 |
| vantablack |
Κι όταν δε θα 'χω εγώ
σώμα να έρχομαι πλέον εδώ
εσύ θα συνεχίζεις
ακόμη,
ακόμη κι ακόμη,
να ακούγεσαι θάλασσα.
Στην άκρη του βράχου
περιμένω,
περιμένω και περιμένω
και δεν είδα τα άσπρα πανιά
-από τον φόβο μην ήτανε μαύρα
γίνανε μαύρα στα μάτια μου,
ήτανε μαύρη η θάλασσα
και σύννεφα μαύρα ο ουρανός,
μαύρο το χώμα,
καπνιά,
τέφρα,
σκοτάδι-
καν δεν φανήκαν πανιά στον ορίζοντα.
Κι όταν δε θα 'χω εγώ
σώμα να έρχομαι πλέον εδώ
εσύ θα συνεχίζεις
ακόμη,
ακόμη κι ακόμη,
να μη φέρνεις πανί στον ορίζοντα.
Στην άκρη του βράχου
ο φόβος
τόσο
που
στην άκρη του φόβου
ο βράχος
με θέα
σε μαύρα πανιά, θάλασσα μαύρη, μαύρο ουρανό και σύννεφα μαύρα,
που μαύρο το φως που περνά απ' την καπνιά,
που η τέφρα αφρίζει στα κύματα σαν Αφροδίτη,
που σκοτάδι
-κι ας μη φανούνε πανιά ποτέ στον ορίζοντα.
Όταν δε θα 'χω εγώ σώμα
να φοβάμαι πλέον εδώ,
Εσύ θα συνεχίζεις
ακόμη,
ακόμη κι ακόμη,
να τρικυμίζεις τη θάλασσα.
