 |
| ©Γύζης |
Προσωρινοί
σαν να μας μπερδεύουνε
μ' αλάτι αντί για ζάχαρη
σ' έναν νερόβραστο καφέ
και που σημασία δεν έχει που είναι νερόβραστος.
Προσωρινοί
σαν τ' άστρα
να βάφουμε με στάχτη
που μένει μαυρίλα στα ακροδάχτυλα
την νύχτα
εκεί που έχει αστέρια.
Προσωρινοί
και να θυμάσαι
ευτυχώς που είμαστε έτσι.
Όπως τελειώνει ο χώρος ο βιώσιμος
έτσι κι ο χρόνος
και αναζητώντας και διεκδικώντας κι άλλο χώρο
έτσι γίνεται και με τον χρόνο
και γι' αυτό όλος ο χρόνος μας είναι μοιρασμένος
στο πριν και το μετά
και δεν υπάρχει το τώρα.
Προς ώρας
πρόσω ολοταχώς
προσωρινοί κι αγαπημένοι
τεθλασμένοι άνθρωποι
στα σώματα άλλων κι αλλοτινών.
Ο κόσμος δύει
σε μιαν ερώτησή σου
"Ποιος κόσμος καλέ;"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου