Θυσία

©Τσαρούχης

Ακουμπάω το προσκέφαλό μου στα πόδια σου,

όπως η Ιφιγένεια ακουμπά το προσκέφαλό της στο βωμό.

Ένα ιερό ελάφι θα με αντικαταστήσει στην ποδιά σου,

ταχυπόδαρο, ανάλαφρο, νεοσσό -και άοσμο, να μην το αναζητούν οι θηρευτές του.

Ακούω στο στερεό σώμα τον ήχο που ταξιδεύει πιο γρήγορα

απ' όσο στον αέρα ή στο νερό

κι ακούω στο στερεό σώμα τους ήχους του Άδη που ταξιδεύουν πιο γρήγορα

απ' όσο στον αέρα ή στο νερό.

Ρίχνω τον οβολό μου να περάσω αντίπερα στην όχθη,

απ' το σώμα μου στο σώμα σου.

Η θυσία στην Αυλίδα συντελέστηκε -έτσι λένε, έτσι πιστεύουν,

αρκούσε το ελάφι.

Στην ποδιά σου φιλώ την ποδιά σου, μυρίζω, σε μυρίζω.

Ακουμπάω το προσκέφαλό μου στην ποδιά σου,

όπως ξαποσταίνει στον ήλιο ένα σκυλί

ράθυμα.

Στην ποδιά σου κοιμάται ένα ιερό ελάφι,

εγώ περνώ στο σώμα σου,

όπως η Ιφιγένεια στην Ταυρίδα,

ο οβολός πέφτει απ' τη τσέπη του βαρκάρη,

για λίγο αφήνει το κουπί.

Μου χαϊδεύεις τα μαλλιά,

για λίγο τ' αφήνεις,

σκύβεις, με φιλάς.

Ακουμπάς την ποδιά σου

στο προσκέφαλό μου,

όπως ο βωμός χτένιζε τα μαλλιά της Ιφιγένειας.

Με πήρε ο ύπνος,

θάνατος μικρός,

βαρκάδα απ' το σώμα μου στο σώμα σου.