Ακόμη εγώ

 

Έχουμε το μαχαίρι
που συμβολίζει την επιλογή,
μα δεν έχουμε το μήλο
γιατί συμβολίζει την αμαρτία

και μένουμε μονάχα άνθρωποι
να ξεφλουδιστούμε ή να σφαχτούμε.

Ή το άλλο

που

είμαστε αρνιά

επειδή αυτά φαίνονται,

καθώς πιασμένοι απ' τις κοιλιές τους

ξεγλιστράμε απ' τη σπηλιά του Κύκλωπα.

Και τέλος

ένας μαύρος σκύλος κοιμόταν στο χαλί μου, θυμάμαι, της πόρτας.

Δε τον έδιωξα ακόμη κι όταν το κατούρησε,

ύστερα έκανε -βλέπεις- μετανοημένα κουνήματα ουράς.

Του 'βαζα τροφή και νερό.

Χάδι στο χάδι έμπαινε μέσα απ' το δέρμα μου. Ένας μαύρος Άργος υπέμενε εντός μου. Και χρειαζόμουν συνεχώς περισσότερες μυρωδιές και μαύρες νύχτες.

Ωμολογία

©Rene Magritte

Δυο φορές θα ζήσω
Μετά τη φωτιά
και πριν τη στάχτη
φως

Όπως το άσπρο φλυτζάνι
του ελληνικού καφέ
την ώρα που ψήνεται
άδειο
θα ανοίξει ένα αεράκι
το παράθυρο
και θα γίνει
άσπρο περιστέρι
και θα πετάξει μακρυά

Χάνω πολλές φορές τις εμπνεύσεις
που ήρθαν άσχετη στιγμή
που δεν ήταν να γραφτούν
σε χαρτί
δεν υπήρχε πουθενά χαρτί

Ποιος να πιστέψει
πως κάποτε αυτός ο άνθρωπος
ο κυκλοθυμικός
ο έτσι
κι ο αλλιώς
είχε κάποτε μιαν έμπνευση
που ίσως να τους έκαμε να δουν αλλιώς
ή απλώς να δουν

Ένας θάνατος
κι ένα ποίημα
μπορούν να δείξουν
πως εδώ υπάρχει κάτι
πρόβλημα
ή κάτι
τελοσπάντων

ΕΠΙκοινωνώ

©Rembrandt

Στον κυκεώνα της πληροφορίας μεγαλύτερο φαινόμενο που εμφανίζεται περισσότερο κι από την παραπληροφόρηση είναι η υπερπληροφόρηση. Ένας αβάσταχτος, αέναος ρέων χείμαρρος πληροφοριών επί παντός του επιστητού. Όλοι έχουν ακούσει κάτι, αυτό το κάτι ήταν κάποτε καράτι κι όλα τρέχουν. Η ενημέρωση, ως εκ τούτου, δεν έχει καμία σχέση με την επικοινωνία, τη σεβαστή προς τον άνθρωπο και σεβόμενη στη ταχύτητα απόκρισης, που του επιτρέπει να αντιδράσει.

Έτσι, όταν αποφασίσουμε να μεταφέρουμε κάτι, ας είναι κομμάτι μιας δημοκρατικής, κυρίως βαθιά ανθρώπινης αλληλεπίδρασης. Να μιλήσουμε, ν' αγγίξουμε ή ν' αποζητήσουμε ευκαιρίες για κάτι τέτοιο, ως να ήμασταν εμείς οι δημιουργοί του κόσμου που προκύπτει από το νέο που είναι να μεταφέρουμε. Η αγγελία οδηγεί στο τέλος κάθε αρχαίου δράματος. Η κάθαρση ας είναι ένα βήμα ύστερα από κει.

Χριστός Ανέστης

©El Greco

Έτσι λέει η μικρή ανιψούλα μου τα τελευταία δύο χρόνια το βράδυ της Ανάστασης. Τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν αποκλειστικά σε εκείνη κι εγώ δεν έχω κανένα οικονομικό όφελος από τη χρήση αυτών της των λέξεων.

