Πέμπτη_08_Φλεβάρη_2018

©Chagall

Νηστεύω για να σε φιλήσω.

Έχει ευθύνη το να ανήκεις και να ενώνεσαι,

να εκβάλλεσαι,

στα χέρια σου να νιώθω δέρας χρυσό, πουκάμισο ματωμένο,

ρυθμός που αναμένει να ακουστεί

στο χτύπημα του δαχτύλου σου

στο τραπέζι.

Ας θεωθώ

κατά πώς εσύ εννοείς το άγγιγμα, ποιος

άλλωστε εγώ να οριστώ αλλιώς

στο σύμπλεγμα που μάς σκάλισαν

τυραννοκτόνους, βρέφη που

βυζαίνουν λύκαινα ή το

ζευγάρι στου Klimt το φιλί και η πτήση

στο ζευγάρι του Chagall.

Το συναίσθημα είναι διανυσματική μεταβλητή και

δεν είναι ο καιρός εγγύς να μάς αποκρυσταλλώσει ένα ποίημα και

να μη μάς χρειάζεται πια η ανάμνηση που

θα αφήσουμε στους αιώνες.

Φυλ-

λοβολώ, ρίχνω δυο δάχτυλα,

ένα κομμάτι στήθους,

ένα ζευγάρι μάτια,

να σωθώ

μονός

στις κιβωτούς και τους κατακλυσμούς.

Όχι για να με συμπληρώσεις, αλλά κάπως να

σωθεί κι ένα κομμάτι μοναξιάς,

καθώς πάντα εφευρίσκεται όσο επιμελώς κι αν την κλεισουμε έξω

από τη σωσίβια λέμβο.
Να, κράτα μου το χέρι.

Αυτό που μένει απ' όσα λέω "χέρι μου",

τελοσπάντων.