Χιονάνθρωπος

άσπρος;
μπα.
ασπρουλιάρης.
μια δερματίτιδα.
και θα περάσω από το να θεωρούν αυτή τη δερματίτιδα
αρρώστια
και μετά
διαφορετική υγεία
και μετά
υπερ-υγεία.
τίποτε.
χιονάνθρωπος.

Ιστοίστοίτοίοίί

(Μ)πλέκοντας-ξε(μ)πλέκοντας ιστούς πέρασε μια εβδομάδα αναποφασιστικότητας και πολλών αποφάσεων, που δεν εφαρμόσθηκαν, διότι ακριβώς στο όλο θέμα υπήρχη κι η αναποφασιστικότητα!

Αποκόμισα:

1) Τη σύγχυση μεταξύ ψευδού και ψεύδους (ω, ναι, ίσως φαίνεται αστείο, αλλά ΑΞΙΖΕΙ να σου τύχει να το συνειδητοποιήσεις!!!)

2) Οι άνθρωποι απομακρύνονται σα γαλαξίες σε ένα συνεχώς διαστελλόμενο σύμπαν (και βλέπεις φιγούρες με χρονοκαθυστέρηση!!!)
3) Οι ερμηνείες σε ένα έργο (θεατρικό κατά κύριο λόγο) δεν εξαρτώνται ούτε από τις πρόβες μόνο, αλλά και από τη ζωή μας γενικότερα (τι έχουμε ενστερνιστεί κυρίως για τον ίδιο μας τον εαυτό -για το συγκεκριμένο πράγμα που κάνουμε- από τους άλλους), έτσι, που μαζί με τις πρόβες του εικονικού θεάτρου (φερ' ειπείν) πρέπει να μυηθείς και σε πρόβες ενός προσωπικού θέατρου.
Εν ολίγοις, δε γίνεται να μας κάνουν πλύση εγκεφάλου οι άλλοι και να κάνεις μετά κάτι σα να μπαίνεις σε θάλαμο που επικρατεί το απόλυτο κενό! Σαφώς και πολλοί το θεωρούν δεδομένο, αλλά σαφώς και μια εμπειρική "Αποκάλυψη" χωρίς σάλπιγγες (+ τυμπανοκρουσίες) σίγουρα αποκτά διαστάσεις θρησκείας και δέους για καθημερινή χρήση!

4) Μην πιστεύεις στο δάκρυ και μην αρκεστείς στο χαμόγελο!

Υ.Γ.: Τώρα μέχρι να το ξαναδιαβάσω, θα το έχω μετανιώσει, που το έγραψα, μια και διανύουμε περίοδο αναποφασιστικότητας μεγάλης!

Εμπιστοσύνη

Γιατί να εμπιστευτείς σε κάποιον τα σώψυχά σου, τα κείμενά σου, τις σκέψεις σου, που μπορεί να τις καπηλευτεί, να τις εκμαγήσει (μ' αρέσει ο νεολογισμός); Όχι λόγω της πιθανής φήμης, που ίσως πάρει -αν αξίζει και αν αξίζει, ίσως κάτι πάει στραβά-, αλλά επειδή είναι δικό σου, είναι κάτι σαν παιδί σου...!
Ακριβώς εκεί, όταν με ρώτησαν, απάντησα πως είναι παιδί μου, ίσως καν να μη το γεννάω, αλλά απλώς το γαλουχώ με ιδέες μου και συνήθειές μου και, όταν το εκθέτω είναι ελεύθερο να διαλέξει τη ζωή του ή να επιλεχθεί από κάποια άλλη ζωή! Τα λόγια μου σήμερα ή αύριο, οι πράξεις μου το πολύ στο επόμενο δευτερόλεπτο θα έχουν χαθεί, πόσω μάλλον καθώς πιστεύω στον θεμέλιο βιολογικό κανόνα της γέννησης και του θανάτου! Πνευματικά δικαιώματα; Πολύ λυτρωτικό να θυμούνται πλάι στα λόγια σου ή στα έργα σου (θεατρικά ή κινηματογραφικά ή μουσικά ή εικαστικά) κι εσένα, αλλά υπάρχει κι αυτό το ασυμβίβαστο μεταξύ πράξης και λέξης: η πράξη εκτιμάται απ' όσους την έζησαν, η λέξη απ' όσους την άκουσαν (ή την εικόνα απ' όσους την είδαν). Κι εγώ θέλω τα παιδιά μου να ζήσουν απλώς λίγο παραπάνω από μένα, ειδάλλως τι παιδιά γέννησα; Ημίθεα; Με ποια θεά ζευγάρωσα στα εφηβικά μου χρόνια;

Τι σας νοιάζει όλο αυτό;
Τι με νοιάζει εμένα;