11.46
Το εθιμοτυπικό της προσέγγισης του ναού με τα χαλασμένα μικρόφωνα. Βαρελότα και γουρούνες ήδη χτυπούν στο διπλανό χωράφι και στα ανοιχτά θεμέλια του μέλλοντος ναού, που θα κατασκευαστεί. Νέα συνθήκη: για πρώτη φορά οι άνθρωποι (μικρά παιδιά με το άναμμα του δυναμίτη από την ίδια τη μάνα στα χέρια τους) τα πετούν δίπλα μας. Το ωστικό κύμα το νιώθεις - ναι, έχουν ωστικό κύμα αυτά τα σκατουλάκια!

12.01
Χριστός Ανέστη και ματς μουτς και ομιλίες. Αυτές οι ομιλίες που ξεπερνούσαν τον παπά απ' τα χαλασμένα μεγάφωνα, που ξεπερνούσαν την όποια μυσταγωγία, που ξεπερνούσαν τα βαρελότα, που ακούγονταν δυνατά: γέλια, σχόλια, κουτσομπολιά. Μια άκρατη φλυαρία.

12.16
Νόστιμη μαγειρίτσα.

*Αυτό που ένιωσα ως οργή είπα να το μετατρέψω σε σκέψη κι έτσι είδα πως η περιβόητη ανεξιθρησκία για τα πιστεύω του καθενός (χριστιανού, μουσουλμάνου κλπ), ναι, όντως καταστρατηγείται, εξαχνώνεται και σβήνεται. Αν θες να γελάσεις, να σχολιάσεις, να κουτσομπολέψεις την ώρα που κάποιος θέλει να προσευχηθεί, κάνε το, αλλά φύγε από εκεί! Η ανεξιθρησκία καταστρατηγείται πρώτα μεταξύ των ομόθρησκών μας! Εκτός και αν σ' εκείνο τον ναό οι 1.500 περίπου λαμπαδοφόροι δεν ήταν χριστιανοί ορθόδοξοι.

Θνηστές

Με το όνομα θνηστές φέρονται όχι οι απλοί θνητοί (στο πεπερασμένο της δόξας και της μνήμης) αλλά εκείνοι που προκαλούν τον θάνατο για ίδιον όφελος. Αδελφοί των Σειρήνων, συναντώνται στους καθημερινούς προσωπικούς κι ιδιωτικούς μύθους των ατόμων.

εκ του πλησίον ανθρώπου που κάπως το φέρνει και είναι καλλιτέχνης

Η φύση
,
ο κόσμος
,
οι άνθρωποι
χάθηκαν
πολλές φορές σε μια Σκύλλα και μια Χάρυβδη και
επέστρεφαν
γενναιόδωρα
,
θες
από ενοχή
,
θες
από καθήκον
,
θες
από πεπρωμένο
,
θες
από επιβεβλημένη επιστροφή του όποιου αποθέματος θα γένναγε ο βάλτος εκεί απ' όπου πάρθηκε
.
Ξέρω μονάχα πως αν κρατώ ένα τασάκι στα χέρια
θα πρέπει να σκεφτώ δυο και τρεις και τέσσερις φορές
τι είναι, σε τι χρησιμεύει και λοιπά
και λοιπά
,
θες
από καχυποψία πέρα από την όποια ετοιμότητα
,
θες
από μιαν επικινδυνότητα πέρα από τον όποιο κίνδυνο
,
θες
από μια φοβία πέρα από τον όποιο φόβο
,
θες
τασάκι ή κουρτίνα ή σώμα ή γάλα ή ήλιο ή καρφίτσα ή μια γωνιά στο μαξιλάρι ή ό,τι άλλο θες
.
Για το δις εξαμαρτείν και το δις και τρις και τετράκις των άστρων
.

