Θα έρθει στιγμή

Θα έρθει στιγμή που κάποιος θα ανακουφιστεί από την αποχώρησή μας.
Θα έρθει στιγμή που θα καυγαδίσουν -ίσως- κάποιοι για το αν ήταν αποχώρηση ή αναχώρηση
αυτή η αυτοσχέδια έξοδος.
Θα έρθει στιγμή που θα αρχίσουν να διατυπώνονται πιο εξελιγμένες θεωρίες
για το τι γινόμαστε μετά, πού η ύλη και ποια η σμίλη.
Θα έρθει στιγμή που θα 'μαστε μεσαίωνας στην μέση του πουθενά
ή στον άκρη του γκρεμού, στου ξυραφιού την άκρη.
Τα λόγια μας που δε θα έχουνε ήχο, παρά μόνο από τους απαγγελείς,
τα συναισθήματά μας θα παραμένουν εκφρασμένα μία και μόνη φορά
εις τους αιώνας των αιώνων και θα
είμαστε εμείς η μία και μόνη φορά,
η στιγμή τους.
Θα έρθει η στιγμή που δε θα μας θυμούνται
ή θα μας ξεπετάνε με μιαν αναφορά του τύπου "εκείνη την εποχή οι άνθρωποι"
και που τα επιτεύγματά μας θα είναι ιδεολογικά φορτισμένα,
ίσως κι αφόρτιστα συναισθηματικά για τους εκεί και τότε πεπερασμένους.
Θα κριθούμε από στρατιές απογόνων κι επιγόνων
κι έτσι ο θεός -θ' αποδειχθεί τότε χωρίς αντίκρυσμα- είναι ό,τι έρχεται απ' το μέλλον.
Η ανάγκη μου να σ' αγκαλιάσω, θα χαθεί ανάμεσα σε άλλες αγκαλιές κι αυτές σε άλλες αιώνιες εκφράσεις του έρωτα κι ο έρωτας θα στιγματίζεται ανάμεσα στις άλλες
τις μεγάλες επαναστάσεις
που κι αυτές θα στιγματίζονται από την καθεστηκυία
κι έτσι θα τη λοιδορούνε -την ανάγκη μου να σ' αγκαλιάσω-
ή θ' αδιαφόρουνε γι' αυτόν -τον έρωτά μου για σένα-
και οι δύο μεταξύ τους εχτροί -η καθεστηκυία κι η επανάσταση-
(σαν να 'χουν έναν εχθρό κοινό -τον έρωτα).
Θα έρθει η στιγμή που θα περάσει κι η ίδια
κι όλα όσα θα φέρει θα χαθούνε στον χρόνο
σαν να μην ήταν χρόνος και μόνο όσοι έζησαν και μίλησαν
θα τα φέρουν μαζί τους
κι αν δε τα φέρουν ή δε τα ονειρευτούν
θα τα φανταστούν ξανά άνθρωποι κάποιαν άλλη στιγμή
και θα 'ναι τότε σαν καινοτομία,
μια ανατομία του χρόνου
του οποίου το σώμα είναι σώμα ανθρώπου.

Σε θέλω.

Σε θέλω.
Κι αν, μιλώντας για ποίηση, μου πεις ότι δεν καταλαβαίνεις τι γράφω και τι λέω, τότε πες μου πώς ένα τόσο σύνθετο κοινωνικοπολιτικό γεγονός, μια τέτοια αδιευκρίνιστη βιολογική και ψυχοσυναισθηματική διεργασία κατάφερε να συμπυκνωθεί σ' αυτή την ελάχιστη φράση.
Πώς θες να μου πεις πως αυτό δεν είναι ποίηση και πώς θες να "μαλώσουμε" για την άποψή μου αυτή και την άποψή σου εκείνη που με θέλει να είμαι φαφλατάς, αλλά σίγουρα εκτιμώ την βαρύτητα των λίγων και κατάλληλων λέξεων.
Σε θέλω κι αυτή μου η ερωτική μου βούληση για σένα σαν να διπλασιάζει την ελεύθερη βούληση και τις ελεύθερες βουλές μου για το κάθε τι που επέλεξα (ή ελεύθερα επιλεγόμενα υποτάχτηκα) ως τώρα.

Ρε.

©Gustave Courbet

Ρε πίστεψε το.
Θέλω μ ένα φιλί να ρουφήξω όλο το αίμα του πυρετού σου.
Να δροσιστείς ξανά.
Ή έστω ανάμεσα στους ιδρώτες μας με τόσο αλάτι να αποκτήσεις ένα υψηλότερο σημείο βρασμού και πυρετού.
Ομοιώνομαι κατά την επαφή μας.
Η εντελέχεια του έρωτα όπως και κάθε ερώτησης δεν είναι η απάντηση αλλά μια πιο καίρια κι ολοκάθαρη ερώτηση όπου θα μπορούμε ν' απαντάμε μονολεκτικα ακόμη και σ' αυτα που δε λέγονται παρά μονο περιφραστικά.
Κι αν μια απ'τις πρώτες σου ερωτήσεις ήταν το "γιατι", τότε "επειδή" είναι κάθε άκρη ή διακλάδωση του σώματός σου. Κάθε φράκταλ σου που αντιστοιχίζεται στις μυρωδιές και τα χρώματα και τα σήματα τα σημεία και τις γωνίες του κόσμου.
Και μέσα σ όλο αυτό να ξέρεις πως θα ηθελα αναμεσα στις ανάσες των οργασμων να διαβαζεις στιχο στιχο τα ποιηματα που εγραψα για σενα ή γράφτηκαν για σενα.

απόσπασμα από το Δομμάτιο

©Egon Schiele

[απόσπασμα από το "Δομμάτιο"]


έτσι και τώρα στα πρόθυρα της άνοιξης / ακόμη και στην ευγενέστερη και γαλήνια / ευτυχία / νομίζω διέρχομαι μιας / πορείας πένθους / ξέρεις / κατά το / (σοκ) / άρνηση / θυμός / κατάθλιψη / διαπραγμάτευση / αποδοχή / εστιάζοντας στον τελικό στόχο / που τελικά μπορεί να τον χτίζω / ή να τον κατακτώ με κάθε φάση / ξεχωριστά / κι άσε που πιστεύω πως δεν είναι θλίψη αυτό / αλλά ένα γεγονός / εσωστρέφειας / να περιορίσω τα εξωτερικά ερεθίσματα / και να χωνέψω / το συμβάν / το συμβαίνον / το σημαίνον.