Ένα από τα βασικότερα πράγματα, που έμαθα στο σχολείο περί αριθμητικής-μαθηματικών-πράξεων-ιδεολογιών είναι, ότι δε μπορούμε να προσθέσουμε, να αφαιρέσουμε, πολλαπλασιάσουμε, διαιρέσουμε ανόμοια πράγματα.
Δε μπορούμε να πούμε: δύο κιλά πορτοκάλια και τρία κιλά μήλα μας κάνουν πέντε κιλά.
Ωστόσο, αν ανάγουμε το πληθυσμιακό υποκείμενο σε ανώτερη κατηγορία, στην οποία ανήκει, έτσι που να ανήκει στην ίδια ανώτερη κατηγορία το μέχρι πρότινος ανόμοιο, τότε ναι θα μπορούμε.
Θα μπορούμε να πούμε: δύο κιλά μήλα και τρία κιλά μήλα μας κάνουν πέντε κιλά (φρούτα).
Για να δούμε τι διαφορές θα επιφέρει το "Κίνημα της Πατάτας";
Χωρίς μεσάζοντες, εμείς πώς δεχόμαστε;
Τετάρτη 28 Μαρτίου 2012
Κυριακή 4 Μαρτίου 2012
Είμαι ποπ
Δεν είναι, ότι ασχολείσαι με μία μη άμεση -βιολογική- ανάγκη του ανθρώπου σε περίοδο, που προέχει -και καν δεν εξασφαλίζεται- το φάσμα των βιολογικών αναγκών (όπως πείνα και ασφάλεια), όπως είναι μια οποιαδήποτε μορφή τέχνης, ούτε είναι, ότι ασχολείσαι με την έλλειψη χώρων, που προάγεται η παιδεία και η τέχνη, ενώ οι άνθρωποι καν δεν έχουν τα βασικά. Είναι, που η έλλειψη ιδεολογίας (δηλαδή μια έτερη ιδεολογία) διέπει αυτή την περιττολογία, όπως διέπει και τον λόγο περί των βασικών αναγκών: ένας λόγος, που προσβάλλει και υπονομεύει τον άνθρωπο, όχι φιλοσοφικά, μα με τον πιο πρακτικό άνθρωπο.
Επίσης, πιστεύω, πως η φιλοσοφία "σώζων εαυτό σωθείτο" έχει δύο πόλους σε ένα συνεχές: στον έναν πόλο, το παραπάνω αξίωμα οδηγεί στη διά εαυτού "σωτηρία" του συνόλου, όπου ανήκεις και στον άλλον πόλο, οδηγεί στην τόση εξατομίκευση και ατομικολαγνεί, που έχει ως αποτέλεσμα μια "αυτο-περιθωριοποίηση", αρχικά νομίζοντας πως είναι για να γίνουμε θεοί, αλλά εν τέλει αποδεικνύεται πως γινόμαστε θεριά, ζώα.
Κατόπιν εορτής δε λέγονται, το μόνο σίγουρο. Λέγονται κατά τη διάρκεια της εορτής, κατά την οποία μπουνιουελικά, βρίσκουμε δικαιολογίες να μη βγούμε από το σπίτι, που έγινε το πάρτι. Το κακό είναι πως το πάρτι συνεχίζεται με τη συνενοχή όλων. Η πλήρης αποχαύνωση και ο περιορισμός μονάχα στα περί εκπλήρωσης των άμεσων αναγκών του ανθρώπου (λόγω έλλειψης άλλων εσόδων στο εισόδημα) συνεχίζει να πλησιάζει στο γραφειοκρατικό πρότυπο του "Καταναλωτισμού", ο οποίος μας θέλει καταναλωτές και ανόητους, που όχι μόνο δε μπορούν, αλλά και δε θέλουν να μάθουν να σκέπτονται ασχολούμενοι με κάποια μορφή τέχνης ή με τη σωτηρία ενός ιστορικού μημείου. Το κακό δεν είναι η λαγνεία αρχαίων μνημείων ή ιστορικών κτιρίων, αλλά η φιλοσοφία της αντιπαροχής, που οδήγησε από το όμορφο στο πρακτικό και το πρακτικό στο άσχημο, διότι υπερκαταναλώθηκε. Και στην υπερκατανάλωση δε χωρά κάτι που τη σταματά: ό,τι δεν την προωθεί ή εξυπηρετεί είναι ενάντιο, ανούσιο.
Μα υπάρχουν οικογένειες που πεινούν, χρωστάνε, αυτοκτονούν. Υπάρχουν κουλτουριάρηδες ψευτοφιλόσοφοι του κώλου, που δεν αξίζουν τίποτε. Ας μην αποτελέσει κανένα παράδειγμα το άλλωθι να αποτελματωθούμε περισσότερο. Δε χορταίνουμε με θέατρο ή λογοτεχνία, μα σίγουρα δεν πνιγόμαστε στην κουλτούρα της τηλεόρασης που επιδεικτικά προβάλλει τη μαγειρική, τα φαγητά και στερεότυπα αντιφατικά αυτών -μοντέλα- οδηγώντας μας να είμαστε υποχείρια αυτής. Δεν πλουτίζουμε με κινηματογράφο ή ποίηση, αλλά σίγουρα δε φτωχαίνουμε και σίγουρα η "πουτάνα" σε ένα ποίημα είναι άλλο πρότυπο από την "πουτάνα" μιας "κινηματογραφικής ταινίας" ή μιας τσόντας: όχι, δεν είναι ανώτερη, μα έχει σάρκα και οστά πιο συμπαγή και σίγουρα δε δημιουργεί μια φιλοσοφία σχέσεων, που μοιάζει σαν έναν εσωτερικευμένο εμφύλιο πόλεμο σε έναν μικρόκοσμο δύο ατόμων.
