Μια γηρασμένη αράχνη χάνει την ικανότητα να πλέκει επιδέξια γεωμετρικά τέλειους ιστούς, ενώ η Πηνελόπη, γηραιότερη και καλύτερη -σίγουρα όμως ελλοχεύει η ξαφνική παρακμή κι ίσως ο Οδυσσέας να ήταν το αποκούμπι της: τον δέχτηκε έτσι όπως ήταν, ταλαιπωρημένος, άπιστος, πολυταξιδευμένος, πολυμήχανος, συγκεντρώνοντας όλα τα καλά που χαιρετίζει μια ανδροκρατούμενη κοινωνία, ενώ εκείνος τη δέχτηκε έτσι όπως έπρεπε να ήταν, υπομονετική, επίμονη, πιστή, συγκεντρώνοντας όλα τα καλά που χαιρετίζει μια ανδροκρατούμενη κοινωνία.
Κι εκείνη πολυμήχανη: μετέφερε όλη της την αυτοκαταστροφή στο έργο της "Το Ατέλειωτο Υφαντό", κάτι σαν ψυχολογικό σύνδρομο λανθάνοντος σαδομαζοχισμού, κάτι σαν ταινία που μπορεί να έπλασες στον νου, να την ξέχασες και έτσι να μην υπήρξε καν σαν σκέψη -μπορεί και πορνό ταινία. Άλλοτε πάλι κάτι σαν Πικασό στην ώριμη εποχή ή η ιδέα μιας μικρής φίλης μου, έτοιμη να κατακτήσει τον κόσμο με πινέλα.
Μια αράχνη ράβει για να πιάσει τα θύματά της, ενώ η Πηνελόπη έραβε και ξέραβε για να μη πιαστεί απ' τα θύματά της, γινόμενη η ίδια θύμα. Μια γηρασμένη αράχνη ίσως και να μη γνωρίζει την αδυναμία της, ούσα γηρασμένη για τα ίδια της τα γηρατειά, ενώ μια γριά Πηνελόπη, σίγουρα θα γνώριζε την αδυναμία της λόγω γηρατειών, ξέροντας πως δεν αξίζει τίποτε για τους μνηστήρες, παρά μόνο ως μέσο για τον θρόνο. Οι μνηστήρες ψάχναν την Ιθάκη στην Πηνελόπη κι ίσως να ήταν αλλιώς η αλληγορία στα ποιήματα, τα τραγούδια, τα τόσα έργα, αν είχε επιτευχθεί κάτι τέτοιο. Ο Οδυσσέας μπορεί να έφτασε στην Ιθάκη, αλλά η Πηνελόπη ξαναβρήκε την πιο Ιθάκη από όλες τις Ιθάκες που υπάρχουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου