Η λευκή: παντιέρα

λέξεις λευκές

νεογνές

τρελές

νεκρές

σημάδι των καιρών

απασφαλισμένες να συρρέουν ελεύθερα λογιών λογιών φαντάσματα

με λευκά σεντόνια

προ πάντων το λευκό

λέξεις

λευκές

λευκές

νεογνές

λευκές

τρελές

λευκές

νεκρές

λευκές

λευκές

λευκές

μέσα από έτη φωτός ταχύτητα σε δίσκο νεύτωνα

τοίχοι λευκοί

ακινησία

κι άχρονα

κι ασυγχρόνιστα

κι άχρονα

σα θεός

ακίνητα

βασανιστικά

σα φυλακισμένος

λευκό

λευκό

πεντακάθαρο

ούτε μια βούλα πως έσπασε η παρθενιά

ή πως πλάγιασε ιδρωμένο κορμί

ή περπατά μαύρο μαμούνι

ή μαύρη πατούσα

λευκά όλα

λευκές

λέξεις λευκές

τόσο

που είναι σκέτο λευκές

έτσι οι λέξεις από δω και πέρα

λευκές

σήμερα έμαθα μια νέα λευκή

παντιέρα

Ελευθερία λόγου.

Να δώσεις και τη ζωή σου, για να μπορείς να λες αυτό που θέλεις. Μία από τις μορφές ποίησης, μία από τις ποιήσεις, που μπορούν και πρέπει να σταθούν σήμερα είναι οι αναθεωρήσεις παλιότερων. Το να ακολουθείς τη σοφία ή τα λόγια ανθρώπων που έζησαν χρόνια πίσω ή έκαναν κάτι, για να μη τα βεβηλώσεις, έχει το αντίθετο αποτέλεσμα μιας βδελυρής κι απαίσιας εκπόρνευσης αυτών που εμπνεύστηκε και προασπίστηκε εκείνος ο άνθρωπος εκείνο τον χωροχρόνο εκείνο τον υλικοτεχνικό πολιτισμό και κοινωνία που έζησε! Τουλάχιστον παράφρασέ τα ή κάνε κάτι άλλο, ειδάλλως προσβάλλεις, καταστρατηγείς ένα βασικό συστατικό της ελευθερίας, που είναι ο σεβασμός και ίσως εν τέλει να απαιτεί λίγη από τη λήθη μας.
Να δώσεις και τη ζωή σου, ενεργητικά, για να μπορείς να λες αυτό που θες. Ενεργητικότατα!
Με αυτό το αξίωμα, σκέψου πόσες φορές εκρηγνύμεθα στις ελάχιστες στιγμές που υποχωρούμε απέναντι στους πολύ δικούς μας, στα πολύ δικά μας, στα πολύ μικρά μας. Ελευθερία λόγου.

ντηλέβωνο

Μαζί με φίλους παλεύουμε για την ελευθερία. Μαζί με φίλους παραπονιόμαστε για την παρενόχληση της προσωπικής μας ζωής.
Γυρίζοντας σπίτι με παίρνανε ασταμάτητα στο κινητό τηλέφωνο, το οποίο το είχα στο αθόρυβο, στο σπίτι μου, στον ολοπροσωπικό μου χρόνο, στην ολόδική μου γωνιά και έπειτα με βρίσκανε με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο κατακρίνοντάς με έντονα και με ενόχληση, σχεδόν σαν ύβρι, γιατί δεν το σήκωνα και "αν ήταν κάτι σοβαρό;".
Ξέρουν την οδό μου, ξέρουν πού θα με βρουν όλη μέρα.
Δε μπορώ να υπάρξω καλύτερος στόχος για τρομοκρατική ενέργεια!