Αυτό το κείμενο δεν είναι αφορισμός ή μανιφέστο ή κριτική ή κράζω και δεν κοιτάω τα μούτρα μου ή αγάπη σε μιαν ουτοπία. Είναι ένα κείμενο ενώ είμαι χορτάτος δίπλα από το καλοριφέρ, υγιής. Κι όλα αυτά δεν αποτελούν άλλοθι της ενασχόλησής μου με τα ασήμαντα σημαντικά, αλλά σκαλοπάτι να ομολογώ, ότι "Ναι, αυτά δεν σημαίνουν τίποτε χωρίς το κάτι παραπάνω, όπως και το κάτι παραπάνω δεν αξίζει τίποτε χωρίς αυτά". Το νόημα είναι να βγούμε από τον φαύλο κύκλο: δεν έχουμε να φάμε-δε χρειαζόμαστε τις τέχνες, που επαναλαμβάνεται.
Επίσης, πιστεύω, πως η φιλοσοφία "σώζων εαυτό σωθείτο" έχει δύο πόλους σε ένα συνεχές: στον έναν πόλο, το παραπάνω αξίωμα οδηγεί στη διά εαυτού "σωτηρία" του συνόλου, όπου ανήκεις και στον άλλον πόλο, οδηγεί στην τόση εξατομίκευση και ατομικολαγνεί, που έχει ως αποτέλεσμα μια "αυτο-περιθωριοποίηση", αρχικά νομίζοντας πως είναι για να γίνουμε θεοί, αλλά εν τέλει αποδεικνύεται πως γινόμαστε θεριά, ζώα.
Κατόπιν εορτής δε λέγονται, το μόνο σίγουρο. Λέγονται κατά τη διάρκεια της εορτής, κατά την οποία μπουνιουελικά, βρίσκουμε δικαιολογίες να μη βγούμε από το σπίτι, που έγινε το πάρτι. Το κακό είναι πως το πάρτι συνεχίζεται με τη συνενοχή όλων. Η πλήρης αποχαύνωση και ο περιορισμός μονάχα στα περί εκπλήρωσης των άμεσων αναγκών του ανθρώπου (λόγω έλλειψης άλλων εσόδων στο εισόδημα) συνεχίζει να πλησιάζει στο γραφειοκρατικό πρότυπο του "Καταναλωτισμού", ο οποίος μας θέλει καταναλωτές και ανόητους, που όχι μόνο δε μπορούν, αλλά και δε θέλουν να μάθουν να σκέπτονται ασχολούμενοι με κάποια μορφή τέχνης ή με τη σωτηρία ενός ιστορικού μημείου. Το κακό δεν είναι η λαγνεία αρχαίων μνημείων ή ιστορικών κτιρίων, αλλά η φιλοσοφία της αντιπαροχής, που οδήγησε από το όμορφο στο πρακτικό και το πρακτικό στο άσχημο, διότι υπερκαταναλώθηκε. Και στην υπερκατανάλωση δε χωρά κάτι που τη σταματά: ό,τι δεν την προωθεί ή εξυπηρετεί είναι ενάντιο, ανούσιο.
Μα υπάρχουν οικογένειες που πεινούν, χρωστάνε, αυτοκτονούν. Υπάρχουν κουλτουριάρηδες ψευτοφιλόσοφοι του κώλου, που δεν αξίζουν τίποτε. Ας μην αποτελέσει κανένα παράδειγμα το άλλωθι να αποτελματωθούμε περισσότερο. Δε χορταίνουμε με θέατρο ή λογοτεχνία, μα σίγουρα δεν πνιγόμαστε στην κουλτούρα της τηλεόρασης που επιδεικτικά προβάλλει τη μαγειρική, τα φαγητά και στερεότυπα αντιφατικά αυτών -μοντέλα- οδηγώντας μας να είμαστε υποχείρια αυτής. Δεν πλουτίζουμε με κινηματογράφο ή ποίηση, αλλά σίγουρα δε φτωχαίνουμε και σίγουρα η "πουτάνα" σε ένα ποίημα είναι άλλο πρότυπο από την "πουτάνα" μιας "κινηματογραφικής ταινίας" ή μιας τσόντας: όχι, δεν είναι ανώτερη, μα έχει σάρκα και οστά πιο συμπαγή και σίγουρα δε δημιουργεί μια φιλοσοφία σχέσεων, που μοιάζει σαν έναν εσωτερικευμένο εμφύλιο πόλεμο σε έναν μικρόκοσμο δύο ατόμων.
Αυτό το κείμενο δεν είναι αφορισμός ή μανιφέστο ή κριτική ή κράζω και δεν κοιτάω τα μούτρα μου ή αγάπη σε μιαν ουτοπία. Είναι ένα κείμενο ενώ είμαι χορτάτος δίπλα από το καλοριφέρ, υγιής. Κι όλα αυτά δεν αποτελούν άλλοθι της ενασχόλησής μου με τα ασήμαντα σημαντικά, αλλά σκαλοπάτι να ομολογώ, ότι "Ναι, αυτά δεν σημαίνουν τίποτε χωρίς το κάτι παραπάνω, όπως και το κάτι παραπάνω δεν αξίζει τίποτε χωρίς αυτά". Το νόημα είναι να βγούμε από τον φαύλο κύκλο: δεν έχουμε να φάμε-δε χρειαζόμαστε τις τέχνες, που επαναλαμβάνεται.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)