θεωρία διπλού δεσμού.

©Hopper

Συμφραζόμενοι.
Κι εσύ, ομοίως.

Ο καθυστερημένος ήχος ενός αεροπλάνου ειδωμένου από ώρα
ακουγόταν ταυτόχρονα με την ανάσα σου λίγο πιο κάτω
από το πηγούνι μου.
Μέσα στο λαγοκοίμισμα και τον ύπνο τον ελαφρύ,
που δε φέρνει όνειρα,
με τις διαρκείς αφυπνίσεις -τις σχεδόν αμοιβαίες και ταυτόχρονες-
σιγοψιθυρίσαμε
ο ένας
στον άλλον
κουβέντες κι ερωτήσεις στο σκοτάδι.

"Γιατί εμένα;" ρώτησες,
"γιατί έτσι" απάντησα.
Ως εκεί απ' όλο το βράδυ τόσα θα μπορούσες να καταλάβεις
από τα συμφραζόμενα.

Η νύχτα είναι ο κέρβερος στη ζωή μας. Οι νύχτες
είναι οι φύλακες στη ζωή μας. Αν
κάνεις να τις περάσεις, αν καταφέρεις και τις περάσεις.

Τα μαλλιά σου σε προλογίζουν:
με ή χωρίς σώμα
είσαι εκεί. Σαν πηλός
το χέρι μου, η παλάμη μου πήρε το σχήμα των καμπυλών σου,
σχεδόν σαν να μη σε χρειάζομαι για να σε νιώσω
πού κυρτώνεις,
πού το στήθος
και πού το ξέφωτο, πού
το χείλος
και πού ο ξέχειλος ορός του αίματός σου.

Όπως και να 'χει, όχι λόγια βαρειά,
όχι ποίηση βαρειά, όχι σώματα βαρειά,
όχι ματιές βαρειές. Αν κάτι
να κάνει να διακριθεί, είναι το ελαφρύ.
Το χάδι που ακουμπά και δεν ακουμπά,
το φιλί που νοτίζει και δεν νοτίζει,
η αγκαλιά που σφίγγει και δεν σφίγγει,
το βήμα που φεύγεις και δε φεύγεις,
τα λόγια που λες και δε λέγονται,
που υπονοείς,
που όπως και να 'χει:
"είσαι τρελός;" ρώτησες
και σε ρωτώ, αν ξέρεις για τη θεωρία του διπλού δεσμού
στην ανθρώπινη επικοινωνία.