 |
| ©kalighat |
Κι όπου οι άνθρωποι δεν αγγίζονται /
δεν υπάρχει αυτό το μέρος /
κι όταν ούτε λίγη ποίηση ή τραγούδι λίγο /
δεν καλύπτουν το ανέπαφο /
το ανέγγιχτο /
το αθώπευτο /
μένει αυτό εκεί να ζει /
με μια δική του λογική /
σχεδόν σαπίζει /
κι από ένα σημείο κι έπειτα /
αν το αγγίξεις /
καταρρέει /
κι αν όπως σε χαϊδέψω /
βυθίσω στα σπλάχνα σου το χέρι μου /
θα ψάξω στο βυθό σου ένα πετραδάκι /
που έριξα σα σε αμμουδιά /
κι αν όπως σε φιλήσω /
πιω λίγη από την υγρασία του δέρματός σου /
, /
θα ξεδιψάσω /
κι η νύχτα κουρνιάζει κάτω απ' το στήθος σου, /
ανάμεσα στρους μηρούς σου και στην ωλένη σου τριγύρω σαν πουλί /
. /
Σου απαιτώ να σε αγγίζει μόνο η νύχτα και το σύννεφο /
και σε αποστήθισα και σε γνώρισα με τη βια που μετράς τη γη /
και σ' αγαπώ, για να μάθω ν' αγαπώ /
κι αγαπώ, για να μάθω να σ' αγαπώ. /
Την ελεύθερη βούλησή σου, να με θες /
και τη μνήμη σου, να με σκέφτεσαι /
κι όλα αυτά, για να μάθεις να θες και να σκέφτεσαι /
. /
Αποστήθισέ με, απόθεσέ με στο στήθος σου, /
αφοσιώσου μου, /
αφιερώσου μου, /
να γίνω ιερός. /
Έρως ιερός /
κι είσαι πια /
-αιώνια- /
η Ευρυδίκη μου /
έχε με /
και μίλα μου /
κι ύπαρχε /
κι ύπαρξε /
να υπάρξω /
και να υπάρχω /
και να υπάρχει ο κόσμος /
και που όσο θα σ' αγγίζω /
θα μένει ένα σημείο σου ανέγγιχτο για πάντα /
με μια δική του λογική /
και βούληση και μνήμη και σκέψη κι ιερότητα /
κι ο κόσμος κάπου κει θα κρύβεται, /
όταν ανενόχλητος θα θέλει να ηρεμήσει /
μες στο στήθος σου /
κι ανάμεσα στους μηρούς σου /
και στην ωλένη σου τριγύρω /
σαν πουλί /
.