Πολυτελής κωμωδία

- Κάποτε θα μας κοιτούν οι άνθρωποι ενώ κοιτάνε πίσω και θα γελάνε με το πόσο γελοία ενώναμε την ηδονή και την οδύνη σε ένα λογοπαίγνιο που ίσχυε, ενώ τη ξέραμε τόσο λίγο -ίσως λίγο περισσότερο από τον θεό. Και επειδή η τεχνολογία, η επιστήμη κι ό,τι στοκαλό άλλο έχει ορισθεί με άξονα την πρόοδο θα έχει προχωρήσει, θα έχουμε δικαίωμα σε μιαν ενοχή που επιτέλους θα έρχεται από μπροστά κι όχι από πίσω.
- Δηλαδή θα αλλάξουν πολλά, λέτε;
- Πρώτα απ' όλα όλα! (και χασκογελά)

*απόσπασμα από το θεατρικό έργο "Πολυτελής κωμωδία"

Στην αναμονή δεύτερου ζευγαριού για βόλτα η αποκάλυψη κι η υποχρεωτική βραδιά μαζί για τα μάτια του κόσμου

- Γιατί;
- Μα πώς γίνεται να καταλήγει πάντα έτσι η συζήτηση;
- (αναστενάζει κοιτώντας φευγαλέα αλλού)
- Αναπόφευκτο ήταν!
- Σοβαρολογείς τώρα;
- Ναι, δε το βρίσκω αστείο αυτό που λέω.
- (κοιτάζει με σχεδόν δάκρυα)
- Μπορείς να σταματήσεις να κλαις;
- Δε μπορώ. Και δεν άρχισα καν να κλαίω.
- Θες να μου δημιουργήσεις ενοχές;
- Ενοχές; Σου δημιουργώ κι ενοχές;
- Δεν πρέπει να πηγαίνουν έτσι τα πράγματα. Τι αναξιοπρέπειες είναι αυτές.
- (με δάκρυα)
- Φτάνει!
- Όλα σε ενοχλούν. Παλιότερα θα με σκούπιζες.
- (αναστενάζει)
- Συγγνώμη!
- Φτάνει!
- Περαστικά να πεις...
- Σ' ευχαριστώ!
- (κάνει μεταβολή κι απομακρύνεται)
- (μένει στην ίδια θέση) Μην απομακρυνθείς πολύ!
- (χωρίς να γυρίσει, κοντοστέκεται) Και να μη μιλάω σ' αγνώστους;

14/01/2013

Mε τον Μίλτο στην ηχώ μιας Μπέλλου ή ενός Μάνου
και με 'να φύλλο να σκουπίζεσαι
και να κρύβεσαι
και να ηγείσαι
και μπρος σ' αυτό να υπερηφανεύεσαι
ή
μες στα σοκάκια ενός άλλου δήμου
σχεδόν άγνωστος κι αδιάφορος στους άλλους
με έτερον άγνωστο κι αδιάφορο στους άλλους
να κάνετε ζικ ζακ ανάμεσα σε ζαρντινιέρες ή παγκάκια
και να τραγουδάς αυτό που τραγουδά ο καθένας στο μπάνιο.
Έτσι δε στερεύει η αιωνιότητα κι όχι μόνο,
μα φεύγει κι άλλο πέρα από μας, έξω από μας, καν από εμάς,
παράλληλο σύμπαν, καλά καλά δεν την ακούμε,
παρά εκείνη ηδονοφθαλμιά
περνώντας σχεδόν άγνωστη και διάφορη απ' τους άλλους.

Με τον Γιώργο στη σκιά ενός Μάνου ή ενός μικρού αδέσποτου
και με το χέρι να αγγίζεις κάθε τι,
να εφάπτεσαι, να καλωδιώνεσαι με τη μάζα που δεν είσαι
εν τέλει, μα είσαι τόσο,
με τον ηλεκτρισμό που κυοφορείται υπόκωφα,
ασυναίσθητα.
Μέσα στο σώμα μου ρέει αίμα και κεραυνός.
Βγάζω ιδρώτα σα ρετσίνι και σπέρμα που δε θέλει μέλισσες, μόνο άνθη. Έρωτας χωρίς μέλισσες.