Φωλιές

Και βρέθηκε μια μυρμηγκοφωλιά

καταμεσίς του πιο πολυσύχναστου δρόμου

από αμάξια
και ανθρώπους
και φωνές
κι αναμονές

της πόλης.

Κι αυτός που την είδε πρώτος

-πού να βρέθηκε ο χρόνος να φτιαχτεί
μια μυρμηγκοφωλιά
σ' ένα τέτοιο μέρος;

Κι αυτός που την είδε δεύτερος

-να μην την καταστρέψουμε.
Ας τη φροντίσουμε, έστω κι εκεί
καταμεσίς.

Κι αυτός που την είδε τρίτος

-ποιος δίνει σημασία σε μια μυρμηγκοφωλιά
και τι πρόβλημα μπορεί να υπάρξει, αν χαθεί.
Κάπου αλλού θα φτιάξουν.

Και το νόημα στο χαλασμένο τηλέφωνο
του Κόσμου.

Κι η μυρμηγκοφωλιά
πατήθηκε.

Κι η πόλις
εάλω.

Στη θέση της πόλης φτιάχτηκε
μια μυρμηγκοφωλιά
σαν ηφαίστειο μεγάλη.
Δεν την άλωσαν την πόλη

τα μυρμήγκια από εκδίκηση,
ούτε ξένος εχθρός.

Τα μοτίβα και τα μεγέθη δίνουνε ένα νόημα,
βγάζουν κάποιο νόημα,

την ώρα που τώρα περπατάς
καταμεσίς της πιο πολυσύχναστης πλατείας
από ανθρώπους
και φωνές
και καταστήματα

και που μόλις βρέθηκε μια κυψέλη στο πιο κεντρικό δέντρο
της πλατείας.

Ασπασμός

Οι εικόνες είναι κρεμασμένες ψηλά στον τοίχο,
λίγο πιο πάνω από το ύψος του προσώπου,
χωρίς τζάμι,
ίσα που σηκώνοντας στις μύτες των ποδιών
τα σώματά μας
τις φιλάμε στα πόδια
και με τον καιρό έχουν φθαρεί.

Στα μπαλκόνια ανθίσανε οι άνθρωποι
το φετινό το Πάσχα,
στα χέρια κρατούσανε κεριά,
μέλι που έλαμπε στον ήλιο,
γύρη ξανθή που αντιφέγγιζε Ανάσταση κι Άνοιξη.

Μια μέλισσα νυχτόβια,
σμήνος μελισσών νυχτόβιων
δούλευε από μπαλκόνι σε μπαλκόνι,
από κερί σε κερί,
από καρδιά σε καρδιά

-ας αφεθώ, είπα, σ' ετούτο το διαφορετικό το Πάσχα,
ας μη στερήσω μια κατάνυξη που προκαλεί το ψέμα-

μα,
σκέφτηκα,
ποιο ψέμα, τι ψέμα να 'ναι τάχα η Ανάσταση;
Ψέμα είναι το άνθισμα,
ψέμα η ανατολή,
ψέμα η αλήθεια των άλλων ανθρώπων,
που θα έδινα και τη ζωή μου -σιγά μη σκίσω
κάνα καλσόν, ο Βολταίρος- για να το πιστεύουνε ελεύθερα;

Εγώ άναψα τη φλόγα μου,
να φωτιστώ και να φωτίσω
την νύχτα.
Εγώ άναψα τη φλόγα μου,
φάρος στα απόκρυμνα βράχια
των ανθρώπων.
Εγώ δεν υπήρξα ένας συνήθης "εγώ",

αυτός που κάνει κάτι που δεν το πιστεύει
-μετέωρος-
τείνει να το πιστέψει.

Εσύ στο κρεβάτι
με πόδια γυμνά,
σου φιλάω τα πόδια
αφήνοντας λίγη πορφύρα, λίγο χρυσό
που απόμεινε στα χείλη μου
απ' τις γυμνές εικόνες

-μέλισσα κι εγώ του ασπασμού.

Σταγόνα

©Pollock

Ο ουρανός είναι άδειος,
είναι κενός,
είναι νεκρός.

Δεν είναι νιτσεϊκός αφορισμός.

Μια σταγόνα αίματος
στον ουρανό

σα σταγόνα μέλιτος
στον ωκεανό

και

μια σταγόνα αίματος
στον ουρανό

μολύνει ένα ολάκερο ηλιοβασίλεμα
σαν τέμπερα.

Μόνο μια καρδιά σαν την καρδιά μου
θα έδινε λίγη ζωή στον ουρανό

δέρας χρυσόμαλλο
η πανσέληνος

να υπονοεί
το πριν και το μετά,
γιατί τα πράγματα κάπως έφτασαν ως εκεί
και πάνε και παρέκει.

Η καταιγίδα κι ο τυφώνας
είναι
η σταγόνα κι η μειονότητα που
δεν εισακούστηκε.

Ο λυγμός
είναι η κραυγή
που δεν εισακούστηκε.

Ο κενός ουρανός
είναι η προσευχή
που δεν εισακούστηκε.
Κι όπως όλα τα πράγματα,
κάπως φτάσαμε ως εδώ
και θα πάμε και πιο πέρα.

