Εις το όνομα!

Στο κρεβάτι ξέρω πως μπορώ ν' ακούσω τα πάντα από το υπόλοιπο σπίτι, ακόμη και με κλειστή την πόρτα, ειδικά όταν η φωνή της μάνας μου αντηχεί δυνατά ανατροφοδοτούμενη από το δικό της άλλοθι: "δε με μάθατε πια;" (κάπου εδώ ξανασκέφτομαι πως είτε λες συνήθεια, είτε αγάπη είναι κάτι τόσο αλληλένδετο, σαν ίδιο).
Άκουσα λοιπόν το όνειρό της:
"Έκοβα, λέει, με ένα μαχαίρι το λαιμό του Γιαννάκη και μόλις έφτασα στο κόκκαλο, δεν προχώραγε άλλο και φωνάζω την Ελένη και της λέω: βοήθα με γιατί δε μπορώ... Και τη βοήθησε.".

Στο κρεβάτι ξέρω πως μπορώ να διαβάσω τα πάντα για ελάχιστο χρόνο, γιατί είμαι εύκολος στον ύπνο, ειδικά όταν επικρατεί απόλυτη ησυχία μες στο σπίτι.
Διάβαζα κάτι για τη θυσία του Αβραάμ: "Η ζωή του Αβραάμ ήταν ζωή πίστης προς το Θεό. Την πίστη αυτή δεν την πρόδωσε ακόμα και όταν πήρε την εντολή από το Θεό να θυσιάσει τον μονογενή του γιο τον Ισαάκ. Το έπραξε όμως γνωρίζοντας ότι "ο Θεός έχει τη δύναμη να αναστήσει και από τους νεκρούς". Ωστόσο, ποτέ δεν το έπραξε. "Βοήθα με τώρα που μπορώ να σπρώξω το μαχαίρι...". Και δεν το βοήθησε.
Όνειρα εις το όνομα!

Υ.Γ.: Γιαννάκης, ο αδερφός μου. Ελένη, μια θεία μου. Λοιποί θεωρούνται ως δεδομένα γνωστοί, καθώς κι οι πράξεις κι οι βουλές.