Σώπασε

©Kundu

Χαλάρωνε το σχοινί.

Σώπαινε. Να ρίχνεις νερό στο κρασί σου.

Κάνε και λίγο τα στραβά μάτια. Άσε και κάτι να πέσει χάμω.

Μια υποδόρια πειθαρχία να περνάνε τα πράματα κακήν κακώς,

να περνάνε τα πράματα, να περνάει ο καιρός.

Το άγχος σκοτώνει.

Η πολλή σοβαρότητα σκοτώνει.

Χαλάρωσε λίγο. Μην είσαι τόσο αυστηρός.

Εγώ, που μια ζωή με θυμάμαι, να θυμώνω που όλα ήταν ήδη συγχωρημένα στο μυαλό μου. 

Και δεν είναι ασυνείδητος θυμός, αλλά ρε γαμώτο, δεν είναι άλλη μορφή ασυχωρησιάς (θε μου, τι λέξη απαράδεκτη, αλλά έστω με κατάλαβες), μα γαμώτη μου... τελοσπάντων. 

Κι είναι τώρα που

θα μου έλεγες

"Πες. Μη το κόβεις. Μίλα. Πες τι σκέφτεσαι". Άστο, ξέχνα το, τελοσπάντων.

Άστο να πάει και φύγει. Άστο να πέσει χάμω.

Άστο.

Ας χαλαρώσουμε. Λένε πως η μνήμη είναι μια από κοινού διαδικασία.

Μπα.

Μόνος μου θυμάμαι... μαζί σου θέλω να ξεχνώ. Η λήθη, η ξεχασιά (κι άλλη απαράδεκτη λεξούλα) είναι δίπλα σου. Το σώμα σου, το ερωτευμένο σώμα, είναι

προ πάντων

το της λήθης σώμα. Σώπασε τώρα. Οι λέξεις πάντα σημαίνουν.

Εσύ μόνο μου θυμίζεις εσένα και μου λησμονάς το μη-εσένα.

Το πολύ μαζί σκοτώνει. Σώπαινε και μη ερεύνα.

Κοίτα με λίγο. Τελειώνει το κρασί.

Περνάει ο καιρός. Οι λέξεις σημαίνουν.

Οι άνθρωποι ξεχνούν. Οι άνθρωποι ξεχνιούνται.

Κι οι λέξεις ακόμη σημαίνουν.

Σώπασε λοιπόν.