Τα παπά...

"Επόμενη στάση ΣΚΑ"...

"Πάντοτε η ίδια ιστορία: 

- Αλεξάνδρα δεν έβαλες σωστά τα παπούτσια σου. Αυτό μπαίνει στο δεξί κι αυτό στ' αριστερό.

- Μα μπορώ να περπατάω!

Είναι αλήθεια αυτό, ωστόσο. Μα:

- Θα χαλάσεις τα παπούτσια σου και θα πονάνε και τα πόδια σου.

- Μα θέλω έτσιιι!.

Είναι άποψη κι αυτό!

Μετά, άλλοτε:

- Σταμάτη, έβαλα σωστά τις μπότες μου;

- Εσύ τι λες; Τις έβαλες;

- Εεε, ναι!

- Αυτή δεν είναι η δεξιά και η άλλη η αριστερή;

- Θα μου τις βάλεις;

- Δε μπορείς εσύ;

- Μπορώ, αλλά θέλω να μου τις φτιάξεις εσύ.

- Βγάλ' τις κι αν δε μπορείς, θα σε βοηθήσω.

- Χαζή!

- Δεν είμαι χαζή, είμαι χαζός, είμαι αγοράκι!

- Όοοχι! Είσαι χαζή!

- Χαζός!

- Χαζή!

- (σωπαίνω)

- Χαζή!

- (σωπαίνω)

- Χαζή! Μάλιστα. Κι εγώ θα πάω στη γιαγιά να μου φτιάξει τις μπότες. Χα!

Και πηγαίνει μέσα κι ακούω:

- Σταμάτα τις ηλιθιότητες Αλεξάνδρα και φτιάξε τις μπότες σου, θα τις χαλάσεις.

- Ο Χ Ι!

- Άμα σε βουτήξω θα σου πω."

(Καμπανάκι)

"Επόμενη στάση: Αχαρναί! Η αποβίβαση γίνεται από δεξιά κατά τη φορά της αμαξοστοιχίας".

Φτάσαμεεε! Σπίτι μου, σπιτάκι μου!

- (η Αλεξάνδρα) Ποιος είναιιι;;

- Εγώωω!

- Α! Σταμάτη; Σ' αρέσουν τα νέα μου παπούτσια;