δείπνον.

da Vinci

Και θα τρυπάνε τα δάχτυλα το δέρμα & θα μυρίζουν μύρο οι αποστειρωμένες πληγές. Θα σε αγκάλιαζα σα σε Πιετά, το ευλύγιστο και σαν ύφασμα μεταξένιο το κορμί σου εσταυρωμένο στην αγκαλιά μου. Οι άνθρωποι κι αν δεν ενώνονται ποτέ, αν δε σμίξουν οι χείμαρροι εις κοίτην μίαν κι αν τα υγρά του σώματός μας δεν αλλοιώσουν την αυτονομία τους. Τα στήθη σου με την απόκρημνη θέα σκάνε σαν υπερκαινοφανής ή σαν τον καρπό που ωριμάζει σαν ενδακτυλιστούν στο άγγιγμα. Το δέρμα λιώνει και το δέρμα λιώνει και συμπεριφέρεται σα τέλειο υγρό μέσα σε κολωνάτα ποτήρια ενός δείπνου Εξολοθρευτή Αγγέλου και Περί Έρωτος Συμποσίου και του Λυκάωνος και Δείπνου Μυστικού και των Πατατοφάγων και στο τζανκ φουντ σε ένα κρύο και βρώμικο στενό της Νέας Υόρκης. Είμαστε πέρα για πέρα ανταλλάξιμη σάρκα στα βαθειά πελάγη και μηδενός εξαιρουμένου μη αναντικατάστατοι, έτσι που κανείς δεν αντικαθιστά κανέναν και παραμένουμε εκεί ασάλευτοι. Αν για μια στιγμή ερωτευτήκαμε, το σώμα μας το νιώσαμε για μια στιγμή. Αν δεν πόνεσε το σώμα μια φορά, δεν θα υπάρξει άλλος πόνος πιο βαθύς από τον πόνο που δεν νιώθεις. Κι αν δεν ερωτεύτηκες, βαθύτερος έρωτας δε θα υπάρξει από τον ανεκπλήρωτο που στάζει αίμα, μα δε στάζει σπέρμα. Σαν το άκοπο λουλούδι, θα είσαι το άκοπο λουλούδι, για να είσαι λουλούδι και να νιώθεις λουλούδι. Όλοι οι άνθρωποί σου κάποτε καταλήγουν σε έναν, εκπίπτουν εις σάρκαν κι έννοιαν μίαν.