Κάθε τι είναι μια ψευδαίσθηση μοναδική, σχεδόν απροσπέλαστη, χωρίς “θρυλικές κερκόπορτες” απ’ όπου θα γλιστρήσουν οι πορθητές της. Το πολύ πολύ να τη μοιραστούν δυο άνθρωποι στη μεταξύ τους σχέση. Ακόμη και που με βλέπεις (εμένα και τον κάθε εμένα), οι άνθρωποι, τα σπίτια, ο ουρανός, η φύση, κάθε τι μικρό και μεγάλο είναι κάτι που κατασκεύασε ο εγκέφαλός σου βάσει των αισθητηρίων οργάνων και βάσει του πώς “μικροί κεραυνοί” (ήτοι νευρικές ώσεις στους νευρώνες του νευρικού σου συστήματος) το μετέφεραν σε αυτόν και δόμησαν το κάθε τι σε εικόνα, ήχο, μυρωδιά, αφή και λοιπές αισθήσεις.
Αν ξέρουμε ότι δεν είμαστε αυτό που φαινόμαστε κι αυτό που δείχνουμε, μια και υπάρχει ένα τεράστιο ποσοστό σιωπής σε έργα και σε λόγια (και γιατί δεν θέλουμε και γιατί δε μας δίνεται η ευκαιρία και γιατί δε μας δίνονται τα εργαλεία για να εκφραστούμε), τότε το “αόρατό” μας μάς καταδυναστεύει. Αυτό που δεν είμαστε κατακλύζει αυτό που πιστεύουμε πως είμαστε. Το “ανύπαρκτό” μας (ως φυσική συνέχεια του “είμαι, άρα υπάρχω”, που βάσει του συλλογισμού μας γίνεται “δεν είμαι -περισσότερο από όσο είμαι- και άρα δεν υπάρχω -περισσότερο από όσο υπάρχω”) είναι ή χαμένο στη μνήμη (ή στη φαντασία που μπλέκει μαζί της) ή στο μέλλον (και στη φαντασία που μπλέκει μαζί του) ή στο ανέκφραστο (λόγω των παραπάνω αδυναμιών) που φυσικοποιεί τις αυθαιρεσίες των άλλων πάνω σ’ εμάς: τα καρφιά της σταύρωσής μας είναι δικά τους, η απιστία μέχρι να δουν τα σημάδια δικά τους, ο σταυρός δικός τους, η θρησκεία που μάς περιβάλλουν με πίστες, δόγματα, αλήθειες, πρεπά κλπ είναι δικά τους κι εν τέλει οι κρυφές στιγμές, οι σχεδόν μυστικιστικές (πέρα από μυστικές) στιγμές αγωνίας κι αγώνα μένουν απροσπέλαστα σε μια δική μας ψευδαίσθηση, λοιπόν.
Δεν είμαστε ορθολογιστές, αλλά εκλογικεύουμε τις συμπεριφορές μας βάσει του ποιοι πιστεύουμε πως είμαστε. Δεν είμαστε ανόσιοι, αλλά ανοσοποιημένοι απέναντι στις πληροφορίες που μας διαψεύδουν. Το συμφέρον μετατρέπεται σε δίκαιο.
Ναι, μπορεί να πιστεύω πως όλα είναι μάταια, αλλά αυτή η ματαιότητα δεν στιγματίζει τίποτε, παρά μια βαθιά (αν και από “θετική επιστήμη” ορμώμενη) ανθρωπιστική αντιμετώπιση του κόσμου κυοφορεί: οι ευκαιρίες της “ανθρωποφάνειας” (κατά την θεοφάνεια) είναι άπειρες και απαιτείται να είμαστε σε ετοιμότητα. Αυτή είναι η βάση της αφοσίωσης κι αφιέρωσης σε κάποιον και κάποια ή κάποιες και κάποιες, αυτή είναι η βάση της αγάπης, που ίσως και να την ξεπερνά. Γιατί αυτός είναι ο στόχος της αγάπης και κάθε αισθήματος που ορίσαμε στον κόσμο και μας ορίζει: να το ξεπεράσουμε, να μη μας καλύπτει πια, να αποτελεί εργαλεία αυτο-διάψευσης, να φτάνει να μην πληροί, να έχει ένα “αόρατο” μεγαλύτερο του “ορατού” και να συνεχίζουμε.
Πρώτη κοινοποίηση:
Πάστα Φλώρα / 25 Σπετεμβρίου 2016
Πάστα Φλώρα / 25 Σπετεμβρίου 2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου