Να σε πω...

Δείξε μου τα σκουπίδια σου να σου πω ποιος είσαι / να σε πω τη μοίρα σου, να σε πω  το ριζικό σου.

Καλή χρονιά με πολλή υγιεινή σε
όλους μας!!!

Ένας+1

- Ακόμη κι αν δε βρεθεί το σωματίδιο του θεού (ο άλλος τον κοιτά περίεργα)... Μποζόνιο του Χιγκς; Ούτε; Οκ!

(γελάνε)

Ακόμη κι αν δε βρεθεί νομίζω πως ταιριάζει περισσότερο σ' έναν θεό ένα μικροσκοπικό σώμα.

(ο άλλος χαμογελά)

(κοιτάζουν τ' αστέρια)

Σκέφτομαι επίσης πόσες φορές έχουμε επαναλάβει τις ίδιες κινήσεις από τότε που υπάρχουμε, για να ξαναζούμε τη μαγεία. Ξέρεις όλο αυτό σαν σκύλος του Παβλόφ κι όταν κοιτάζεις, δεν ξέρεις... Αν λίγο βγαίναμε απ' τον οποιοδήποτε φαύλο κύκλο...

- Ναι;

- Ίσως βγαίναμε απ' τη τροχιά, ίσως σβήναμε.

- Ναι.

(τον κοιτά, ενώ ο άλλος συνεχίζει να κοιτά την πόλη κάτω)

- Μ' αγαπάς;

- Ε;

- Μ' αγαπάς;

- Δεν ξέρω τι αποκλείει μια τέτοια λέξη.

- Θυμάσαι;

- "Μια λέξη φαίνεται δώρο απ' τους θεούς και δούρεια μια νύχτα οι Τρώες θα σωπάσουν"

(αρκετή σιωπή, ακούγεται σιγανά η φωνή του ενός να σιγοψιθυρίζει τραγουδιστά ακατάληπτα κι έπειτα έξαφνα)

- Θυμάσαι. Ναι.

- Ναι.

- Έχεις μαζί σου ένα τσιγάρο;

- Τι λες;

- Ένα τσιγάρο.

- Σοβαρολογείς; Το 'χεις κόψει χρόνια!

- Ίσα να το μυρίσω, δε θα τ' ανάψω. Τέτοιες νύχτες δεν ανάβουνε τσιγάρο.

(ο άλλος τον κοιτά)

Λοιπόν;

(ο άλλος ψάχνει και του δίνει ένα ύστερα από λίγο)

Ευχαριστώ!

(κάνει να ψάξει να του δώσει αναπτήρα)

Είπα: δε θέλω να τ' ανάψω τέτοια νύχτα!

(στρέφει το βλέμμα του αόριστα)

Πώς λες να 'ναι;

- Μαύρα!

(γελά ο άλλος)

- Ψύχραιμα. (γελά πολύ έντονα)

- Πού βρίσκεις το κουράγιο;

(δεν απαντά, χαζογελά λίγο ακόμη)

- Θέλω να γράφεις για τις νύχτες, για τους ανθρώπους, για όλα. Όλα, όλα, όλα, όλα, ακόμη και το ελάχιστο! Είναι σαν να μου γράφεις. Ελπίζω να μην έχουν απεργίες τα ταχυδρομεία.

- Πού βρίσκεις τόσο κουράγιο;

- Η ποίηση είναι ένα γράμμα ανεπίδοτο.

- Πού;

- Τ' αστέρια στριφογυρνούν.

(έπειτα κλείνοντας τα μάτια και γέρνοντας λίγο προς τα πίσω)

"Και θα νικήσω τον θάνατο, με θάνατο δικό μου κι αυτόν τον ίδιο κλείνοντας νωρίτερα τα μάτια..."

Η κόλαση είναι οι άλλοι

Εκείνη τη στιγμή που λέγεται, με ό,τι έχει προηγηθεί και με ό,τι ακολουθήσει, διαισθάνεσαι -πώς το λένε;- το νιώθεις σύγκορμα, πως υπονοείται το οποιοδήποτε συναισθηματικό και συμπεριφορικό παιχνίδι παίζεται σε μεγαλύτερα των δύο ατόμων σχήματα, μπροστά στην έκθεση, το άλλοθι, τη συμπαράσταση, την ετερότητα, το τρίτο μάτι ενός άλλου ή άλλων πέραν του ενός ζευγαριού, όπως και να το ονομάζεις. Και ίσως ξανασκεφτείς, πως χωρίς αυτό το τρίτο μάτι, δε θα υπήρχαν αυτά τα παιχνίδια, πως ακόμη κι αν αναφέρονται για το αλισβερίσι ενός ζευγαριού δε γίνεται να υπάρξουν αν δεν υπάρχει τουλάχιστον ένας τρίτος. Γι' αυτόν τον τρίτο, γι' αυτό το εξωγενές, το τόσο αναπόσπαστο, αυτή την κόλαση που επωάζεται εκτός, γίνονται όλα, υπάρχουν όλα, παραμένουν αγέννητα κι αθάνατα όλα.