνία που το μυστικό δεν θα το ακούσεις που δε στο ψιθύρισα στο αυτί ή στα χείλη και που οι άλλοι θα τ' ακούνε κατά λάθος. Μα δεν είναι λάθος. Δεν είναι λάθος. Ένα μυστικό είναι πάντα μυστικό. Δε το μαθαίνουνε ποτέ δυο αυτιά συγκεκριμένα. Μονάχα γίνεται αίσθηση και υπόνοια.

Τα πράματα θα γυρίσουν με άδεια χέρια ή σ' άδεια χέρια.

Ή ταν ή επί τας / την ασπίδα που 'χεις για κορμί / το κορμί που 'χεις για ασπίδα / που λαμπύριζε στον ήλιο / που κρύωνε την νύχτα / που βάραινε στο χέρι / που σ' έφερνε / με πήγαινε / κι όμως θα σου πω / ταν τε και επί τας / την ασπίδα / το κορμί / σε κάθε πτύχωση και πύκνωση του κόσμου / είτε στον έρωτα / είτε στο πένθος / είτε στον πόνο / είτε στον νόστο / ή στην κάθε αρχή / κι είτε στο κάθε τι απόκοσμο.

Τα πράματα που τα υπερβάλλουμε και εκείνα που τα υποτιμούμε είναι κιόλας νεκρά κτερίσματα.

Και σε μια μελλοντική θάλασσα του κόσμου, πετώντας:

*εσύ που θες να πας παραπέρα *κι εσύ που θες να πας παρακάτω *που θες να έχεις κάτι καλύτερο *κι εσύ που λες πως το αξίζεις *κι εσύ που λες γιατί όχι *τι μου λείπει *ό,τι χρειαζόταν έγινε και το κάναμε *κι εσύ που έχεις όνειρα και φιλοδοξίες *κάποια στιγμή έρχεται η στιγμή να αντικρύσεις το πόσο ψηλά έφτασες *τους καλύτερους έρωτες και τα περισσότερα αγαθά αποκόμισες *κοιτώντας προς τα κάτω *ή προς τα πίσω *γιατί στο κάτω κάτω αυτό *είναι *να κοιτάξεις κάτω και πίσω *σαν να μην έχει άλλο *κι όταν το κάνεις *θα ζαλιστείς *γιατί τίποτε δε θα έχει μείνει από κάτω κι από πίσω *διαρκώς επιθυμώντας το γοητευτικό περισσότερο *παρά μόνο κενό *αλλά καλά έκανες *στην πτώση σου ολάκερο πέλαγο θα σου αφιερωθεί *θα μας αφιερωθεί *λίγο πολύ όλοι μας κι οι πιο πολλοί *Ίκαροι μικροί *μεγάλοι.

Και σε μια μελλοντική παραλία του κόσμου, αράζοντας μ' έναν καφέ, υγροί από θάλασσα κι ιδρώτα:
Ναυάγια κι όλα τα βυθισμένα αγαθά στα πλοία, κτερίσματα ακούσια. Κι η θάλασσα να στάζει από την πρώτη πληγή και να πάει να βρει την θάλασσά της και το αίμα να πάει να βρει το αίμα του, το αίμα που στο όνομά του ο κόσμος γίνεται και ξεγίνεται. Και στο όνομα της θάλασσας, μα για όνομα του Θεού, μόνο οι τρελοί χτίσανε και γκρεμίσανε τη ζωή τους. Να για όνομα της θάλασσας, νερό, Όχι αίμα στις φλέβες, μια μνήμη που δεν είναι μνήμη και θα καθαρίζει, μια λησμονιά που δεν είναι τέτοια, αγάπες κι έρωτες που είναι σαν τη θάλασσα, στα ρηχά διαφανείς και στα βαθειά σκοτεινοί, φωτεινοί και σκοτεινοί, τείχη και δρόμοι. Ο πόνος να μην είναι πόνος κι η υγρασία να στοιχειώνει το μέσα μας Κι όχι η ζεστασιά. Κι όταν από τη φθορά θα ξερνάμε τη θάλασσα, Θα ανοίξουμε το στόμα σαν κοχύλι κι ένα μαργαριτάρι από σάλιο και φλέμα θα χάσκει στη γλώσσα. Θα λάμψει στον ήλιο. Και να μείνουμε έτσι για πάντα πια. Ήρθε έτσι ο θάνατος. Και κάποιος άλλος θα αδράξει το μαργαριτάρι. Ώσπου να τα θαλασσώσει κι αυτός. Ώσπου όλο το σύμπαν να μείνει φυτό χτυπώντας το σβέρκο του σε έναν βράχο στη θάλασσα.