Ψυχούλα

Heart & Soul Nebulas

Δε πιστεύω στην μοναχικότητα απ’ όπου κι αν προέρχεται. Και λέω «δεν πιστεύω» κι όχι «δεν συμφωνώ», γιατί για το δεύτερο πρέπει να διάβασεις ανεξάντλητα, να ανακαλύψεις απροκατάληπτα, να «θεωθείς» βασανιστικά, να να να να (τραγουδιστά).

Δεν πιστεύω λοιπόν στην μοναχικότητα, γιατί νομίζω πως θα καταλήξει να είναι προάγγελος της μοναξιάς, ειδικά στις ατομικιστικές μας μέρες. Δεν πιστεύω στην «βύθιση» εντός μας για να βρούμε τον εαυτό μας (αλήθεια πού είναι αυτό το μέσα μας, αν δεν είναι τα σπλαχνικά μας βιολογικά όργανα, τα κυτταρικά μας «ιδεογράμματα» -μήπως υπάρχει ένα κενό μη συμβολικό εντός μας στο οποίο πρέπει να βουτήξουμε και να κολυμπήσουμε;). Πιστεύω στα όνειρα, την γνωστή συμπεριφορά των έμβιων όντων κατά τον ύπνο, ως μιαν επιπλέον βίωση της πραγματικότητάς μας. Πιστεύω στο ελάχιστο της ύπαρξής μας, που επειδή είμαστε έτσι από κατασκευής μας, έτσι βλέπουμε -κι έτσι καταλήγει να είναι- ο κόσμος. Δεν πιστεύω σαφώς, εν ολίγοις, ότι με τέτοιο σκαρί θα πρέπει να σκεφτούμε ταυτότητες και ρόλους πέρα απ’ αυτά και απ’ αυτούς που μας κάνουν να νιώθουμε όμορφα. Και πιστεύω πως «βρίσκουμε την άκρη» δοκιμάζοντας, πετυχαίνοντας-αποτυγχάοντας, ενισχυόμενοι-τιμωρούμενοι. Δεν πιστεύω πως με μιαν ενδοσκόπηση βρίσκεις το ιδανικό. Πιστεύω στην εξωστρέφεια.

Δεν μ’ αρέσει η εχεμύθεια του φαντασιακού μας. Μ’ αρέσει ν’ ακούω ανεξάντλητα κάποιον να μιλάει ακατάπαυστα για το κάθε τι, να λέει χαζομάρες όταν τον ρωτάω «τι κάνει». Είμαστε κι εμείς ουράνια σώματα, πολύ μικρότερης δυναμικότητας (κλπ κλπ κλπ) από τις μαύρες τρύπες και τ’ αστέρια ή τους πλανήτες ή τα νεφελώματα κλπ.

Πιστεύω στο επιπόλαιο λάθος του Ορφέα, την ανυπομονησία του και την τιμωρία του να χάσει την Ευρυδίκη του. Πιστεύω στη συγχώρεση και την άρση της ατομικότητάς μας: να ευθυνόμαστε για τα καλά μας εμεί, για τα κακά μας οι άλλοι και για τα κακά τους οι άλλοι, για τα καλά τους το περιβάλλον, η τύχη κλπ κλπ. Πιστεύω στην αγάπη και την άρση της ατομικότητάς μας: να δινόμαστε, να ερωτοτροπούμε σε κάθε ευκαιρία, να αφιερωνόμαστε, να αφοσιωνόμαστε, να συν-σχεδιάζουμε, να συν-δημιουργούμε, να διαφωνούμε, να τσακωνόμαστε, να πίνουμε μαζί καφέ και κρασί και να γινόμαστε λαμπόγυαλο στις αντιρρήσεις του ενός για τις ιδέες του άλλου.

Πιστεύω πως η ψυχή δεν υπάρχει, υπάρχει όμως η «ψυχούλα», γιατί έτσι μιλούσε γι’ αυτήν η μάνα μου ή η γιαγιά μου: «το λέει η ψυχούλα του», «ό,τι τραβάει η ψυχούλα σου», «ψυχούλα μου». Κι αυτή η ψυχούλα δεν πιστεύω ότι βρίσκεται μέσα μας ή στο σύμπαν, αλλά ανάμεσα στα ουράνια σώματα -που είμαστε κι εμείς. Στο ανάμεσό μας, στο ενδιάμεσό μας, στο διάμεσου μας.

Όταν θα ψάξω να με βρω, να βρω την προσωπική μου ευτυχία, την γαλήνη μου, αυτό το «μου» και «με», αυτή η αυτο-αναφορικότητά μου στις αξίες αυτές που δεν ήταν ποτέ δικές μου, αλλά μού δόθηκαν ως στόχοι ζωής λόγω του πλαισίου στο οποίο γεννήθηκα, εγώ θα τα ψάξω μέσα στον κύκλο των αγαπημένων μου προσώπων και των ανθρώπων που θα ‘θελα να ‘μαστε αγαπημένοι.

Πρώτη δημοσίευση:
Πάστα Φλώρα / 27 Νοέμβρη 2016

ανακατεύθυνση στο πρωτότυπο εδώ