Σιωπή

- Άκου με, είναι τόσο απλό να πεις τόσα πράγματα ότι δεν είναι φυσικά και να σβήσουν για σένα.
- (σιωπή)
- Αλλά για κάθε ένα από αυτά θα σβήνεις λίγο λίγο κι εσύ. Δεν σου είπα ότι είμαστε "παμφάγα" όντα, αλλά έστω μην απορρίπτεις. Μην αφήνεις. Αφέσου.
- Νιώθω μια τεράστια σύγχυση στο μυαλό μου.
- Είναι απολύτος φυσιολογικό και καταλαβαίνω απόλυτα πόσο ευθύνομαι γι' αυτή σου την σύγχυση και πραγματικά κι ειλικρινά -όσο δε φαντάζεσαι, δεν ειρωνεύομαι- σου ζητώ συγγνώμη.
- Όχι.
- Τι όχι;
- Όχι συγγνώμη. Δε χρειάζεται.
- (χαμόγελο)
- Είσαι όμως τόσο περίεργος. Μια έτσι και μια αλλιώς.
- (χαμόγελο)
- Θυμάσαι τότε που σε φώναξα, δεν γύρισες, σου έστειλα μήνυμα και γύρισες;
- Ναι;
- Σου 'χα πει πως θα το μετριάσω, αν και έτσι είμαι, έτσι συμπεριφερόμουν σε όλους.
- (σιωπή)
- Αν σ' ενοχλεί να μου το πεις!
- (σιωπή)
- Σ' ευχαριστώ που γύρισες!
- (σιωπή)
- Καληνύχτα και σ' ευχαριστώ (τον χτυπά στην πλάτη)
- (σιωπή)