^ξεχασμένο

©Metzinger

Το ξεχασμένο χιόνι
κόβει σα γυαλί,
τέμνει εγκάρσια τον ορίζοντα,
λησμονιέται από τον ήλιο
ή βιαστικά λιώνει λίγο λίγο την επιδερμίδα του και
μένει μοναχά αυτό
που θα το σκεπάσει άλλο χιόνι.

Το ξεχασμένο χιόνι
σκεπάζει σα σεντόνι,
απ' την άλλη του μεριά
όση γη έχει από κάτω της τόσον Άδη
καταπώς όση γη έχει από πάνω της τόσον ουρανό.

Το ξεχασμένο χιόνι
που δεν έλιωσε,
δεν ήτανε νερό της λησμονιάς, αθανασίας ή αμίλητο,
το νερό του χιονιού είναι άλλο νερό
κι είναι το δέρμα σου.

Νέο χιόνι θα το σκεπάσει,
νέο δέρμα θα κάτσει πάνω στο δέρμα σου
σα μια πληγή που θα βγάλει νέο δέρμα.
Το ξεχασμένο δέρμα σου
θα το σκεπάσουν άλλα δέρματα.

Κάθε νέο πρόσωπο θα 'ναι προσωπείο σου
και κάθε όρκος
θα 'ναι όρκος σ' εσένα.
Όπως οι νέες θρησκείες πατάνε πάνω σε δοξασίες
κι ημερομηνίες
και τελετουργικά
πρωτόγονων κι αρχαίων θρησκειών
για να καθιερωθούν.

Το ξεχασμένο πρόσωπό σου
έρχεται στο όνειρο
-είδα ένα πρόσωπο, που δεν το 'χω δει ποτέ μου-
κι όμως στο όνειρο κάθε πρόσωπο
το έχουμε δει έστω και φευγαλέα
έστω και μια φορά
-πόσω δε μάλλον το δικό σου.

Είμαι
εσύ,
εγώ
και
το
ανεκπλήρωτο
πέρασμα.