κλπ κλπ κλπ

Υπεκφεύγοντας έρχεται η όρεξη...
Δεν ξέρω ποιοι είναι οι αναρχικοί, αλλά ξέρω τους όλους ατελείς...
Προτού μιλήσεις, άκου! Μη σκεφτείς καν τι να πεις, απλώς άκου... Η τυχαιότητα ημών μπροστά στη Βαστίλλη είναι η ίδια με την τυχαιότητα της Βαστίλλης εμπρός μας. Αυτό σημαίνει πως όση ιδεολογία κουβαλώ, κουβαλάς και όση δεν κουβαλάς, το ίδιο δεν κουβαλάς κι εσύ -αν κι αυτό ιδεολογία είναι.
Πιο απλά: γλαρόσουπα!

Υ.Γ.: Καταλαβαίνω όσους δεν ακολουθήσουν την σκέψη μου, γιατί δεν είναι πια στη γη και πια λίγοι πετούν... Εγώ μπορεί να μην πετώ, αλλά να 'μαι σε κρεμάλα... Τα πόδια μου μετέωρα, εκκρεμή...

Υπεράνω πάσης υποψίας

Μου το έλεγες, το ξέρω και εν τέλει είχες δίκιο. Αλλά ποιος ξέρει πριν μάθει; Ποιος βλέπει πριν δει και ξαναδεί; Ποιος ακούει, πριν ακούσει και ξανακούσει και μιλήσει; Ποιος νιώθει πριν ακουμπήσει; Κι αν μια μνήμη συνδέει άρρηκτα τις αισθήσεις, τα εισιόντα και τα ιόντα της ύπαρξής μας (είτε θετικά, είτε αρνητικά φορτισμένα, με μια κλίση ένωσης), η πίστη πεμπτουσιώνει τη βεβαιότητά μας ή ταυτοποιεί την πεθυμιά μας γι' αυτή...

Γιατί μπορεί να μην υπάρχει θεός, αλλά σίγουρα υπάρχει πίστη: μια γεύση για τα ακουστικά, μια μνήμη για το μέλλον, ένα τσίμπημα στ' ακροδάχτυλα για το οπτικό.

Υ.Γ.: Και που λες, μου το 'λεγες...

Διαίρει και βασίλευε

Κυρά μου και κύρη μου,

Την αυτοδικία που σου μάθανε να μάθεις να τη στρέφεις εκεί που πρέπει, όπως και την οργή σου και το θυμό σου και τη μαγκιά σου και το νισάφι σου. Πιο πριν απ' τον κακό, υπήρξαν χίλιοι καλοί που χώρεσαν!

Μετά τιμής.

Παιδιά

Παιδιά να παίζουν πόλεμο
και φταιν' οι πλανητάρχες;
Αν αυτά είναι το μέλλον,
ας φταίξουν στο παρόν.
Ας θανατωθούν ηρωδικά,
ηρωικά,
να δούμε ποιον θα έχουν,
ποιον θα ελέγουν...

Τα παπά...

"Επόμενη στάση ΣΚΑ"...

"Πάντοτε η ίδια ιστορία: 

- Αλεξάνδρα δεν έβαλες σωστά τα παπούτσια σου. Αυτό μπαίνει στο δεξί κι αυτό στ' αριστερό.

- Μα μπορώ να περπατάω!

Είναι αλήθεια αυτό, ωστόσο. Μα:

- Θα χαλάσεις τα παπούτσια σου και θα πονάνε και τα πόδια σου.

- Μα θέλω έτσιιι!.

Είναι άποψη κι αυτό!

Μετά, άλλοτε:

- Σταμάτη, έβαλα σωστά τις μπότες μου;

- Εσύ τι λες; Τις έβαλες;

- Εεε, ναι!

- Αυτή δεν είναι η δεξιά και η άλλη η αριστερή;

- Θα μου τις βάλεις;

- Δε μπορείς εσύ;

- Μπορώ, αλλά θέλω να μου τις φτιάξεις εσύ.

- Βγάλ' τις κι αν δε μπορείς, θα σε βοηθήσω.

- Χαζή!

- Δεν είμαι χαζή, είμαι χαζός, είμαι αγοράκι!

- Όοοχι! Είσαι χαζή!

- Χαζός!

- Χαζή!

- (σωπαίνω)

- Χαζή!

- (σωπαίνω)

- Χαζή! Μάλιστα. Κι εγώ θα πάω στη γιαγιά να μου φτιάξει τις μπότες. Χα!

