στριμώχνομαι μαζί με πολλούς άλλους
σαν σε συρμό του μετρό
-δε θα το παρομοιάσω με τρένα που πάνε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης,
θα ήταν ασέβεια να το χρησιμοποιώ σαν παρομοίωση,
μια κι η παρομοίωση παίρνει την ένταση,
αλαφρώνει το παρομοιαζόμενο.
Κατοικώ στο σώμα σου,
όπως κατοικώ στο πένθος
-το πενθείν είναι μια μορφή ανήκειν.
Κατοικείς στο σώμα μου,
όπως κατοικούμε στην ποίηση.
Κατοικούμε στην ποίηση,
όπως σε ενοικιαζόμενα δωμάτια.
Δε στοιβαζόμαστε ταυτόχρονα,
αλλά έχουν περάσει τόσα κορμιά και κόσμοι από εδώ.
Δεν υπάρχει έρωτας που να μοιράζεται καν στα δύο.
Υπάρχει πάντα ένα απειροελάχιστο κενό
-σαν αυτό των σωματιδίων του μικρόκοσμου-
ανάμεσα στους έρωτες.
Κι όλα εξαρτώνται απ' την ερώτηση και τον παρατηρητή,
για την καρδιά Σου που βρίσκεται μες στο στήθος Σου,
όπως η γάτα στο κουτί του Σρέντινγκερ.
Κι ίσως επειδή αγαπώ την ποίηση,
είναι που σ' αγαπάω τόσο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου