ΣιωΠες

Εκκρεμείς
κι αναβάλλεσαι
για να υπάρξει μέλλον
συμβολικό.

Ποια η ταυτότητα της ομορφιάς, όταν αποχωρεί το πρόσωπο; Από τα πέρατα του κόσμου έρχεται το τέλος του κόσμου αφήνοντας πίσω του σα σαλιγκάρι σάλια, σαν το παρατεταμένο φιλί εραστών και Ιούδα, ένας μίτος Αριάδνης να βρει να επιστρέψει από τούτον τον κόσμο το τέλος του. Ποια η κίνηση της ομορφιάς, όταν αποσυρθεί το ρίγος;

Ποια η κίνηση της ομορφιάς, όταν αποσυρθεί το ρίγος, πέρα από το να κρατάς ζεστά τα χέρια σου τρίβοντας το ένα με το άλλο, όπως ενώθηκαν και τρίφτηκαν τα χέρια με άλλα χέρια.

Κι από τα τέρατα του κόσμου το πιο βίαιο, αυτό που δεν λέγεται: αυτό για το οποίο υπάρχει η λέξη, υπάρχει ο πόθος κι η συνέπεια, μα δε λέγεται και γίνεται μια σιωπή σα μαύρη τρύπα, που όλα τα σημαίνει και πιο πολλά απ' όσα θα σήμαιναν όσα δεν είπες. Όσα έχουν όνομα στον κόσμο δε λέγονται και δεν αποκαλούνται όσο υπνοβατούν.

Δεν κάνει να ξυπνάς τον υπνοβάτη με τ' όνομά του ή να φωνάζεις τον νεκρό την ώρα που πεθαίνει.

Λένε γυρνά σε μια κατάσταση ανάμεσα σε ύπνο και σε ξύπνιο, σε θάνατο και μη θάνατο. Όσα έχουν όνομα στον κόσμο να μη λέγονται και να μην αποκαλούνται, όσο υπνοβατούν. Μα μια σιωπή που όλα τα σημαίνει. Ποια η ομορφιά που να παρέμεινε ως το τέλος ομορφιά δίχως να νικήσει και δίχως να αμφισβητηθεί και δίχως να προδώσει;

Κι αυτοί που ήξεραν, τ' αγαπάνε πιο πολλοί, κι όσοι δεν ήξεραν, όσα γι' αγάπη κι έρωτα είπε θα μάθουν και θα λένε. Κι οι λέξεις θα μοιράζονται φειδωλά. Καλύτερα να έχουνε οι μεν λιγότερες στο σύνολο, μα πολύ περισσότερες από τους δε, παρά πάρα πολλές στο σύνολο, μα ίσα λίγο περισσότερες από τους δε. Κι όλο τα ίδια και τα ίδια θα λέγονται: από κουτσομπολιά μέχρι την υψηλή την ποίηση και τη φιλοσοφία. Ή για τον καιρό, που κρύωσε και μίκρυνε η μέρα. Και θα ΄χει λίγο μερίδιο η ομορφιά να λέγεται αυτολεξεί και να κρύβει μέσα της σα βαλίτσα -από μόνη της η λέξη- χείλια, πόδια, μάτια, καρδιές, δέντρα, λέξεις και πάλι.

Δεν υπάρχει δυστυχώς το σύντομο μονοπάτι. Για να γνωρίσεις ποιος είσαι, υπάρχει πάντα ο Άλλος και για να φτάσεις στους άλλους περνάς μέσα από τις τρύπες σου (αυτές που μετράς, όταν ξεμετράσαι, αυτές που λεν και σκουληκότρυπες, τις μαύρες τρύπες του μυαλού σου). Δεν υπάρχει δυστυχώς το σύντομο μονοπάτι ευτυχώς.

Αν στο φιλί δεν μιμούμαστε συμπαντικές ενώσεις στον μικρόκοσμο αυτόν μας, είναι δύο χείλια που ως τη σάρκα τους την ίδια φτάνουν. Εν ολίγοις, απ' τις μεταφορές τις ποιητικές γνωρίζουμε τι και τι δεν είμαστε.

*painting by Feodorowitz