Και πηγαίνει μέσα κι ακούω:

- Σταμάτα τις ηλιθιότητες Αλεξάνδρα και φτιάξε τις μπότες σου, θα τις χαλάσεις.

- Ο Χ Ι!

- Άμα σε βουτήξω θα σου πω."

(Καμπανάκι)

"Επόμενη στάση: Αχαρναί! Η αποβίβαση γίνεται από δεξιά κατά τη φορά της αμαξοστοιχίας".

Φτάσαμεεε! Σπίτι μου, σπιτάκι μου!

- (η Αλεξάνδρα) Ποιος είναιιι;;

- Εγώωω!

- Α! Σταμάτη; Σ' αρέσουν τα νέα μου παπούτσια;

Αποσιωπητικά...

Είναι να μην ξυπνάς, όταν ξυπνάς κατα αυτόν τον τρόπο, όχι κατά την αφύπνιση, αλλά όταν ανοίγεις τα μάτια, κατά το βιβλικό "έπεσαν τα λέπια από τα μάτια [...] κι απέκτησαν τη γνώση του καλού και του κακού".
"Άρτος και θεάματα".
Σουβλατζίδικα (κατά κόρον), πιτσαρίες, κέντρα αδυνατίσματος, ομορφιά και πίστες, χιλιάδες ερασιτεχνικά θέατρα, μουσικές σκηνές, show biz κλπ κλπ. Τα βάζω όλα μαζί, γιατί όλα μαζί είναι άρτος και όλα μαζί θέαμα. Ό,τι δεν επιβάλλεται, απλώς συγκαταλέγεται.
Πατατάκια, γαριδάκια, τοστ, γυμναστήρια, εμφάνιση και τηλεόραση, κινηματογράφος, μουσική, Internet. Όσο κέρδισε σε πρωτοτυπία η εξουσία, τόσο έμαθε κι ο κόσμος. Ίσως ο Δαρβίνος να μην προέβλεψε στην εξέλιξή του και τη βλακεία, η οποία, μάλλον αποδείχτηκε πολύ χρήσιμη στον άνθρωπο... για να επιβιώνει... αυτή είναι η λέξη. Όχι, να ζει, αλλά να επιζεί... μετά βίας... κυριολεκτικά... και μεταφορικά...
Αποσιωπητικά!

Υ.Γ.: To Google τον χαβά του...

Εις το όνομα!

Στο κρεβάτι ξέρω πως μπορώ ν' ακούσω τα πάντα από το υπόλοιπο σπίτι, ακόμη και με κλειστή την πόρτα, ειδικά όταν η φωνή της μάνας μου αντηχεί δυνατά ανατροφοδοτούμενη από το δικό της άλλοθι: "δε με μάθατε πια;" (κάπου εδώ ξανασκέφτομαι πως είτε λες συνήθεια, είτε αγάπη είναι κάτι τόσο αλληλένδετο, σαν ίδιο).
Άκουσα λοιπόν το όνειρό της:
"Έκοβα, λέει, με ένα μαχαίρι το λαιμό του Γιαννάκη και μόλις έφτασα στο κόκκαλο, δεν προχώραγε άλλο και φωνάζω την Ελένη και της λέω: βοήθα με γιατί δε μπορώ... Και τη βοήθησε.".

Στο κρεβάτι ξέρω πως μπορώ να διαβάσω τα πάντα για ελάχιστο χρόνο, γιατί είμαι εύκολος στον ύπνο, ειδικά όταν επικρατεί απόλυτη ησυχία μες στο σπίτι.
Διάβαζα κάτι για τη θυσία του Αβραάμ: "Η ζωή του Αβραάμ ήταν ζωή πίστης προς το Θεό. Την πίστη αυτή δεν την πρόδωσε ακόμα και όταν πήρε την εντολή από το Θεό να θυσιάσει τον μονογενή του γιο τον Ισαάκ. Το έπραξε όμως γνωρίζοντας ότι "ο Θεός έχει τη δύναμη να αναστήσει και από τους νεκρούς". Ωστόσο, ποτέ δεν το έπραξε. "Βοήθα με τώρα που μπορώ να σπρώξω το μαχαίρι...". Και δεν το βοήθησε.
Όνειρα εις το όνομα!

Υ.Γ.: Γιαννάκης, ο αδερφός μου. Ελένη, μια θεία μου. Λοιποί θεωρούνται ως δεδομένα γνωστοί, καθώς κι οι πράξεις κι οι βουλές.

