Στην αναμονή δεύτερου ζευγαριού για βόλτα η αποκάλυψη κι η υποχρεωτική βραδιά μαζί για τα μάτια του κόσμου

- Γιατί;
- Μα πώς γίνεται να καταλήγει πάντα έτσι η συζήτηση;
- (αναστενάζει κοιτώντας φευγαλέα αλλού)
- Αναπόφευκτο ήταν!
- Σοβαρολογείς τώρα;
- Ναι, δε το βρίσκω αστείο αυτό που λέω.
- (κοιτάζει με σχεδόν δάκρυα)
- Μπορείς να σταματήσεις να κλαις;
- Δε μπορώ. Και δεν άρχισα καν να κλαίω.
- Θες να μου δημιουργήσεις ενοχές;
- Ενοχές; Σου δημιουργώ κι ενοχές;
- Δεν πρέπει να πηγαίνουν έτσι τα πράγματα. Τι αναξιοπρέπειες είναι αυτές.
- (με δάκρυα)
- Φτάνει!
- Όλα σε ενοχλούν. Παλιότερα θα με σκούπιζες.
- (αναστενάζει)
- Συγγνώμη!
- Φτάνει!
- Περαστικά να πεις...
- Σ' ευχαριστώ!
- (κάνει μεταβολή κι απομακρύνεται)
- (μένει στην ίδια θέση) Μην απομακρυνθείς πολύ!
- (χωρίς να γυρίσει, κοντοστέκεται) Και να μη μιλάω σ' αγνώστους;