Μια λέξη σου
στη σιωπή

σαν καρφίτσα
στ' άχυρα

και

μια λέξη σου
μέσα μου

ηχώ.

Χωρίς συγχώρεση
δε θα υπήρχε

το ηχείο.

Οι αμυγδαλιές ανθίζουν

Το φεγγάρι
στην νύχτα

Εσύ
στο ποίημα

και

τώρα που σας τακτοποίησα
μου μένει λίγος
χρόνος και

για μένα

αφού

ο κόσμος ολιγαρχεί στις φατριές του

οι αμυγδαλιές ανθίζουν

κι ο πανικός είναι πάντα με το μέρος των ζωντανών όπως κι η ζωή, τουλάχιστον όπως την αντιλαμβάνονται οι πλειοψηφίες των ζωντανών

οι αμυγδαλιές ανθίζουν

κι εσύ δεν απολαμβάνεις το ρεπό σου και το ξένο τραγούδι που έπρεπε να ακούσω δεν το θυμάμαι, όπως δε θυμάμαι για ποιο λόγο αναβάλλω σε μιαν αέναη todolist, με hashtag

οι αμυγδαλιές ανθίζουν

κι ο πόνος είναι πάντα με το μέρος των ζωντανών όπως κι η σιωπή, τουλάχιστον όπως την αντιλαμβάνονται οι πλειοψηφίες των ζωντανών

οι αμυγδαλιές ανθίζουν

Κι αν ως σημείο στίξης λέγαμε μιαν αγαπημένη μας φράση,

αντί για τη τελεία

φερ' ειπείν οι αμυγδαλιές ανθίζουν

κι αν το βράδυ που μαζευόμασταν για κρασί, φαί κι επιτραπέζια ή ταινία,

οι 4 στους πέντε επιλέξαμε πως οι αμυγδαλιές ανθίζουν,

ενώ κι οι πέντε θα ξέραμε πως τούτο αργεί, ίσως να πειθόταν κι ο πέμπτος,

οι αμυγδαλιές ανθίζουν

κι οι φασαριόζικες, ομιλούσες μειονότητες κόντρα στις σιωπηλές πλειοψηφίες

οι αμυγδαλιές ανθίζουν

κι οι αμυγδαλιές που ανθίζουν

τελεία.

Πισίνα

©Hockney

Πόσοι πνίγηκαν πριν
τον πνιγμένο-θύμα νούμερο μηδέν
απ' όπου άρχισε
ο μύθος,
η ιστορία
και η μοίρα.

Και πόσες φήμες έπειτα
έφτιαξαν
τον μύθο,
την ιστορία
και τη μοίρα.

Η Ηχώ ερωτεύεται τον Νάρκισσο
κι ο Νάρκισσος ερωτεύεται τον εαυτό του

κι έτσι αυτή η αιώνια σπείρα
που κάποιος αναζητά
ερωτευμένος
κάτι δικό του

απαντάται

από την ίδια της την έλλειψη.

Κι ας μην αναγνωρίζει ο Νάρκισσος
ως δική του
εικόνα
τον αντικατοπτρισμό.

Άνθρωπος η απάντηση στη Σφίγγα,
μα τι είμαι εγώ
και
τι
είναι
το να είμαι εγώ;

Βγάζω απ' τα πρησμένα από το περπάτημα
σνίκερς σου
και τις κάλτσες σου,
τα πλένω,
τα φιλώ.

Κοιτάς το είδωλό σου
στο κοίλο του κουταλιού.

Κατοικώ

Κατοικώ στο σώμα σου,

στριμώχνομαι μαζί με πολλούς άλλους

σαν σε συρμό του μετρό

-δε θα το παρομοιάσω με τρένα που πάνε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης,

θα ήταν ασέβεια να το χρησιμοποιώ σαν παρομοίωση,

μια κι η παρομοίωση παίρνει την ένταση,

αλαφρώνει το παρομοιαζόμενο.

Κατοικώ στο σώμα σου,

όπως κατοικώ στο πένθος

-το πενθείν είναι μια μορφή ανήκειν.

Κατοικείς στο σώμα μου,

όπως κατοικούμε στην ποίηση.

Κατοικούμε στην ποίηση,

όπως σε ενοικιαζόμενα δωμάτια.

Δε στοιβαζόμαστε ταυτόχρονα,

αλλά έχουν περάσει τόσα κορμιά και κόσμοι από εδώ.

Δεν υπάρχει έρωτας που να μοιράζεται καν στα δύο.

Υπάρχει πάντα ένα απειροελάχιστο κενό

-σαν αυτό των σωματιδίων του μικρόκοσμου-

ανάμεσα στους έρωτες.

Κι όλα εξαρτώνται απ' την ερώτηση και τον παρατηρητή,

για την καρδιά Σου που βρίσκεται μες στο στήθος Σου,

όπως η γάτα στο κουτί του Σρέντινγκερ.

Κι ίσως επειδή αγαπώ την ποίηση,

είναι που σ' αγαπάω τόσο.