Ένοχο θύμα...

"Κρύο βράδυ, σκοτεινό σοκάκι. Αλλά επειδή θα μοιάσει τόσο συνηθισμένο για να 'ναι αληθινό, λέμε, ότι είναι κρύα μέρα, απόμερο σοκάκι. Αλλά επειδή είναι ανοιξιάτικος ο καιρός κι επειδή ο καιρός έχει αλλάξει (όχι οι καιροί, ο καιρός...είναι πιο σοβαρό), ας μην επιβεβαιώνουμε την ανηθικότητα του χειμερινού χαρακτήρα του έαρος. Οπότε, ας πούμε ότι είναι μια μέτριας θερμοκρασίας μέρα κι ένα απόμερο σοκάκι. Αλλά, θα μου πείτε: η μέτρια θερμοκρασία είναι καθαρά υποκειμενικό ζήτημα. Αντιπαρερχόμενος το ζήτημα του υποκειμενικού, ωσάν τη μπαρούφα που πιπιλίζουν οι διανοούμενοι κατακριτές της αντικειμενικότητας, γινόμενοι οι ίδιοι καθεστωτικοί, ας πούμε λοιπόν, ότι ήταν μια μέρα ανοιξιάτικη (δε μ' ενδιαφέρει, φαντάσου την όπως γουστάρεις) και ένα σοκάκι απόμερο (ας μην ανοίξουμε επίσης συζήτηση επ' αυτού, μπορείς να το φανταστείς από το στενό της γειτονιάς σου ως την Αλεξάνδρας ή σοκάκι στ' Αναφιώτικα). Ήταν λοιπόν, μια ανοιξιάτικη μέρα και σ' ένα σοκάκι ήταν μια κοπέλα, που τη βίασε ένας, επειδή τον προκάλεσε αυτή."

Υ.Γ.1: Στη ζωή αυτή -λένε- παίρνουμε αυτό που μας αξίζει, είναι κάτι σαν το "εδώ είναι η κόλαση κι ο παράδεισος εδώ", είναι ο "δίκαιος κόσμος", που περιμένουμε τη θεία δίκη, ονοματίζοντάς την οιωσδήποτε. 
Υ.Γ.2: Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα, πράγματα ή καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική και ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα.

Οι άνθρωποι είναι αληθινοί, όταν είναι ηλίθιοι

Οι άνθρωποι είναι αληθινοί, όταν είναι ηλίθιοι.
Κάπως έτσι παραφράζω τον Einstein, που είθισται να λέγεται πως είπε, ότι δύο πράματα είναι άπειρα στον κόσμο: το σύμπαν κι η ανθρώπινη βλακεία - αν και για το πρώτο δήλωνε αβέβαιος.
Και ποιος είμαι εγώ να παραφράσω έναν Einstein; Μα όπως καθημερινά παραφράζουμε και αστοχούμε στην επικοινωνία μας με τους άλλους, γιατί να μην το κάνουμε και με τους μεγάλους; Είναι νεκροί. Και μόνο τότε γίνονται επικίνδυνοι οι μεγάλοι, με τα σαθρά σαγόνια τους να κινούνται γύρω από τις γλώσσες των οπαδών και των αντιμαχητών τους, με τα αποκυήματα σουπερνόβας να αντικαθιστούν τα μόλις ελαχίστων εκατοστών διαμέτρου ρουθούνια του μεγάλου ηγέτη μιας δυναστείας, που ποτέ και να μη θέλησε. Οι οιεσδήποτε πατρίδες είναι φοίνικες που φύτρωσαν στις ερήμους των μεγάλων κι όχι φοίνικες που αναγεννιώνται μέσα από τις στάχτες των μεγάλων.
Και ποιος είμαι εγώ να μιλήσω για τα ιδεώδη; Μα πώς τολμούμε να μιλάμε για μεγάλες ιδέες, όταν η καθημερινότητά μας στερείται των βασικών συμπεριφορών που κυοφορούσαν ή εκμαιεύονταν από τα ιδεώδη της πατρίδας, του θεού (ενδεικτικά μιλώντας και ιδεολογικά σαφώς); Εννοώντας, φυσικά, την φιλοξενία (στο όνομα ενός Ξένιου Δία ή εν ονόματι της φιλογενίας του Αβραάμ), που μπορεί να πάρει οιαδήποτε μορφή: της φιλικότητας, της προσφοράς και της αλληλεπίδρασης με νέους, που μπορεί να τους θεωρούσαν ξένους, αλλά πάνω απ' όλα ήταν ιερά πρόσωπα, που προσπαθούσαν να τους κάνουν σαν στο σπίτι τους, αλλά στο σπίτι που τους φιλοξενούσε (κατά κάποιον τρόπο, δηλαδή, συντελούταν μια μυσταγωγική ιεροτελεστία προσαρμογής κι αφομοίωσης). Πού είναι οι μεγάλες ιδέες;
Και ποιος είμαι εγώ να ρωτώ. Ξέρω πως το δικαίωμα να μιλάω "επαναστατικά" χρειάζεται πια και μια κατοχύρωση πνευματικών δικαιωμάτων. Ξέρω πως το δικαίωμα να μιλάω "επαναστατικά" είναι μια καινοτομία μου που επιτρέπει και μου αναγνωρίζει η καθεστηκυία, μια και έτσι δε θα την ενοχλώ. Για να έρθεις αντιμέτωπος με τον "εχτρό", δύο τρόποι υπάρχουνε: ή μιλάς την ίδια γλώσσα με θάρρος ή δημιουργείς άλλη διάσταση μες στην καινοτομία σου.
Και ποιος είμαι εγώ να ιδεολογώ;... Μα την αλήθεια λέγω, μιλάω ηλίθια...
Είμαι ένας βλάκας άνθρωπος... ή μάλλον το Σύμπαν...

