Μετά τη βροχή εκείνος φάνηκε με μια ομπρέλα να πλησιάζει στο παγκάκι. Η ομπρέλα έσταζε, εκείνος μαυροντυμένος, με το μαύρο παλτό που του είχε χαρίσει.
Την πλησίασε. Ή μάλλον πλησίασε περισσότερο το παγκάκι.
Εκείνη ήταν όρθια. Ήταν βρεγμένη. Τα μαλλιά της ήταν πια η ίδια η βροχή. Το μακιγιάζ της είχε χαλάσει με την επιδεξιότητα της βροχής.
Δεν είχε ανάγκη τα δάκρυα.
Αν για κάτι τα είχε ανάγκη, ήταν για αυτό το μακιγιάζ. Εκείνος έκλεισε την ομπρέλα με την κομψότητα ενός κυρίου και τη σιγουριά ενός νέου. Και με τους φόβους αυτών των δύο.
- Άργησες, του είπε εκείνη.
- (εκείνος απλώς την κοίταξε στα μάτια με ένα χαμόγελο, όσο χρειαζόταν για να χαλάσει αυτή η ηρεμία στο πρόσωπό του, που το έκανε να μοιάζει τόσο άπειρο)
- Άργησες, του ξαναείπε εκείνη.
- Έτσι μου είχες πει στην πρώτη μας ερωτική εξομολόγηση.
- (εκείνη ήταν που σιωπούσε τώρα)
- (κι εκείνος σιώπησε και κατά έναν παράδοξο τρόπο οι δύο σιωπές δε λειτούργησαν αθροιστικά στην αμηχανία που επικράτησε)
- Βράχηκα, του είπε εκείνη.
- (εκείνος σκέφτηκε το πόσο υπέροχα του μιλούσε με ρήματα χωρίς να χρειάζονται αντικείμενα, επιρρήματα, σύνδεσμοι)
- Βράχηκα, του ξαναείπε εκείνη.
- Σαν τα μικρά παιδιά - μ' αρέσει που το επαναλαμβάνεις...! (το χαμόγελο πείραξε τη νότα της φωνής και τρεμούλιασε λίγο το -λαμβάνεις)
- Σ' αγαπώ, του είπε εκείνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου