αΔελφοί (στερητικό α-)

Κάτι πέτρες ξεχώρισαν από το βουνό
κι άρχισαν να ψηλώνουν σα λουλούδια, σα δέντρα, σα γίγαντες
ή άρχισαν να ξαπλώνουν σ' εμβρυϊκή στάση σα σκαλιά
κι άλλες στήριξαν πέτρινους ουρανούς λίγο χαμηλότερους απ' τους γαλάζιους,
έτσι που το πέτρινο και το γαλάζιο μπορούσαν να συγκριθούν,
να αφαιρεθούν, να προστεθούν σαν όμοια.

Απέναντι το μικρό γαλάζιο φωτάκι σαν μακρινό άστρο πάνω στο βουνό.

Τ' αστέρια σα νυχτολούλουδα άνοιγαν ολοένα περισσότερο,
ολοένα περισσότερα από πάνω
και μοσχομύριζε η πλάση.

Απέναντι το μικρό γαλάζιο φωτάκι στο βουνό.

Ένα τυφλό περιστέρι έκατσε στη μέση της σκηνής δίπλα σε τέσσερις έγχορδες κεφαλές,
σαν να ήταν μακρυμάλλες κεφαλές
και τραγούδησε
με σεβασμό,
το ένιωθες.

Από πάνω τα νυχτολούλουδα
κρεμαστοί κήποι.

Τεχνητές πυγολαμπίδες
οποιοδήποτε έντομο τύχαινε να καεί στα φώτα
ή μικρά πεφταστέρια.

Έχανα το δέρμα μου, έλιωνε
κι από κάτω ξεφύτωναν πέτρες,
σαν μνημεία μετά από ανασκαφή,
που ακόμη κι η ανάσα τα σπάει
σαν μέλλον.

Πέρα το φωτάκι ακόμη.

Βράχοι τριγύρω, κάτω γκρεμός
να αποκτά περισσότερο ύψος ο ουρανός,
μπαλκόνι προς το σύμπαν.

Θαρρούσες πως μπορούσε το φως να έπεφτε από ένα άστρο κατευθείαν στην ορχήστρα,
αλλά όχι, τεχνητό.

Ύστερα η κραυγή.
Ύστερα το τραγούδι.
Ύστερα ξανά η κραυγή της.
Ύστερα ξανά το τραγούδι της.
Ήταν στο ιερό ανάμεσα και στο θέατρο.
Μήδεια θρήνος παιδιά 2.
Σαν να άκουγες τις πέτρες να θρηνούν τα παιδιά που σκότωσαν κάτω από το βάρος τους,
εμάς.
Ύστερα ένας καράφλας βεβύλωσε με στόμφο το μέρος.
Ένα πασάλημα από φτύσματα, αίματα και σαν υγρά από βιασμένο σώμα
πάφλασαν σαν κύμα πάνω σε βράχους
κι όχι σαν ουρανός πάνω σε ναούς βράχινους, πέτρινους, μαρμάρινους.
Ο θρήνος της Αντιγόνης
αναγνωστικός
καθιστικός
γελοίος.
Ηρακλής μαινόμενος με την πολυτέλεια του μικροφώνου.
Ίτε παίδες Ελλήνων, φωνή βοώντος εν τη κοιλάδα.
Ύστερα ξανά εκείνη η πρώην Μήδεια, η Ιφιγένεια τώρα,
μετά απ' το πένθος,
σαν σε Ταυρίδα,
γιατί την έστειλαν εκεί
ανάμεσα στους ανόσιους να κάνουν πρόστυχα
θεία λόγια;

Το μπλε αμυδρό φωτάκι πέρα.

- Άκου πώς ακούγεται ο αέρας;
- Τ' αυτοκίνητα απ' τον δρόμο είναι.

Ένας χρησμός δεν ακούστηκε,
ήταν ψίθυρος και δε μίλησε σε όλους.
Μουγκάθηκε πιότερο ακόμη στο χειροκρότημα.

