Δρόμος

©Εγγονόπουλος

Τους ανθρώπους στη ζωή μας

με μιαν υποχρέωση τους ξεκλέψαμε απ' τον Άδη,

μα πώς να το κάνεις

και  να μην

τους κοιτάς μέσα στα μάτια.

Κάθε φορά που σε κοιτώ,

που γυρίζω να δω,

αν στο πεζοδρόμιο περπατάς, στις όχθες της πολυσύχναστης της λεωφόρου,

που γυρίζω να σε δω,

ξεμακραίνεις.

Δε μιλώ πολύ,

γιατί δε μιλούσε.

Μπερδευόμαστε

μέσα στον κόσμο

από σκιές κι αντανακλάσεις,

μα τι να κάνεις, αφού μπορείς

κι αυτές -και πόσω μάλλον αυτές, κυρίως-

να ερωτευτείς, να εμπιστευτείς και να τις

ακολουθείς.

Δεν είσαι μπλεγμένος σε ιστό.

Με τον ιστό που είσαι σε μπερδεύεις.

Όνειρο στο όνειρο έρχεται η νύχτα.

Τα σώματά μας είναι το πέρασμα της νύχτας.

Η νύχτα το πέρασμα των σωμάτων μας.

Διανυκτερεύουν σα σε ξενοδοχείο τα κορμιά μας μες στο όνειρο. Δεν

είναι

νύχτα. Είναι σκοτάδι όπου σταυρώνονται

όσα δε διασταυρώνονται.

Κάθε κεφάλι Λερναίας Ύδρας που κόβεις,

δυο φυτρώνουν,

όπως κάθε φορά που

κόβεις ένα πράγμα, μια αλήθεια, μια σκιά και μια αντανάκλαση.

Μιλώ
γιατί σιωπούσε.
Απλά ρήματα
οι μοίρες μας.
Η ουσία λανθάνει της ύπαρξης.
Σχεδόν δε χρειάζεται να είσαι.
Μιλώ.
Σχεδόν είμαι μιλιά.