Σπιτάκι

©De Chirico

Σκοντάφτοντας
στο κομοδίνο
δίπλα από το ημίδιπλο κρεβάτι
και σχεδόν αδιαχώριστος
ο νιπτήρας από τον νεροχύτη,
ένα μικρό σπίτι
-σπίτι μου, σπιτάκι μου-
σαν σπιτάκι σκύλου,
η καρτερία τετράποδη και ζωόμορφη,
η ανυπομονησία.

Όποιος θα γυρνάει πρώτος από τη δουλειά και θα καρτερεί,
θα ανυπομονεί
και θα φωλιάζει πάντα και μια αμφιβολία:
μα αυτή τη σταλιά ονειρεύτηκα να περάσω τη ζωή μου;
Κι όσο κι αν δεν την περάσαμε
και δε θα την περάσουμε,
αχ,
ναι, ναι, αυτό,
ότι η αγάπη είναι μια καρτερία,
δε θα καρτεράμε μόνο ο ένας τον άλλον,
αλλά και από αυτό το σπιτάκι να πάμε στο επόμενο
κι απ' αυτή τη ζωή να πάμε στην επόμενη.

Σκοντάφτοντας
στο παράθυρο του μπαλκονιού
μπαίνοντας από την εξώπορτα
-διαμπερές-
από το διάδρομο της πολυκατοικίας να βλέπεις
την απέναντι πολυκατοικία μέσα από το παράθυρο του δωματίου,
μέσα από τα μάτια σου
να φαίνεται η αντανάκλαση που καθρεφτίζεται σ' αυτά.

Μη θυμώνεις
για την καλύτερη ζωή που δεν έχουμε.
Ίσως τελικά,
η αγάπη να είναι ζήτημα ταξικό
-εμείς οι φτωχοί έχουμε τουλάχιστον την αγάπη μας-
ή ίσως να είναι κάτι που εφηύραμε για να ξεχωρίσουμε
-όπως σ' ένα πείραμα που ζητήσανε σε δυο ομάδες παιδιών να φτιάξουν μια καλύβα
μ' ό,τι υλικά είχαν, στην μία δώσανε και μια κόλλα, διευκολύνοντάς τους το έργο κι έτσι, η άλλη η ομάδα, η αδικημένη, έφτιαξε έναν υπέροχο κήπο, ν' αντισταθμίσει την αδικία.

Σου 'χα πει πως
θυμώνοντας
είναι μια διεκδίκηση ετερότητάς μας από τον άλλον,
μια διάκριση, ότι εγώ είμαι κάτι άλλο από σένα,
σου θυμώνω που αυτό που δεν κάνω το κάνεις
ή σου θυμώνω που ό,τι κάνω και δεν τολμάω να μου θυμώσω το κάνεις κι εσύ.
Ο θυμός είναι μια ανυπομονησία,
ναι,
ίσως αυτό το παίρνει από την αγάπη και στέκει μόνο με την καρτερία αδελφή.

Σου 'χα πει να
μη μου ζητάς συγγνώμη,
γιατί η συγγνώμη είναι μια σύμβαση κοινωνική,
μια αναγνώριση ενοχής
και τύψη,
ενώ εγώ σε θέλω να με κοιτάς στα μάτια
και να σε συγχωρώ,
να σε εμπεριέχω,
να σε αγκαλιάζω
με την τραχύτητά σου, που είσαι αυτό που είσαι
και να μην προσμένη μιαν αλλαγή σου, να μην καρτερώ να γίνεις κάτι άλλο
από αυτό που είσαι.

Ίσως, λοιπόν,
που σ' αγαπώ,
η αγάπη να μην είναι ούτε καρτερία
και να μένει ορφανή
και να 'ναι μόνο αυτό το φτωχό σπιτάκι
όπου σκεφτόμαστε να περάσουμε
λίγο καιρό,
ένα αντίβαρο θυμού.

Μη μ' αγαπάς,
αν δεν νιώθεις ανοίκεια στο σκοτάδι όπως εγώ
και
μη μ' αγαπάς,
αν δεν νιώθεις ανοίκεια στο σπίτι το μικρό αυτό.
Μη μ' αγαπάς,
αν εφόσον είμαι μια ευκαιρία να πας παρακάτω,
πιο πέρα κι από μένα τον ίδιο,
εσύ δεν φεύγεις μακριά,
παρά ορίζεις το εγγύς
εγγύτερα
απ' το δέρμα
και το ψέμα.
Διότι η αλήθεια, αγάπη μου,
είναι μια διαδοχική αλλοτρίωση
στο ψέμα.