Η κόλαση είναι οι άλλοι

Εκείνη τη στιγμή που λέγεται, με ό,τι έχει προηγηθεί και με ό,τι ακολουθήσει, διαισθάνεσαι -πώς το λένε;- το νιώθεις σύγκορμα, πως υπονοείται το οποιοδήποτε συναισθηματικό και συμπεριφορικό παιχνίδι παίζεται σε μεγαλύτερα των δύο ατόμων σχήματα, μπροστά στην έκθεση, το άλλοθι, τη συμπαράσταση, την ετερότητα, το τρίτο μάτι ενός άλλου ή άλλων πέραν του ενός ζευγαριού, όπως και να το ονομάζεις. Και ίσως ξανασκεφτείς, πως χωρίς αυτό το τρίτο μάτι, δε θα υπήρχαν αυτά τα παιχνίδια, πως ακόμη κι αν αναφέρονται για το αλισβερίσι ενός ζευγαριού δε γίνεται να υπάρξουν αν δεν υπάρχει τουλάχιστον ένας τρίτος. Γι' αυτόν τον τρίτο, γι' αυτό το εξωγενές, το τόσο αναπόσπαστο, αυτή την κόλαση που επωάζεται εκτός, γίνονται όλα, υπάρχουν όλα, παραμένουν αγέννητα κι αθάνατα όλα.