Ήταν τέσσερα ζευγάρια εραστών, που άλλοι ήταν αγκαλιασμένοι απ' το λαιμό, άλλοι απ'τη μέση, άλλη απ' την παλάμη, άλλοι απλώς πλέκοντας τα μικρά τους δακτυλάκια. Ένας σε κάθε ζευγάρι κρατούσε ένα στρογγυλό ωχρό σχήμα.
- Είναι τα φεγγάρια! Ψιθύρισαν αυτοί που ήξεραν.
Οι εραστές τότε σήκωναν το χέρι τους, αυτό με το κομμάτι χαρτί / χαρτόνι / αφρολέξ, που ήταν βαμμένο ωχρά -πότε ξεπλυμένο ροζ, πότε κίτρινο, πότε μωβ- και από μια τρύπα, που ακόμη κι οι ίδιοι από τόσο κοντά δε θα έβλεπαν, περνούσαν ένα ανεπαίσθητο γατζάκι, που κρεμόταν από μια πετονιά, που η άλλη άκρη της, ποιος ξέρει από πού ερχόταν.
- Είναι τα φεγγάρια! Ξαναψιθύρισαν αυτοί που ήξεραν.
Τα κρέμασαν. Και κάθισαν από κάτω και τα κοίταζαν. Τέσσερα. Δεν είχαν τίποτε το ιδιαίτερο, αλλά ήταν τέσσερα. Τέσσερα ολόκληρα. Τέσσερα.
- Είναι τα φεγγάρια! Ψιθύρισαν για ακόμη μια φορά αυτοί που ήξεραν.
Κι όμως δεν ήξεραν! Κανείς δεν ξέρει τα μυστικά των εραστών.
Υ.Γ.: Τα πνευματικά δικαιώματα της λέξης εραστής, δεν μπορεί να την οικειοποιηθεί κανένα στερεότυπο ή μάζα ή συνήθεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου