κύκλος.

Χάιδεψες ποτέ σου έναν κύκλο;
Αν άγγιξες ποτέ σου ένα κομμάτι ενός κύκλου, ένα απειροελάχιστο τμήμα του,
άγγιξες τον κύκλο:
το ποτήρι νερό που ήπιες,
την ιδέα που μοιράστηκες,
τη φήμη που άκουσες και λίγο σ' επηρέασε,
η άρνηση στην άποψή σου,
το δέρμα που αναρρίγησε στο χάδι σου,
το χαρτί που δίπλωσες και το έστειλες ταχυδρομικώς
ή το mail, που είχες την ευκαιρία να σκεφτείς,
να σβήσεις και να διορθώσεις και να επαναδιατυπώσεις σε ελάχιστες στιγμές χωρίς μουτζούρες
-πόσο λείπει η μουτζούρα από τα ποιήματα, όπως
ακριβώς λείπει κι η φωνή, το ασθμαίνον και το κόμπιασμά της-
στον αποστολέα, που μένει αποθηκευμένο,
το ανεπίδοτο -εν γένει- και το προ πολλού εννοημένο και δοσμένο
ποικιλοτρόπως εκλαμβανόμενο,
σημαίνον και σημαινόμενο,
η κένωση και τα κόπρανα,
οι μύγες που γύρω γύρω στη μέση άσκοπα ενός θερινού δωματίου,
το μεσημέρι που μυήθηκε στον έρωτα στο κρεβάτι του ίδιου δωματίου,
η μέλισσα με την κολλημένη γύρη
και το πτηνό που το κουβαλά το σύννεφο
και το σύννεφο που το καβαλά ο ουρανός
και το ψάρι -ακόμη και η μικροσκοπική πανίδα που κουβανεί έναν Ιωνά-
που πιάστηκε στα δίχτυα του ψαρά,
η άκαρπη ψαριά
κι η ξαστεριά ένα κρύο ανοιξιάτικο βραδάκι,
η ώρα που έφυγε κι έφυγε αυτός που σε περίμενε,
η αναμονή που επιστρέφει
κι αυτό που αν κι επιστρέφει, δεν είναι ποτέ νόστος
κι άλλα πολλά που θα μπορούσες να τα ζήσεις και ξαναζήσεις
κι όμως,
αγγίζοντάς τα τα κάνει φαύλο κύκλο,
μια δίνη που αν κι είσαι εντός τους,
διαρκώς απομακρύνεσαι,
σαν βουτώντας στη θάλασσα και καταβυθίζεσαι, απομακρυνόμενος από την επιφάνεια,
μα πάντα εντός της θάλασσας.
Χάιδεψες ποτέ τον Κύκλο;