κλάπσα.

©Lichtenstein

Aναρριγώ.

Ποια σκέψη σου πέρασε σαν αέρας απο τα φυλλώματά μου.

Κρυώνω.

Ποια υγρασία υπόγειων ρυακιών ρέ-

ει κάτω από τα πόδια μου,

τις ρίζες που σηκώνουν σαν πλάκες πεζοδρομίων

το δέρμα σου.

Δε μ' αρέσει πια

το φως

που σ' αλλοιώνει.

Δε γουστάρω ούτε το σκοτάδι που σε κρύβει.

Δε μυρίζεις, σαν ελάφι

απομακρύνεσαι μακριά από τα μικρά του για να μη τα βρει ο εχθρός.

Μου απομακρύνεσαι σαν ελάφι να μη με βρουν.

Δε σε βρίσκω.

Όχι δε σ' έχασα.

Απλώς δε σε βρίσκω εύκολα πια.

Ο καφές κρυώνει, ο καφές είναι βαρύς, το τσιγάρο τελειώνει πιο γρήγορα, όπως ασθμαίνω

καπνίζοντάς το -άλλη συνήθεια από το πουθενά-

και το φεγγάρι τελειώνει πιο γρήγορα όπως ασθμαίνω.

Όλα γύρω μου είναι μια αντίδραση σε ό,τι κάνω:

ο ουρανός ψηλώνει και το φεγγάρι δυναμώνει και ε-

σύ σκληραίνεις το δέρμα σου και οι ρώ-

γες σου στάζουν ένα αρχαίο γάλα, μάρμαρο και αστέρι,

ένα ρετσίνι γλύφει το μάγουλό σου, το γλείφω κι έχει τη γεύση των δακρύων σου,

μα πια ξέρω πως δεν κλαις και πως πια δεν αντιδράς σε όσα λέω.

Είμαι αδρανής στην αιώνια κίνηση του κόσμου. Σε θέλω.

Δε γράφω ποίηση πια, δεν κάνω κάτι σπουδάίο, δε σώζω τον κόσμο και γε-

νι-

κά

δεν παίρνω ευθύνη.

Αν μετρούσα τις φορές που είπα πως φτάνει, ως εδώ, όλα θα ήταν ανεπαίσθητες κουκίδες στο σύμπαν.

Δεν είσαι η Αριάδνη.

Ο μινώταυρος είναι ο έρωτας που ψάχνουμε

ή τελοσπάντων αυτό που ψάχνουμε πάντα. Το

πώς θα βγούμε είναι άλλη γαμησιάτικη μανούβρα.

Μην παίρνεις τους ρόλους που σου επιβάλλω. Μου αρ-

κεί που μπορώ να σε φλερτάρω ενώ κάνεις όσα παλιότερα δε θα με έλκυαν.

Έμαθα πλέον πως οι άνθρωποι είναι σαν τ' αστέρια, αιώνες φωτός απομακρυ-

σμένοι και φτάνουν σ' εμάς καθυστερημένα.

Δεν ξέρω, αν πια υπάρχεις κι αν υπάρχω όπως είμαι τώρα για σένα.

Γι' αυτό σε κερνάω ένα κρασί κι ένα τσιγάρο κι αυτά αρκούν για να ξεχαστούμε λίγο από τη βοή του κόσμου.

Αύριο θα ξυπνήσουμε για τη δουλειά και τα μαθήματα κι ίσως με νέα όνειρα για τις ζωές μας. Αλ-

λά τώρα άκου με:

δε μπορώ άλλο τον κόσμο.

Δε θέλω ν' αυτοκτονήσω σαφώς. Μείνε.

Έλα να καπνίσουμε ένα φεγ-

γάρι και να πιούμε δυο μπουκάλια κρασί, ενώ μου μιλάς για τη φθορά.

Ή

μάλλον εγώ θ' ακούω τη φθορά έξω από κάθε τι που μου λες.