Οι μεγάλες αποφάσεις, αυτές που λες, ότι μπορούν να σου αλλάξουν και ολόκληρη τη ζωή -άρα μεταξύ μας, όλες οι αποφάσεις- ίσως τελικά και να παίρνονται εν ριπή οφθαλμού, σαν κεραυνός εν αιθρία, σαν καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια...(!;)
Μπορεί να έχεις τον άπλετο χρόνο να σκεφτείς πολλά πράγματα, να μελετήσεις ακόμη περισσότερα, που δε σκέφτηκες συμβουλευόμενος, μπορεί να είσαι εκπρόθεσμος, αλλά σίγουρα η απόφαση είναι ζήτημα της έμπνευσης της στιγμής: όπως σου 'ρθει!
Χωρίς ηρωισμούς, χωρίς φόβο, χωρίς ανάγκη υστεροφημίας, χωρίς μοναδική ελπίδα (όταν ακόμη δεν έχεις αποφασίσει, δεν έχεις διαλέξει), που μόνο σε μια μόνο στιγμή χωράνε και μετά και πριν επιστρέφουν, αναδιατάσσονται, ανελίσσονται, εξελίσσονται, διαγράφονται, εντείνονται, διέπουν, διεκπεραιώνουν, εκτελωνίζουν.
Μπορεί η αϋπνία να σου μαυρίζει τα μάτια, μπορεί το τουφέκι να σου βάρυνε τους ώμους, αλλά η έξοδός σου είναι απ' αλλού: στο κάτω κάτω δε σκέφτεται μόνο ο εγκέφαλος... Αν το καλοσκεφτούμε κάθε κύτταρό μας έχει μνήμη, σκέψη, αντίληψη, τη δική του γλώσσα, άρα και τον δικό του κόσμο... Πόσες μεγάλες αποφάσεις παίρνει το καθένα μέχρι τη δική μας, ενιαία, οργανισμική (/ψυχική) απόφαση!
Στις μεγάλες αποφάσεις, στις μεγάλες εξόδους παίρνεις δύο T-shirt, δύο βερμούδες, μια πετσέτα, το βιβλίο του μαθήματος που χρωστάς, κάτι κενές σελίδες... Κάτι πολύ πιο πεζό από το θάρρος, το τουφέκι, τα μαυρισμένα σου μάτια! Τα μάτια ίσως είναι και εντελώς κανονικά!
Σαν η πολιορκία να βρίσκεται κάπου αλλού...
Υ.Γ.: Καλό υπόλοιπο του καλοκαιριού...! :)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου