ερωτ

©Parish

Κάποια στιγμή θα πάψεις να εννοείς όσα λες και θα χρειαστεί να μου κρύψεις κάτι απ' τους ψιθύρους στις σιγανές συνομιλίες σου με άλλους

ή στις προσευχές σου

ή

στο τηλέφωνο.

Μην απατάσαι, δε σου μιλώ για ψέμα ή κάποια προδοσία 

-απλώς να, ένα ελάχιστο φευγιό από τη ρουτίνα μας, που ήδη θα έχεις ξεκινήσει να κάνεις στο μυαλό σου. 

Στην ένταση με την οποία με συνέδεες με ένα κύμα και το καλοκαίρι στο οποίο ανήκε

ή

το κυριακάτικο ξύπνημα θα αντισταθμιστώ με κάτι άλλο.

Μπα, δεν πιστεύω ότι θ' αντικατασταθώ. Ένα μετριοπαθές

και καταπραϋντικό

ίσως κι ανανεωτικό

αντιστάθμισμα.

Τι σκέφτεσαι θα σε ρωτώ -μια μικρή υποχώρηση, αν καλοσκεφτείς ότι κάποτε σε ρωτούσα αν

με

σκέφτεσαι.

Τίποτα

θ' απαντάς κι ίσως να 'ναι αλήθεια, αλλά η ένταση με την οποία αφήνουμε τα πράγματα συνήθως είναι εκκωφαντική. Δεν έχει σχέση το βάρος ενός πράγματος που σηκώνουμε:

αν ένα ποτήρι το κρατάμε πολλήν ώρα στην ίδια στάση, θα μας φανεί ασήκωτο. Το ίδιο κι οι άνθρωποι. Μιλάμε

με

γενικότητες

για τα πιο βαθιά μας μυστικά. Μιλάμε

πολύ προσωπικά για τα ασήμαντά μας.

Ο κόσμος γλιστρά τη μια πολύ ανάλαφρος και την άλλη ασήκωτος. Τη μια

βαθειά προσωπικός κι εύθικτοι εμείς

και την άλλη σαν νεράκι. Έτσι και οι άνθρωποι:

ίσως στις πιο ανέμελες στιγμές μας, στις πιο ανάλαφρες, γενικά πολύ ξέγνοιαστες και γενικά μιλώντας όμορφες στιγμές, οι άνθρωποι να 'ναι εκεί η βαρύτητα και στις πιο δύσκολες και στα προσωπικά μας δράματα το αεράκι, το φευγιό, ημιδιαφανείς.

Κάποια στιγμή -το ξέρω τόσο καλά- αυτό που λες θα 'ναι αυτόματο, μια καλά

αυτοματοποιημένη

διαδικασία

ενός

πράγματος που κατέβαλ-

λες προσπάθεια πολύ άλ-

λοτε για να το πετύχεις.

Το "σ' αγαπώ" πχ.

Κι είναι αυτή η αυτοματοποίηση άραγε λιγότερο ειλικρινής ή μήπως απ' την πολλή χρήση, την έμαθες και σου 'γινε σχεδόν σαν αντανακλαστικό, σαν μαθημένη από αρχαία χρόνια και φερμένη απ' τους νευρώνες;

Μην απατάσαι, οι γενικότητες δεν κρύβουν κάτι πάντα πολύ ειδικό.

Ίσως κι αυτό που μ' αγαπάς, αν σε ρωτήσω διεξοδικά, να 'ναι μια καλά χτισμένη γενικότητα. Τι

ανέμελη

στιγμή. Θα 'πρεπε οι

άνθρωποι που τους αφιερωνόμαστε να μας θυμούνται

-ως εικόνα-

και

να μας ήξεραν σαν παιδιά.

Σαν όταν πεθάνουν οι γονείς ή τα αδέλφια, οι συγγενείς, να μας πιστεύουν ότι υπήρξαμε παιδιά κι όχι γενικά επειδή όλοι μεγαλώνοντας από βρέφη, κάποια στιγμή περνάμε κι από την παιδική ηλικία.

Θα σε ρωτώ τα ίδια και τα ίδια

βαθειά παιδί

και γέρος ανοϊκός

και μέχρι ν' αυτοματοποιηθούν

και μέχρι να γίνουν γενικές ερωτήσεις, που δεν ακουμπούνε το σπουδαίο.

Θα σε ρωτώ τα ίδια και τα ίδια

σαν να ξεχνώ

μέχρι να ξεχάσω

όντως,

λήθη επίκτητη,

έρωτας,

συ,

εμείς.