πήλιον.

©Rothko

Κι έρχονται οι ύπνοι και φεύγουνε πιο βιαστικά από τους ανθρώπους. Το ίδιο όνειρο δεν το βλέπεις δυο φορές ποτέ, όπως το ίδιο ποτάμι δεν κολυμπάς ποτέ, όπως τον ίδιο άνθρωπο δυο φορές δε φιλάς. Το κακό το να 'σαι τρύπα και να περιέχεις ή μέσα σου να πέφτουν είναι που σε τρύπα δε μπορείς να πέσεις ή να σε περιέξουν. Βαρειά στερεωμένα στη γη τα δέντρα. Μα πιο πολύ οι άνθρωποι, όταν κρατιούνται χέρι χέρι. Λένε πως τα δέντρα δεν μετακινούνται. Μα τα 5 δάχτυλά μου και τα 5 δάχτυλά σου είναι μια στοίβα ξυλαράκια που σπάνε πιο δύσκολα. Λένε πως οι άνθρωποι φεύγουν διαρκώς. Μα η στύση μου είναι μια ρίζα σου: όπως φουσκώνει και σκάει ένα πεζοδρόμιο από την ορμητική ρίζα ενός δέντρου που θεριεύει στα σπλάχνα του. Και κοιμούνται πλάι πλάι οι άνθρωποι σαν πεσόντες σε πόλεμο. Ένα κουτάβι ξαπλωμένο με τα ρούχα. Να μας θυμάται κάποιος σαν ήμασταν κουτάβια. Ο μη ων. Και κοιμόμαστε σαν ρίζες δέντρων στα χώματα των άλλων. Κι από πάνω μπλέκονται κλαδιά τα χέρια των ανθρώπων κι από κάτω στον υδροφόρο ορίζοντα περνά το ποτάμι που μέσα στο ίδιο δυο φορές δε μπορείς να βουτήξεις.