Ήλιος

"Ήλιος",
αναφώνησε κοιτώντας με έκπληκτα,
με γουρλωμένα μάτια.
"Ξέρεις τι σημαίνει ήλιος";
"Όχι".
Αυτό το στειρωμένο πράμα βιώνεται
με χιλιάδες τρόπους.

Τι διάλο, πια.
"Δίκιο", λέει, ο άλλος.
Tο ορίζει, το μελετά, το διδάσκει,
αλλιώς το βιώνει, το βιώνουμε.

Ήλιος, γαμώ.
Και μπουρλότιασε. Και κάηκε.
Κι ούτε οξυγόνο ή νερό ή ζωή ή δίκιο ή αγάπη.
Πήρα την πιο βαθειά ανάσα, να δω όσο
γίνεται τις τελευταίες στιγμές,
σαν μακροβούτι
στο τέλος του κόσμου.

γιατί όχι "επειδή σ' αγαπώ".

γιατί δε λες "σ'αγαπώ" και ο άλλος θυμάται να φάει
/
ούτε λες "σ' αγαπώ" κι ο άλλος κοιτάει δεξιά κι αριστερά τον δρόμο πριν περάσει
/
δεν λες "σ' αγαπώ" και γύρω σου όλοι είναι σίγουροι ότι τους ευχαρίστησες για τα δώρα
/
ή για το υπέροχο γεύμα και την παρέα και τα αστεία
/
εδώ που τα λέμε δεν είπες "σ' αγαπώ" και εννοούσες "αχ πόσο πολύ γέλασα"
/
γιατί δεν λες "σ' αγαπώ" κι αυτό σημαίνει πως θα προσπαθήσεις να μην αργήσεις
/
ή ότι χάρηκες πολύ που με είδες
/
το "σ' αγαπώ" δε σημαίνει ούτε να μην τρώει ο άλλος πολύ αλάτι και να προσέξει την πίεσή του
/
το "σ' αγαπώ" δεν είναι ένα ξόρκι αλά άμπρα κατάμπρα που μια κουβέρτα θα σηκωθεί μόνη της και θα σκεπάσει αργά το φθινόπωρο τον απογευματινό γυμνό ύπνο του παιδιού ή του συντρόφου ή φίλου ή μάνας σου στον καναπέ
/
γιατί το "σ' αγαπώ" δε σημαίνει τίποτε.

Απ' την ανάστροφη σημαίνεται το "σ' αγαπώ".
Εκπορεύεται.
Όλα τ' άλλα είναι ένα θεμελιώδες σφάλμα απόδοσης.

γιατί όχι "επειδή σ' αγαπώ".

Πρώτη καλοκαιριού

Μέσοι όροι, ηθικοί και ηθικές,
κοινές λογικές αλλοιωμένες σε Μία & Εσαεί Κοινή Λογική,
όμορφες ψυχές, ερωτευμένοι και διχασμένοι,
αγάπη, φίλοι, εχθροί,
έτσι και γιουβέτσι...
...που αν μια στιγμή συναντούσαμε έναν Άνθρωπο στο δρόμο
δε θα 'χαμε σημεία αναφοράς να τον αναγνωρίσουμε.

Μίλα μου.
Να προσβάλω, να διαρρήξω το ιδιωτικό σου,
το φαντασιακό σου,
το μυστικό.
Ένα σημείο αναφοράς έστω, να αναγνωρίσω το καλοκαίρι,
το χάδι, τον μύθο που αναζητούμε μες στη μέρα.

Φιλί

©Gustav Klimt

Θέλω να τελείωναν όλα αυτά,
μα και πάλι θαρρώ πως μονάχα
εγώ έχω δώσει μιαν ευφάνταστη
αρχή, χωρίς λάκτισμα.
Διανυκτέρευσα παράνομα στον
κατά φαντασίαν μου πυρετό σου,
τρύπωσα παράτυπα στην πιο μύχια
σκέψη σου, χάνοντάς τη γιατί έψα-
χνα το σκεπτικό σου, καθώς πάντα
βρισκόμαστε δίπλα στους ανθρώπους,
μα δεν εφαπτόμαστε.
Θέλω να σε φιλέψω το φιλί,
να γίνουμε ο κύκλος του φιλιού
που από χείλη ξεκινά και χείλη
πάλι αγγίζει.
Κι αν ήθελα, υπάρχει ακόμη ένα
όνειρο που δεν το ερμηνεύει αυ-
τός που ξέρει ή που φαντάζεται.
Που τ' όνειρο δεν είναι απωθημένο,
μήτε προφητεία, μα τόσο παρόν, μια
στιγμή των ζωντανών πάνω στον υπνω-
τισμό-πρόβα θανάτου σου. Τι να με
φίλησε κι είδα εσύ να με φιλάς;

Σιωπή

- Άκου με, είναι τόσο απλό να πεις τόσα πράγματα ότι δεν είναι φυσικά και να σβήσουν για σένα.
- (σιωπή)
- Αλλά για κάθε ένα από αυτά θα σβήνεις λίγο λίγο κι εσύ. Δεν σου είπα ότι είμαστε "παμφάγα" όντα, αλλά έστω μην απορρίπτεις. Μην αφήνεις. Αφέσου.
- Νιώθω μια τεράστια σύγχυση στο μυαλό μου.
- Είναι απολύτος φυσιολογικό και καταλαβαίνω απόλυτα πόσο ευθύνομαι γι' αυτή σου την σύγχυση και πραγματικά κι ειλικρινά -όσο δε φαντάζεσαι, δεν ειρωνεύομαι- σου ζητώ συγγνώμη.
- Όχι.
- Τι όχι;
- Όχι συγγνώμη. Δε χρειάζεται.
- (χαμόγελο)
- Είσαι όμως τόσο περίεργος. Μια έτσι και μια αλλιώς.
- (χαμόγελο)
- Θυμάσαι τότε που σε φώναξα, δεν γύρισες, σου έστειλα μήνυμα και γύρισες;
- Ναι;
- Σου 'χα πει πως θα το μετριάσω, αν και έτσι είμαι, έτσι συμπεριφερόμουν σε όλους.
- (σιωπή)
- Αν σ' ενοχλεί να μου το πεις!
- (σιωπή)
- Σ' ευχαριστώ που γύρισες!
- (σιωπή)
- Καληνύχτα και σ' ευχαριστώ (τον χτυπά στην πλάτη)
- (σιωπή)