Εμπιστοσύνη

Γιατί να εμπιστευτείς σε κάποιον τα σώψυχά σου, τα κείμενά σου, τις σκέψεις σου, που μπορεί να τις καπηλευτεί, να τις εκμαγήσει (μ' αρέσει ο νεολογισμός); Όχι λόγω της πιθανής φήμης, που ίσως πάρει -αν αξίζει και αν αξίζει, ίσως κάτι πάει στραβά-, αλλά επειδή είναι δικό σου, είναι κάτι σαν παιδί σου...!
Ακριβώς εκεί, όταν με ρώτησαν, απάντησα πως είναι παιδί μου, ίσως καν να μη το γεννάω, αλλά απλώς το γαλουχώ με ιδέες μου και συνήθειές μου και, όταν το εκθέτω είναι ελεύθερο να διαλέξει τη ζωή του ή να επιλεχθεί από κάποια άλλη ζωή! Τα λόγια μου σήμερα ή αύριο, οι πράξεις μου το πολύ στο επόμενο δευτερόλεπτο θα έχουν χαθεί, πόσω μάλλον καθώς πιστεύω στον θεμέλιο βιολογικό κανόνα της γέννησης και του θανάτου! Πνευματικά δικαιώματα; Πολύ λυτρωτικό να θυμούνται πλάι στα λόγια σου ή στα έργα σου (θεατρικά ή κινηματογραφικά ή μουσικά ή εικαστικά) κι εσένα, αλλά υπάρχει κι αυτό το ασυμβίβαστο μεταξύ πράξης και λέξης: η πράξη εκτιμάται απ' όσους την έζησαν, η λέξη απ' όσους την άκουσαν (ή την εικόνα απ' όσους την είδαν). Κι εγώ θέλω τα παιδιά μου να ζήσουν απλώς λίγο παραπάνω από μένα, ειδάλλως τι παιδιά γέννησα; Ημίθεα; Με ποια θεά ζευγάρωσα στα εφηβικά μου χρόνια;

Τι σας νοιάζει όλο αυτό;
Τι με νοιάζει εμένα;