Το ηλεκτρόνιο

Κάπου κάπου μοιράζομαι ένα αστέρι με σένα.
Κάπου κάπου μοιράζομαι ένα κέρμα με σένα.
Είναι αλήθεια η διπλή όψη των κερμάτων, αλλά η διπλή όψη ενός χαρτιού είναι πιο περίεργη, γιατί η τρίτη διάσταση σβήνει σιγά σιγά.
Προσφάτως βρήκαν ένα υλικό με δύο διαστάσεις, με πάχος όσο ένα άτομο.
Κάπου κάπου μοιράζομαι ένα ηλεκτρόνιο με σένα.

Υ.Γ.: Το ηλεκτρόνιο είναι μικρό και χαριτωμένο - έτσι πρέπει να ξεκινάει η χημεία στο σχολείο, όχι με σύμβολα και εξισώσεις καύσεων...! Γενικότερα, να ξεκινούν κάπως αλλιώς τα πράγματα.

Τα μυστικά της Σελήνης

Ήταν τέσσερα ζευγάρια εραστών, που άλλοι ήταν αγκαλιασμένοι απ' το λαιμό, άλλοι απ'τη μέση, άλλη απ' την παλάμη, άλλοι απλώς πλέκοντας τα μικρά τους δακτυλάκια. Ένας σε κάθε ζευγάρι κρατούσε ένα στρογγυλό ωχρό σχήμα.
- Είναι τα φεγγάρια! Ψιθύρισαν αυτοί που ήξεραν.
Οι εραστές τότε σήκωναν το χέρι τους, αυτό με το κομμάτι χαρτί / χαρτόνι / αφρολέξ, που ήταν βαμμένο ωχρά -πότε ξεπλυμένο ροζ, πότε κίτρινο, πότε μωβ- και από μια τρύπα, που ακόμη κι οι ίδιοι από τόσο κοντά δε θα έβλεπαν, περνούσαν ένα ανεπαίσθητο γατζάκι, που κρεμόταν από μια πετονιά, που η άλλη άκρη της, ποιος ξέρει από πού ερχόταν.
- Είναι τα φεγγάρια! Ξαναψιθύρισαν αυτοί που ήξεραν.
Τα κρέμασαν. Και κάθισαν από κάτω και τα κοίταζαν. Τέσσερα. Δεν είχαν τίποτε το ιδιαίτερο, αλλά ήταν τέσσερα. Τέσσερα ολόκληρα. Τέσσερα.
- Είναι τα φεγγάρια! Ψιθύρισαν για ακόμη μια φορά αυτοί που ήξεραν.
Κι όμως δεν ήξεραν! Κανείς δεν ξέρει τα μυστικά των εραστών.

Υ.Γ.: Τα πνευματικά δικαιώματα της λέξης εραστής, δεν μπορεί να την οικειοποιηθεί κανένα στερεότυπο ή μάζα ή συνήθεια.

Μετά τη βροχή

Μετά τη βροχή εκείνος φάνηκε με μια ομπρέλα να πλησιάζει στο παγκάκι. Η ομπρέλα έσταζε, εκείνος μαυροντυμένος, με το μαύρο παλτό που του είχε χαρίσει.
Την πλησίασε. Ή μάλλον πλησίασε περισσότερο το παγκάκι.
Εκείνη ήταν όρθια. Ήταν βρεγμένη. Τα μαλλιά της ήταν πια η ίδια η βροχή. Το μακιγιάζ της είχε χαλάσει με την επιδεξιότητα της βροχής.
Δεν είχε ανάγκη τα δάκρυα.
Αν για κάτι τα είχε ανάγκη, ήταν για αυτό το μακιγιάζ. Εκείνος έκλεισε την ομπρέλα με την κομψότητα ενός κυρίου και τη σιγουριά ενός νέου. Και με τους φόβους αυτών των δύο.
- Άργησες, του είπε εκείνη.
- (εκείνος απλώς την κοίταξε στα μάτια με ένα χαμόγελο, όσο χρειαζόταν για να χαλάσει αυτή η ηρεμία στο πρόσωπό του, που το έκανε να μοιάζει τόσο άπειρο)
- Άργησες, του ξαναείπε εκείνη.
- Έτσι μου είχες πει στην πρώτη μας ερωτική εξομολόγηση.
- (εκείνη ήταν που σιωπούσε τώρα)
- (κι εκείνος σιώπησε και κατά έναν παράδοξο τρόπο οι δύο σιωπές δε λειτούργησαν αθροιστικά στην αμηχανία που επικράτησε)
- Βράχηκα, του είπε εκείνη.
- (εκείνος σκέφτηκε το πόσο υπέροχα του μιλούσε με ρήματα χωρίς να χρειάζονται αντικείμενα, επιρρήματα, σύνδεσμοι)
- Βράχηκα, του ξαναείπε εκείνη.
- Σαν τα μικρά παιδιά - μ' αρέσει που το επαναλαμβάνεις...! (το χαμόγελο πείραξε τη νότα της φωνής και τρεμούλιασε λίγο το -λαμβάνεις)
- Σ' αγαπώ, του είπε εκείνη.

η ανακαίνιση.

Αλλάξαμε τον καναπέ, το φωτιστικό πάνω στο αριστερό τραπεζάκι από τον καναπέ, το σεμεδάκι το κάναμε ένα μινιμάλ τραπεζομάντηλο στην βαριά τραπεζαρία, οι δύο πολυθρόνες έγιναν ένας διθέσιος καναπές και ένα σκαμπώ, το μεγάλο κεντρικό τραπέζι απέκτησε μια γυάλινη επιφάνεια και το τζάκι έχασε τον καθρέφτη του και κέρδισε έναν πίνακα αφηρημένου περιεχομένου, πήραμε φωτιστικό δαπέδου, βγάλαμε το τουφέκι από τον τοίχο και βάλαμε πίνακες που έδειχναν λιβάδια.
Σταματήσαμε στο σαλόνι την ανακαίνιση. Βασικά αλλάξαμε όσα πράγματα χρησιμοποιήθηκαν για να σκοτώσουμε τον γείτονα, που έβαζε δυνατά τη μουσική.

Υ.Γ.: οποιαδήποτε ομοιότητα με καταστάσεις ή πρόσωπα είναι εντελώς συμπτωματική και ουδεμία σχέση έχει με την ψυχική υγεία ή κατάσταση του γράφοντος.

Η Μεγάλη Έξοδος

Οι μεγάλες αποφάσεις, αυτές που λες, ότι μπορούν να σου αλλάξουν και ολόκληρη τη ζωή -άρα μεταξύ μας, όλες οι αποφάσεις- ίσως τελικά και να παίρνονται εν ριπή οφθαλμού, σαν κεραυνός εν αιθρία, σαν καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια...(!;)
Μπορεί να έχεις τον άπλετο χρόνο να σκεφτείς πολλά πράγματα, να μελετήσεις ακόμη περισσότερα, που δε σκέφτηκες συμβουλευόμενος, μπορεί να είσαι εκπρόθεσμος, αλλά σίγουρα η απόφαση είναι ζήτημα της έμπνευσης της στιγμής: όπως σου 'ρθει!
Χωρίς ηρωισμούς, χωρίς φόβο, χωρίς ανάγκη υστεροφημίας, χωρίς μοναδική ελπίδα (όταν ακόμη δεν έχεις αποφασίσει, δεν έχεις διαλέξει), που μόνο σε μια μόνο στιγμή χωράνε και μετά και πριν επιστρέφουν, αναδιατάσσονται, ανελίσσονται, εξελίσσονται, διαγράφονται, εντείνονται, διέπουν, διεκπεραιώνουν, εκτελωνίζουν.
Μπορεί η αϋπνία να σου μαυρίζει τα μάτια, μπορεί το τουφέκι να σου βάρυνε τους ώμους, αλλά η έξοδός σου είναι απ' αλλού: στο κάτω κάτω δε σκέφτεται μόνο ο εγκέφαλος... Αν το καλοσκεφτούμε κάθε κύτταρό μας έχει μνήμη, σκέψη, αντίληψη, τη δική του γλώσσα, άρα και τον δικό του κόσμο... Πόσες μεγάλες αποφάσεις παίρνει το καθένα μέχρι τη δική μας, ενιαία, οργανισμική (/ψυχική) απόφαση!
Στις μεγάλες αποφάσεις, στις μεγάλες εξόδους παίρνεις δύο T-shirt, δύο βερμούδες, μια πετσέτα, το βιβλίο του μαθήματος που χρωστάς, κάτι κενές σελίδες... Κάτι πολύ πιο πεζό από το θάρρος, το τουφέκι, τα μαυρισμένα σου μάτια! Τα μάτια ίσως είναι και εντελώς κανονικά!
Σαν η πολιορκία να βρίσκεται κάπου αλλού...

Υ.Γ.: Καλό υπόλοιπο του καλοκαιριού...! :)

Προοίμιον.

Το ταξίδι για τον Παράδεισο είναι στο κάθετο ρεύμα -ούτε στο αντίθετο, ούτε στο ίδιο.

(Από την "Πόλη" - θεατρικό έργο)

(Η φωτογραφία ανήκει στην προσωπική συλλογή της Μάρσης)

Από τον Ιστό της Αράχνης στον Ιστό της Πηνελόπης...

Μια γηρασμένη αράχνη χάνει την ικανότητα να πλέκει επιδέξια γεωμετρικά τέλειους ιστούς, ενώ η Πηνελόπη, γηραιότερη και καλύτερη -σίγουρα όμως ελλοχεύει η ξαφνική παρακμή κι ίσως ο Οδυσσέας να ήταν το αποκούμπι της: τον δέχτηκε έτσι όπως ήταν, ταλαιπωρημένος, άπιστος, πολυταξιδευμένος, πολυμήχανος, συγκεντρώνοντας όλα τα καλά που χαιρετίζει μια ανδροκρατούμενη κοινωνία, ενώ εκείνος τη δέχτηκε έτσι όπως έπρεπε να ήταν, υπομονετική, επίμονη, πιστή, συγκεντρώνοντας όλα τα καλά που χαιρετίζει μια ανδροκρατούμενη κοινωνία.
Κι εκείνη πολυμήχανη: μετέφερε όλη της την αυτοκαταστροφή στο έργο της "Το Ατέλειωτο Υφαντό", κάτι σαν ψυχολογικό σύνδρομο λανθάνοντος σαδομαζοχισμού, κάτι σαν ταινία που μπορεί να έπλασες στον νου, να την ξέχασες και έτσι να μην υπήρξε καν σαν σκέψη -μπορεί και πορνό ταινία. Άλλοτε πάλι κάτι σαν Πικασό στην ώριμη εποχή ή η ιδέα μιας μικρής φίλης μου, έτοιμη να κατακτήσει τον κόσμο με πινέλα.
Μια αράχνη ράβει για να πιάσει τα θύματά της, ενώ η Πηνελόπη έραβε και ξέραβε για να μη πιαστεί απ' τα θύματά της, γινόμενη η ίδια θύμα. Μια γηρασμένη αράχνη ίσως και να μη γνωρίζει την αδυναμία της, ούσα γηρασμένη για τα ίδια της τα γηρατειά, ενώ μια γριά Πηνελόπη, σίγουρα θα γνώριζε την αδυναμία της λόγω γηρατειών, ξέροντας πως δεν αξίζει τίποτε για τους μνηστήρες, παρά μόνο ως μέσο για τον θρόνο. Οι μνηστήρες ψάχναν την Ιθάκη στην Πηνελόπη κι ίσως να ήταν αλλιώς η αλληγορία στα ποιήματα, τα τραγούδια, τα τόσα έργα, αν είχε επιτευχθεί κάτι τέτοιο. Ο Οδυσσέας μπορεί να έφτασε στην Ιθάκη, αλλά η Πηνελόπη ξαναβρήκε την πιο Ιθάκη από όλες τις Ιθάκες που υπάρχουν.