γχ

Έχω ένα μπλουζάκι σου ραντάκι, χωρίς μανίκια

-πες τα και χέρια, πες τα και φτερά-

μια φορετή πανοπλία για το στήθος,

μια λεπτή μαρμάρινη επίστρωση από το θώρακα

της Νίκης και της Αφροδίτης

και του ενστίκτου σου να βουτάς στην πρώτη γραμμή σε κάθε μάχη.

Το γεμίζω με δύο πορτοκάλια στη θέση των μαστών σου

που τα βράδια λαμπυρίζουνε σαν δυο μικροί ήλιοι

και παρατηρώ τις σκιές μου στον τοίχο

όταν στέκομαι από πάνω τους

 Μες στο χώρισμα που υπονοείται από τα δυο σου

στήθη βυθίζεται η νύχτα.

Οι αϋπνίες μας γίνονται

δυο μαύροι κύκλοι.
Η νύχτα είναι

δυο μαύροι κύκλοι.

Τα μάτια σου είναι

δυο μαύροι κύκλοι.

Στο Σώμα Σου θεσμίστηκε ο Έρωτας.

Στο Σώμα Σου θυμήθηκε ο Έρωτας.

Στο Σώμα Σου κοιμήθηκε ο Έρωτας.

Μπορούνε τόσα πράματα να πάρουνε τη θέση τόσων πραγμάτων

-ουδέν αναντικατάστατον-

κι εμμένουμε στο ένα και συγκεκριμένο,

γιατί μάλλον δεν αντικαθίστανται όλα τελικά

ή

ίσως κι αυτό να είναι μια βεβιασμένη λογική,

Νίκη μου ή Αφροδίτη μου.

Όση ολότητα κι αν αναδείξουμε, πάντοτε

διατρέχει μια αποσπασματικότητα

κι αιρετικότητα την αντίληψη, τη σύλληψη,

την λέξη μας.

Για να Σε δω όσο πιο πλέρια γίνεται δεν κάνω βήματα πίσω,

μα Σε πλησιάζω.

Το σύνολο είναι κάτι παραπάνω από απλό άθροισμα των μερών του,

έτσι που το κάθε μέρος παύει

να είναι μια απλή αυθυπαρξία του εαυτού του.

Στο Σώμα Σου κατέληξε ο μίτος.

Το Σώμα Σου, Άτλα μου και Σίσυφέ μου.

Το Σώμα Σου με το σώμα μου είναι κάτι παραπάνω από δυο σώματα ενωμένα.

Τα μάτια Σου είναι δυο μαύρες τρύπες.

Το ραντάκι σου κομμάτι από ένα άετωμα.

Μπορούνε τόσα πράματα να πάρουν τη θέση τόσων άλλων.

Αυτά που δεν είναι αφεαυτά πώς ν' αντικατασταθούν

και πώς αυτά που μαζί με άλλα μαζί είναι κάτι παραπάνω από το άθροισμά τους

κι άρα κάτι άλλο και πέρα από αυτά καθεαυτά;