Κι ακούστηκε το όνομα του Άγγελου και της Εύας,
είχαν το θράσος να συγκρίνουν την ιδέα Τους
με το έκτρωμα αυτών των πασπαρτού,
που θαρρούσαν ήταν πρεσπαπιέ
των μνημείων και της ιστορίας
και αγνόησαν τα πρεσπαπιέ μνημεία
του χάρτινου δέρματός τους.

Έλιωνα ακόμη περισσότερο
και απ' τις πέτρες μου φύτρωναν βρύα
κι ύστερα λουλουδάκια
κι ύστερα ένα άνθος την κορυφή
σαν το όραμα της Ιφιγένειας,
μα κανένας νεκρός αδελφός δεν υπήρχε.

Αποστεώθηκαν κι οι κεφαλές.
Και τα μνημεία δεν αντήχησαν το χειροκρότημα.
Βιάζονταν να μας διώξουν απ' ανάμεσά τους
να συνεχίσουν τον πέτρινο χορό
κάτω απ' τ' αστέρια,
να τραγουδήσουν και ν' ακουστούν σ' όλη την κοιλάδα,
να πλυθούν σαν παρθένες στην Κασταλλία
και ν' αυτοκτονήσουν από ψηλά,
και να μετρήσουν τ' άστρα
και να πουν πολύ απλά, πως αν δεν το κάνεις ζωή σου
και πόθο σου ένα πράγμα, δεν μπορείς να ανήκεις με αυτούς.

Και μάθανε
και ξέρουνε να ζούνε με χρησμούς
και πως χρησμοί δεν υπάρχουνε.
Βουητά γελοίων ανακατωμένα με φλας κι ανιστορία και φανφάρα
και με πόνο των σιωπηλών και συνενοχή
όλα μαζί
βγάζανε ακατανόητες λέξεις σα χρησμούς
κι οι όλοι μαζί πίστευαν
πως ήτανε χρησμοί
κι οι πέτρες μας εμπαίζανε χρόνια τώρα
και μας εμπαίζουν ακόμη.

Η γύρη το πρωί πεσμένα απ' τα νυχτολούλουφα
θα έμοιαζε σαν αυγή,
μα θα 'τανε ολόχρυση γύρη.
Αντιμέτωπες οι πέτρες με τον ήλιο
κι οι άνθρωποι με τους ανθρώπους.
Έκαστος εφ' ω ετάχθη.
Τεχνητοί.

:@@@

Ταρτούφος
λιώνει κάτω από το ίδιο του το βάρος
σαν ερυθρός αστρικός γίγαντας.
Λιωμένος εξατμίζεται και γίνεται σύννεφο
και βρέχει
και διαχέεται και δηλητηριάζει τα νερά
και πίνεις να ξεδιψάσεις
και τα δάκρυά σου, το σάλιο σου, ο ιδρώτας σου,
το μητρικό σου γάλα, τα υγρά της ήβης σου
Ταρτούφος
Μυθριδάτης συ
ξορκίζεις
πίνοντας λίγο λίγο.
Λίγο.
Ταρτούφοι

Το χυδαίο χειροκρότημα για τις προσπάθειες
από ανθρώπους, που μόνο να χειροκροτούν ξέρουν,
αναλίσκουν την ευτυχία στο βίαιο πάφλασμα,
καν δεν αγκαλιάζουν,
καν δε χαίρονται,
μόνο δημοσιογράφουν.
Ταρτούφοι

Το μέγα καλό που διεκδικείται
κι εκδικείται.
Το ύστερον και το μετά θάνατον.
Η ηδονή η μεγάλη η παντοτινή
της δόξας
της χυδαιότητας
που βάζει δυο στεφάνια ολόχρυσα στα αυτιά των ανθρώπων
και μετατρέπονται σε σάρκα
βρώμικη
βρώμικη σάρκα των ταρτούφων.

Μπράβο σας,
Ανάξιοι των κατακριτέων.
Άλλα μέτρα κι άλλα σταθμά
στον ίδιο κόσμο.
Μπράβο σας.
Μυθρυποκριτικά.
Μηδυποκριτικά.
Τέρατα του ιερού σκοπού
και του άσκοπου.