Υ.Γ. 1: Ηλίθιος (ορισμός)
Υ.Γ. 2: Έτσι που η αλήθεια, η ανθρωπινότητα κι η ηλιθιότητα διαπλέκονται σε μια αδιαίρετο τριάδα, έτσι που μπορεί να μιλάς για το ένα σα να είναι το άλλο...

Ιστιοφόρο

Πρώτα απ' όλα θα κάνω μια μικρή εισαγωγή. Ο λόγος ύπαρξης του ιστολογίου αυτού είναι καθαρά, για να μοιραστώ με όποιον με ανακαλύψει (ή μ' επινοήσει) όσα γράφω και που συνεχίζω να γράφω. Κάτι σα δόλωμα σε έναν ιστό, που πλέκει ένας άνθρωπος.
Κι επειδή μ' αρέσει να παίζω με τις λέξεις, δε θα μπορούσα να μου αρνηθώ να παίξω με το ίδιο το όνομα του ιστολογίου μου. Γιατί οι τίτλοι είναι για εμπαιγμούς. Πότε ιστός της αράχνης, εκεί που υπάρχει όχι απαραίτητα βρωμιά, αλλά εκεί που ο τόπος αμελείται από ανθρώπους, εκεί τα πιο παρεξηγημένα όντα της γης (τα έντομα) -ακόμη κι από μένα τον ίδιο- βρίσκουν νόημα. Πότε ιστός της σημαίας, εκεί που ανυψώνεται η εθνικοφροσύνη στα πλαίσια του εσχάτου πολιτισμικού, πνευματικού και θρησκευτικού μαρασμού μας. Όσο πιο ψηλά κυματίζουν οι σημαίες, τόσο χαμηλότερα βρίσκονται οι συνειδήσεις. Πότε μπαίνει στα καράβια, ιστιοφόρα. Ο Αίολος παίζει με αυτά τα πανάκια που κρέμονται από τα ιστία, σα να είναι κάτι ανώδυνο γι' αυτόν. Δεν ξέρω ποιος δαμάζει πρώτος: εμείς τον άνεμο ή ο άνεμος εμάς;
Και ποιος δε θέλει να αναγάγει το προσωπικό του βίωμα και κοσμοθεωρία σε φιλοσοφικό ρεύμα που θα μείνει στους αιώνες; Δεν είναι τόσο για την υστεροφημία! Όχι! Είναι για τη τώρα δόξα, σε αυτή τη στιγμή! Σε αυτή τη ζωή! Ετεροχρονισμένη υστεροφημία! Φήμη, δόξα, για το τώρα! Να τη διαβούμε μόνοι μας, ενόσω θα θέλουμε κι άλλοι να ενστερνίζονται τις απόψεις μας και την κοσμοθεωρία μας! Σα να μπλεκόμαστε στον ίδιο μας τον ιστό! Τον ωραίο ιστό μας! Που τον υφάναμε σε τόπο που συνήθως αμελείται από ανθρώπους.