Το πένθος

Ιπτάμενα καπέλα
ή κρεμασμένα
,
ένας επισκέπτης πέρασε στη σάλα ακόμη
μα δεν είχε καπέλο
.
Ένας περαστικός από έξω
κοιτάζει
,
τραβάει το μαύρο πετεινάρι απ' το κεφάλι του
,
γυαλίζει η καράφλα
και ξύνει το κεφάλι
,
κουνά το κεφάλι
και φεύγει
.
Βρίσκεται εκεί
εδώ και 28 χρόνια
.
Ιπτάμενα καπέλα
κι οι καλεσμένοι
ή οι κρεμασμένοι
στο πόδι πίνουν έναν πικρό καφέ
για τα συλλυπητήρια
.
Φεύγοντας θα αρπάξουν τα καπέλα τους
μένοντας για πάντα στην ίδια θέση
σαν τον καράφλα
.
Κι εγώ πάντα εδώ
με 97 ουρανούς
να λογαριάζομαι καθ' έτος
.

Η πνευματική ιδιοκτησία, η μίσθωσή της κι η πορνεία

Ο καθένας μπορεί να μιλάει εκ του ασφαλούς. Ο καθένας μπορεί να μιλάει εκ του ανασφαλούς. Αυτή είναι άλλωστε η ελευθερία λόγου, η οποία δεν αφορά τόσο την εκφορά λόγου, όσο την πρόσληψή του, την ανάλυσή του, τη σύγκριση με την υφιστάμενη κατάσταση, τον ψύχραιμο κι ενδελεχή εντοπισμό των ερεισμάτων για την εν λόγω τοποθέτηση κλπ. Αυτή η διαδικασία για την ελευθερία, την έλευση, τον ερχομό, την πηγή του οποιοδήποτε λόγου είναι που λείπει και δεν λογαριάζεται!
Μια μικρή υποσημείωση είναι αυτό το ποστ και αφορά καθαρά το πνευματικό δικαίωμα. Το πνευματικό δικαίωμα καθενός δημιουργού είναι πάντοτε κατώτερο από το πνευματικό του καθήκον, να αφήσει δηλαδή τις ιδέες του και τα δημιουργήματά του να κυκλοφορούν ελεύθερα. Στο δικό μου, απλό, ασφαλώς τοποθετημένο, χαζό μυαλό, το οποιοδήποτε δικαίωμα πνευματικής ιδιοκτησίας που μπορεί να μισθωθεί για να αποκτηθεί είναι απλή πορνεία, ενώ ό,τι δε μπορεί να κυκλοφορεί ελεύθερα είναι λογοκρισία!
Βέβαια, είναι άλλο πράγμα να αναγνωρίζεις ένα δημιούργημα ότι έγινε από κάποιον. Από κει και πέρα, όμως, και τα παιδιά καθενός γονέα είναι ελεύθερα επιλογών και της δικής τους ζωής.
Αυτό που χαρακτηρίζει και διακρίνει ένα έργο τέχνης είναι κατ' αρχήν η ελευθερία του, που κυρίως το αποδεσμεύει από τον ίδιο τον δημιουργό του.

Γω(γου)

Από εσένα έμαθα, από το "στο μυαλό είναι ο στόχος" έμαθα, πως το μυαλό δεν είναι στο κεφάλι, ίσως να μη βρίσκεται στο δικό μου το κεφάλι.
Το χειρότερο είναι πως λίγοι το καταλαβαίνουν, γιατί ακόμη κάθονται στη γη, έχει ακόμη βάρος το σώμα τους.
Έμαθα να μην κρίνω τους ανθρώπους απ' την πρώτη φράση, αλλά σίγουρα μπορώ να τους αγαπώ. Γι' αυτό κι αυτή η μονομέρεια του στίχου σου. Όχι από άγνοια, αλλά πώς να προχωρήσω παρακάτω;
Κάθε ποίημα πρέπει να είναι ένα εμπόδιο που πρέπει να περάσεις, για να πας στο επόμενο.
Μα εγώ διαβάζω μόνο [πυροβολισμός]