Πυκνό

Το σώμα
μια αρχαιολογική ανθρωπογεωγραφία,
μια ανθρωπολογία υψηλής πυκνότητας
-κάτω από στρώματα επιδερμίδας, χώματος, ινώδους, νεκρών δερματικών κυττάρων, χαδιών, ηλιοκαμμάτων, ριγών
βρίσκεις το έφηβό σου κάποτε
και
γιατί αυτή η κλίση των δαχτύλων, ποια χειρονομία
και ποιο γεγονός τα όρισε να κλείνουν τοιουτοτρόπως;

Γιατί κρατάω το μαχαίρι έτσι και κόβω έτσι
κρατώντας το ψωμί
κι αλείβω το βούτυρο
και στρογγυλεύω την πανσέληνο,
φτιάχνοντάς σου ένα γεύμα;

Το εσταυρωμένο φεγγάρι
κι ο καρφωμένος κεντημένος πίνακας μιας αναγνώστριας στην κορυφή της τραπεζαρίας -αντί ενός Δείπνου Μυστικού.
Το μπηγμένο μαχαίρι στο ξύλο κοπής με τη μύτη
και το δέντρο το γέρικο ανάμεσα απ' τις πλάκες του πεζοδρομίου
και το φεγγάρι να περνάει μέσα απ' τη φυλλωσιά
και να,
το φεγγάρι σαν πίνακας, σα στολίδι, σα μενταγιόν
στον κόρφο του δέντρου
(σαν τον πίνακα του Μαγκρίτ)
και το στήθος σου -αν και γυμνό-
με μία λάμψη στον κόρφο σου,
δάκρυ -ωκεανός συμπυκνωμένος-
και
ιδρώτας -κόπωση κι αγωνία αιώνων σε ένα κομμάτι δέρατος-
και
μικρό μικρό στολίδι με μιαν αόρατη αλυσίδα
περασμένο στο λαιμό σου.

Σπόρος
ίδιος
κι απαράλλαχτος
σαν τη στιγμή του Μπινγκ Μπανγκ
-κι ας μην υπήρξε, είναι τέλεια μεταφορά

κι είναι μαγικό που κάτι
που δεν υπάρχει
μοιάζει ικανό να μεταδώσει
την εικόνα
αυτού που υπήρξε, υπάρχει ή θα υπάρξει
ή την εικόνα για να υπάρξει.

Που ο τελευταίος θάνατος
θα τους συμπυκνώσει όλους
και
θα τους αναιρέσει

και θα 'ναι ίδιο και το αυτό.

Σπόρος
συμπυκνωμένο σύμπαν
κάθε τινός.

Και τώρα που πέρασαν τα βαρετά τα λόγια κι έφτασες ως εδώ,
σαν μήνυμα παραπλανητικό, να δω, αν θα φτάσεις,
σαν άθλοι που θα σε οδηγούσαν ως εδώ,
αν είχες καρδιά και σθένος κι υπομονή:

μες στην τρυφερή κοιλότητά σου,
σαν τη σπηλιά της Αλταμίρα

-δε με νοιάζει το άπλετο φως,
ούτε της θάλασσας η απεραντοσύνη
κι ούτε του μύθου οι εικόνες
και τα λόγια των μεγάλων ποιητών και προφητών-

σαν τη σπηλιά και στάβλο της Βηθλεέμ

και σαν τη σπηλιά που χώρισαν παντοτινά ο Ορφέας κι η Ευρυδίκη,

μες στη τρυφερή κοιλότητά σου
έμεινα χαραγμένος:
παλάμη και δαχτυλικό αποτύπωμα,
ταύρος και κυνηγός,
Χριστός,
ηχώ
και πένθος.

Σπόρος μες στην τρυφερή κοιλότητά σου
ένας λόγος,
να γεννηθεί ποίηση και προφητεία:
εγώ,
άνθρωπος συμπυκνωμένος,
φιλί συμπυκνώνω,
φιλί σου αφήνω
στον κόρφο σου.