Υπεράνω πάσης υποψίας

Μου το έλεγες, το ξέρω και εν τέλει είχες δίκιο. Αλλά ποιος ξέρει πριν μάθει; Ποιος βλέπει πριν δει και ξαναδεί; Ποιος ακούει, πριν ακούσει και ξανακούσει και μιλήσει; Ποιος νιώθει πριν ακουμπήσει; Κι αν μια μνήμη συνδέει άρρηκτα τις αισθήσεις, τα εισιόντα και τα ιόντα της ύπαρξής μας (είτε θετικά, είτε αρνητικά φορτισμένα, με μια κλίση ένωσης), η πίστη πεμπτουσιώνει τη βεβαιότητά μας ή ταυτοποιεί την πεθυμιά μας γι' αυτή...

Γιατί μπορεί να μην υπάρχει θεός, αλλά σίγουρα υπάρχει πίστη: μια γεύση για τα ακουστικά, μια μνήμη για το μέλλον, ένα τσίμπημα στ' ακροδάχτυλα για το οπτικό.

Υ.Γ.: Και που λες, μου το 'λεγες...