ξανά.

Θα σε αντικαθιστώ με λέξεις
σπιθαμή προς σπιθαμή,
λέξη προς λέξη
κι ύστερα κάθε λέξη με συνώνυμη ή σύνθετη ή αντίθετη ή το λήμμα της.

Το βάρος σου στο σύμπαν,
τον χρόνο που ορίζεις
και αυτά που προκαλείς
ή
που χρεώνεσαι
θ' αντικαθιστώ με λέξεις
σπιθαμή προς σπιθαμή.

Μόνο τα μάτια σου θ' αφήσω ανώνυμα,
που από μόνα τους θέλουν άλλη ποίηση για να τα διαχειριστείς
-σαν τα μοντέλα της φυσικής ένα πράμα.

Κι έτσι,
σαν να αφήνω μισάνοιχτη την πόρτα:
από κει
θα πιάνεται η κλωστή, για να το πάρουμε αντίστροφα
ξανά
και κάθε λέξη να την αντικαταστήσω μ' εσένα
σπιθαμή προς σπιθαμή
ξανά.