πολύγραφος

©magritte

Ο τρόπος που γράφτηκαν οι μυθολογίες
είναι ο τρόπος πάνω στον οποίο
γράφονται
μοίρες κι η ιστορία.

Έτσι, λοιπόν, δρόμος και ταξίδι και προορισμός
ένα μοντέλο και μια παρτιτούρα
πάνω στην οποία
αντιπαραβάλλουμε ανεξίτηλα
τον κόσμο
απέναντι στον κόσμο.

Οι δρόμοι και τα μονοπάτια,
τα σταυροδρόμια
βυθίζονται στην κινούμενη άμμο του δέρατος

γίνονται φλέβες.

Τ' αποτυπώματα και τα φιλιά
που αφήσαμε πάνω σε ξένα σώματα,
τα μικρόβια
γίνονται κάποτε
διεκδικητές ταυτοτήτων
κι αναμνήσεων.

Όπως μάς τα διηγηθήκανε τα ξέρουμε
κι όπως διηγηθήκαμε
ο κόσμος υπάρχει.

Όπως σε διηγήθηκες σ' εμένα σε ξέρω
κι όπως με διηγήθηκα
σου είμαι.

Και φιλιόμαστε
και δίπλα γράφονται στον πολύγραφο
-ή όπως κι αν μοιάζει τώρα-
προκηρύξεις και φορτώνονται
όπλα
κι έχουμε αυτούς που καίνε περιουσίες
και τα κορμιά τους
και τους Χριστούς που καίγονται στην μεταμόρφωσή τους
κι εμείς κάτω από μια λάμπα.
Πόσοι φωτισμοί μάς φέγγουν και πόσο φως
σπαταλάται για μιας στιγμής ελευθερία στην αιώνιά μας καταδίκη.

Δεν ήμασταν ερωτευμένοι, αλλά έτσι ξεγελάσαμε
τους φρουρούς που περνούσαν
παραδίπλα απ' το παγκάκι μας.

Και ξεγελάστηκα.

Χρόνια μετά, τώρα δα, ακόμη θυμάμαι
τα κρύα χείλη
σαν να φύλαγα σώμα νεκρό.

Κι έκανε κρύο.
Κι οι φρουροί περνούσαν παραδίπλα
απ' το παγκάκι μας.
Οι περαστικοί περνούσαν παραδίπλα
απ' το παγκάκι μας.
Οι δρόμοι,
το μοντέλο με το οποίο αντιπαραβάλλουμε τον κόσμο
απέναντι στον κόσμο,
περνούσαν παραδίπλα
απ' το παγκάκι μας.
Τα φιλιά και τ' αποτυπώματα
τ' αφήσαμε
σαν πεσμένα, ξεχασμένα κλειδιά
στο παγκάκι μας.

Και μια προκήρυξη,
σκέτη μυθολογία.