Ιστιοφόρο

Πρώτα απ' όλα θα κάνω μια μικρή εισαγωγή. Ο λόγος ύπαρξης του ιστολογίου αυτού είναι καθαρά, για να μοιραστώ με όποιον με ανακαλύψει (ή μ' επινοήσει) όσα γράφω και που συνεχίζω να γράφω. Κάτι σα δόλωμα σε έναν ιστό, που πλέκει ένας άνθρωπος.
Κι επειδή μ' αρέσει να παίζω με τις λέξεις, δε θα μπορούσα να μου αρνηθώ να παίξω με το ίδιο το όνομα του ιστολογίου μου. Γιατί οι τίτλοι είναι για εμπαιγμούς. Πότε ιστός της αράχνης, εκεί που υπάρχει όχι απαραίτητα βρωμιά, αλλά εκεί που ο τόπος αμελείται από ανθρώπους, εκεί τα πιο παρεξηγημένα όντα της γης (τα έντομα) -ακόμη κι από μένα τον ίδιο- βρίσκουν νόημα. Πότε ιστός της σημαίας, εκεί που ανυψώνεται η εθνικοφροσύνη στα πλαίσια του εσχάτου πολιτισμικού, πνευματικού και θρησκευτικού μαρασμού μας. Όσο πιο ψηλά κυματίζουν οι σημαίες, τόσο χαμηλότερα βρίσκονται οι συνειδήσεις. Πότε μπαίνει στα καράβια, ιστιοφόρα. Ο Αίολος παίζει με αυτά τα πανάκια που κρέμονται από τα ιστία, σα να είναι κάτι ανώδυνο γι' αυτόν. Δεν ξέρω ποιος δαμάζει πρώτος: εμείς τον άνεμο ή ο άνεμος εμάς;
Και ποιος δε θέλει να αναγάγει το προσωπικό του βίωμα και κοσμοθεωρία σε φιλοσοφικό ρεύμα που θα μείνει στους αιώνες; Δεν είναι τόσο για την υστεροφημία! Όχι! Είναι για τη τώρα δόξα, σε αυτή τη στιγμή! Σε αυτή τη ζωή! Ετεροχρονισμένη υστεροφημία! Φήμη, δόξα, για το τώρα! Να τη διαβούμε μόνοι μας, ενόσω θα θέλουμε κι άλλοι να ενστερνίζονται τις απόψεις μας και την κοσμοθεωρία μας! Σα να μπλεκόμαστε στον ίδιο μας τον ιστό! Τον ωραίο ιστό μας! Που τον υφάναμε σε τόπο που συνήθως αμελείται από ανθρώπους.