είδωλο.

©Turmer

Διαρριγνύω τα ιμάτιά μου,
ως άλλος Καϊάφας,
γυμνός μπροστά σου να σταθώ,
γυμνός μπροστά σου στέκομαι.

Όλα τα είδωλα στα κάτοπτρα
είναι τα πρωτότυπα,
το γυμνό κορμί σου μπροστά στον καθρέφτη δεν είναι
το δικό σου.

Χτυπάω την πόρτα την ξύλινη,
για να φύγουν οι δαίμονες που ακούν
-κούφια να 'ν' η ώρα που τ' ακούει-
σ' αγαπάω
και υπήρξα ερωτευμένος μ' εσένα
σε έναν ακραίο βαθμό,
σαν να μπορούσα να υποστηρίξω τις βαθύτερες ιδεολογίες μου
και υπαρξιακές μου ταυτότητες:

είσαι η μεγαλύτερη ιδέα που συνέλαβα ποτέ.
Και δεν είσαι -συγχρόνως.

Εκεί που στράφηκε το βλέμμα
άνθισε ένα βουνό γεμάτο από αμυγδαλιές
κι ένα ηφαίστειο εξερράγη
κι αυτά τα δύο όλως περιέργως δεν αλληλοεπηρεάστηκαν,
καθώς η καυτή λάβα πέρασε μέσα από τα κορμιά των αμυγδαλιών.
Μάλλον

οι αμυγδαλιές επηρέασαν περισσότερο το καυτό κορμί της λάβας,
απ' όπου ξεπετάχτηκαν ηλίανθοι,
ψημένα αμύγδαλα
και ηλιόσποροι. Εκεί

που στράφηκε το βλέμ-
μα
άνθισες,
σφηνώθηκε ανάμεσα στα δυο σου πόδια
ένα άλογο
κι έγινες κένταυρος με τη βαθειά σοφία και τη βαθειά επιθετικότητα
κι ανήμπορος να εκφραστείς και να ερωτευτείς,
μισός μισός, χιμαιρικός,
έζησες. Έτσι

ζήσαμε
χιμαιρικοί
-χτύπα ξύλο-
κι ερωτευτήκαμε
για μια στιγμή, όσο η λάβα
έκαψε τα κορμιά μας και είχαμε
το ψημένο συκώτι μας προσφορά στην όρεξη του άλλου
κι είχαμε και την αναγέννησή του
για κάθε άλλον επόμενο πεινασμένο εραστή.
Μην ανάβεις το φως,
που

γι' αυτό μάς τιμώρησε ο θεός,
καρφωμένους σε κρεβάτια,
το λειψό μας σώμα ν' αναγεννάται για κάθε επόμενη βορά
στου καθενός τα χέρια.

Μάλ-
λον
εκεί που στράφη-
κε
το βλέμ-
μα
άστραψε το είδωλό μας,
πιο εμείς
απ' όσο εμείς
μες στο κορμί μας.