(ελέφαντας)

Αργά φτάσαμε στον προορισμό μας κι

είναι από τις μέρες, γαμώ-

το, που δεν παίζει το "κάλλιο αργά παρά ποτέ".

Αργήσαμε. Γέρασαν όλοι κι όλα.

Κάθονται στα μπαλκόνια και χαζεύουν τους περαστικούς.

Κουτσομπολεύουν από τα μπαλκόνια τους, από μπαλκόνι σε μπαλκόνι καπνίζοντας ή τρώγοντας καρπούζι

τα καλοκαίρια ή που

το χειμώνα μοιάζουν σαν βιτρό στα παράθυρα γοτθικών πολυκατοικιών.

Κι όμως η υποδοχή κατά τόπους είναι αίθρια. Ενίοτε λυσσομανάνε καταιγίδες και κεραυνοί. Μετράς από την αστραπή ελέφαντες για να δεις πόσο απέχει η καταιγίδα.

Ένας

ελέφαντας, δύο ελέφαντες, τρεις ελέφαντες...να σου,

το μπουμπουνητό. Ένας

ελέφαντας, δύο ελέφαντες... να σου, πάλι. Πλησιάζει. Κάτω από τα μπαλκόνια

κρύβεσαι

για λίγο ή τρέχοντας

περνάς από το ένα στο άλλο.

Έτσι φτάνουμε και στον προορισμό μας.

Λίγο λαχανιασμένοι, λίγο βρεγμένοι ή ιδρωμένοι. Πάντα

ο προορισμός, λένε, είναι ένα σπίτι. Και τα σπίτια παλιώνουν.

Τα ενοίκια είναι δυσανάλογα των προσφερόμενων ανέσεων. Έχουν περάσει σεισμούς, υγρασία και κακούς νοικάρηδες. Στα νεότερα σπίτια

δεν μπορείς εύκολα να μπεις. Δεν υπάρχει κανένας συμ-

βολισμός, σαφώς. Είναι ωμός ρεαλισμός. Ένας

ελέφαντας, δύο

ελέφαντες, τρεις

ελέφαντες, τέσσερις, πέντε... είναι κει.

Περνάνε τσίμα τσίμα

στα στενά δρομάκια.

Δείχνουν το δρόμο:

όταν πλησιάζει το τέλος σου,

απομακρύνσου από το κοπάδι.

Δεν βρίσκω κανένα νόημα στην εξοικείωση με τον θάνατο ως στιγμή.

Όλη μας τη ζωή ν' αφιερώναμε σε αναδιανομή των δοξασιών περί θανάτου:

αλλάζουμε μορφή, γινόμαστε η χρονομέτρηση της καταιγίδας, οι νοητοί ελέφαντές της,

το φως από τα αστέρια που περνά από τα σύννεφα ή μπορεί κι αυτό μια παρηγοριά χωρίς νόημα να είναι.

Έφτασα αργά στον προορισμό μου.

Σα δάκρυ που στάζει απροσδόκητα, εκεί που δεν είσαι στενοχωρημένος.