Σόλο σε μπανιέρα / μονόλογος / αποσπάσματα

Death of Mara / Jacques-Louis David

Τώρα πια μακριά σου, μοιάζει σαν να μη σε είχα ποτέ ξανά πιο κοντά ανά πάσα στιγμή. Από κοντά έμοιαζες σαν αέρας, άγγιγμα από κάπου μακριά - στάση πριν πας κάπου μακριά. Δεν φεύγουν οι άνθρωποι. Τσου. Ο άνθρωπος φεύγει, η στατιστικά ασήμαντη μοναδιαία περίπτωση. Που ανάμεσα στον μέσο όρων χιλίων ανθρώπων και στην μοναχική στιγμή του ενός, μοιάζει το δίκιο να γέρνει προς το δεύτερο. Τώρα πια μακριά σου, μοιάζει εσύ εμένα να νοσταλγήσεις, όσο κι αν πονώ. Στην αιώνια εξορία των λόγων θα ξενιτευτώ, εκεί που θα μιλάω για σένα, θα θυμάμαι εσένα, θα είμαι για σένα, χωρίς εσένα. Ερωτική ανθρωπογεωγραφία - μια πίστη χωρίς είδωλα, χωρίς εικόνες, χωρίς στιγμές, χωρίς σημάδια και θαύματα. Μια πίστη. Σκέτη. Σκέτο. Τώρα πια. Σκέτο.
[...]
Οι άνθρωποι που αγαπάς είναι οι μικρές προδοσίες στα μεγάλα ιδανικά σου -ας ξεράσω. Όχι, ούτε καν κάλλιον προτιμάν την αλήθειαν. Μικρές κερκόπορτες και ας κάνουμε μιαν εξαίρεση για τους ανθρώπους μας. Δίκοπα μαχαίρια και χαλάλι.

[...]

O φόβος τρέφεται από αυτό που κάποτε αγνόησες ή εξακολουθείς συστηματικά να αγνοείς. Το ίδιο κι ο πόνος κι ο θυμός. Τι τέρατα άραγε να γεννιούνται αύριο τέτοιαν ώρα, όταν άλλα τέρατα θα έχουν νικηθεί; Ο φόβος για κάτι τρέφεται από το ατελές κρύψιμο άλλου πράγματος αλλού. Ένα κρύψιμο που φτάνει να γίνεται κρυφτό. Μια λέξη που λέγεται αντί άλλης κι ένα όνειρο που έρχεται άλλης σκέψης.
Σαν ολάνθιστα μυριάδες γιασεμιά ο αφρός του κύματος. Να σου χτενίζω τα μαλλιά σαν να γαληνεύω θάλασσα τρικυμισμένη. Να σου φιλώ το σώμα σαν να σου φυλώ το σώμα. Ο φόβος για κάτι είναι η παρομοίωση του ατελούς κρυψίματος άλλου πράγματος αλλού. Ο φόβος τρέφεται από αυτό που αγνοείται. Το ίδιο κι ο πόνος κι ο θυμός.

[...]

Όπως βυθίστηκες μες στη γεμάτη μπανιέρα με νερό για το αφρόλουτρο -σε μια σκηνή κινηματογραφικού ενδιαφέροντος- υψώθηκε η στάθμη του νερού. Καθημερινή φυσική και προφανές, θα μου πεις. Αλλά τι να σου πω κι εγώ που σκαρφίζομαι τόσες παρομοιώσεις και μεταφορές για να σε τραγουδήσω. Να βουτήξεις μέσα το κεφάλι να ουρλιάξεις ή να κλάψεις -υπάρχει κι η ανάγκη του ανεπικοινώνητου. Μίλα. Πες μου. Πες τι σκέφτεσαι. Ούρλιαξε. Μη φοβάσαι να μιλήσεις. Βγες. Πάρε βήμα. Πάρε θέση. Εκφράσου. Ναι. Όλα καλά. Αλλά. Πάντα υπάρχει το αλλά. Που σαν πυκνή σταχτιά συννεφιά σκοτεινιάζει τη μέρα. Αλλά. Αλλά υπάρχει κι η ανάγκη του ανεπικοινώνητου. Ίσως γι' αυτό οι άνθρωποι αναλώνονται στα εφήμερα: μια νύχτα σ' ένα δωμάτιο ημιδιαμονής ή στην τουαλέτα εβός κλαμπ, που έκαναν σεξ, όπως δάκρυσες μέσα απ' το νερό. Το κοινωνημένο έχει μια βαθειά υποχρέωση συνέπειας. Τι κατάρα κι αυτή. Μια που το 'πες και μια που δε θες να σε βαραίνει καμία καταδίκη. Η κόλαση είναι η εξωστρέφεια -είναι η υποχώρηση στην αντίληψη και την εξουσία του άλλου. Λίγη επιείκεια. Ακόμη κι η καλημέρα ας ήταν να είχε σαν κρυφό σημαινόμενα τον οίκτο κι όχι μια δέσμευση του πλως αισθάνεσαι ή τι θες και πώς το μεταφράζει ο καθένας. Θες μια ξενοιασιά πού και πού. Πετάγεσαι από το νερό. Ασθμαίνεις. Έμεινες παραπάνω κάτω από το νερό. Τι κατάρα κι αυτή. Καθημερινή φυσική: η αυθόρμητη ανάσα όταν τελειώνει ο αέρας. Δε σε τραγούδησα κι απόψε. Πάλι στα δικά μου το γύρισα. Βυθίσου. Άνευ λόγου κι αιτίας. Έτσι θα πω. Πες το κι έτσι.